کنترل دولتی و سانسور دسترسی به اینترنت

دولت کره شمالی کنترل شدیدی بر تمام استفاده‌های اینترنتی دارد و تنها به گروهی کوچک و نخبگان با مجوز ویژه اجازه دسترسی به اینترنت جهانی داده می‌شود businessinsider.com en.wikipedia.org. اکثریت قریب به اتفاق شهروندان حق دسترسی به وب جهانی ندارند و به یک شبکه داخلی دولتی محدود هستند. حتی برای تعداد کمی از کاربران مجاز (مانند مقامات ارشد، محققان دولتی و پروپاگانداچی‌ها)، فعالیت‌های آنلاین به شدت تحت نظارت است. تمام چت‌ها، ایمیل‌ها و محتوای وب توسط دولت فیلتر و نظارت می‌شود در شبکه‌های داخلی businessinsider.com. مقامات همچنین وب‌سایت‌های خارجی را مسدود می‌کنند – به عنوان مثال، در سال ۲۰۱۶ کره شمالی شروع به مسدود کردن فیس‌بوک، یوتیوب، توییتر و بسیاری از وب‌سایت‌های کره جنوبی کرد تا از گسترش اطلاعات خارجی جلوگیری کند en.wikipedia.org en.wikipedia.org. تلاش برای دور زدن این کنترل‌ها بسیار خطرناک است: کسانی که با اتصالات غیرمجاز (مانند شبکه‌های موبایل چینی نزدیک به مرز) دستگیر شوند با مجازات‌های سختی مواجه می‌شوند blog.telegeography.com. به طور خلاصه، رهبری کره شمالی دسترسی به اینترنت را به شدت سانسور می‌کند، که بخشی از یک محاصره اطلاعاتی کلی‌تر است و اطمینان حاصل می‌کند که شهروندان تنها محتوای تأیید شده دولت را ببینند.

اینترنت داخلی (کوانگمیونگ) در مقابل دسترسی به اینترنت جهانی

شهروندان کره شمالی دسترسی آزاد به وب جهانی مانند سایر نقاط جهان ندارند. در عوض، دولت یک اینترنت داخلی بسته به نام کوانگمیونگ («روشنایی») را اداره می‌کند که به عنوان یک جایگزین داخلی برای اینترنت جهانی عمل می‌کند businessinsider.com. کوانگمیونگ یک شبکه سراسری با وب‌سایت‌ها، خدمات آنلاین، ایمیل و موتور جستجوی خود است، اما به طور کامل از اینترنت جهانی جدا است. محتوای موجود در کوانگمیونگ توسط دولت انتخاب و سانسور می‌شود – شامل رسانه‌های خبری داخلی، منابع آموزشی، پایگاه‌های داده علمی و فنی و وب‌سایت‌های پروپاگاندایی، همه مورد تأیید مقامات en.wikipedia.org en.wikipedia.org است. از اواسط دهه ۲۰۱۰، تخمین زده می‌شود که کوانگمیونگ حدود چند هزار وب‌سایت داخلی (به طور تقریبی ۱۰۰۰ تا ۵۵۰۰) را میزبانی کند که اطلاعات و خدماتی برای کاربران کره شمالی ارائه می‌دهد en.wikipedia.org. در مقابل، کره شمالی تنها چند ده وب‌سایت در دسترس بر روی اینترنت جهانی دارد که اکثر آنها وب‌سایت‌های پروپاگاندایی یا اطلاعاتی تحت کنترل دولت هستند (در سال ۲۰۱۶، درز اطلاعات مرتبط با DNS کره شمالی نشان داد که تنها ۲۸ وب‌سایت دامنه .kp از خارج قابل دسترسی بود) en.wikipedia.org.

فقط یک نخبگان بسیار کوچک – مقامات دولتی و نظامی منتخب، دانشگاهیان مورد اعتماد، هکرهای دولتی و خارجی‌ها – مجاز به دسترسی به اینترنت جهانی در کره شمالی هستند businessinsider.com en.wikipedia.org. این کشور فقط ۱۰۲۴ آدرس IP برای استفاده از اینترنت اختصاص داده است (برای جمعیتی حدود ۲۵ میلیون)، که به وضوح نشان می‌دهد که چند نفر می‌توانند به صورت جهانی آنلاین شوند businessinsider.com. حتی برای این کاربران نیز، تجربه تحت کنترل سختی قرار دارد؛ فعالیت‌های آنها در معرض نظارت و سانسور قرار می‌گیرد (به عنوان مثال، اتصالات برای کاربران کره شمالی غالباً از طریق چین انجام می‌شود تا نظارت و فیلتر کردن آسان‌تر شود) en.wikipedia.org. در همین حال، جمعیت عمومی فقط می‌تواند از کوانگمیونگ استفاده کند، که در حالی که ایمیل، اخبار، کتابخانه‌های دیجیتال و حتی چند ویژگی تجارت الکترونیک یا شبکه اجتماعی را ارائه می‌دهد، یک اینترنت محصور است که محتوای غیرسانسور شده خارجی ندارد businessinsider.com en.wikipedia.org. این سیستم دو شبکه‌ای به رژیم اجازه می‌دهد که سواد دیجیتال و خدمات آنلاین محدود را در سطح داخلی ترویج کنددر حالی که از دسترسی شهروندان عادی به اینترنت آزاد جلوگیری می‌کند. در خلاصه، کوانگمیونگ در مقابل اینترنت در کره شمالی نشان‌دهنده یک تقسیم قوی است: یک شبکه ملی با دیواره‌های آتش شدید برای توده‌ها در مقابل دسترسی به اینترنت واقعی که به شدت محدود است برای افراد مرفه.

سرویس‌دهندگان اصلی اینترنت (ISP) و سهم بازار

بازار تلکام و اینترنت کره شمالی تحت سلطه نهادهای دولتی و چند مشارکت مشترک قرار دارد. برای خدمات اینترنت خط ثابت و پهن‌پهن ، ISP اصلی (و اساساً تنها)  شرکت سرمایه‌گذاری مشترک ستاره است، یک مشارکت بین وزارت پست و مخابرات کره شمالی و لکسلی پاسیفیک تایلند en.wikipedia.org. ستاره JV مجوز دولتی برای ارائه خدمات اینترنت مدرن دارد و در سال ۲۰۰۹ کنترل تخصیص آدرس‌های اینترنتی کشور را به دست گرفت en.wikipedia.org. در عمل، ستاره JV مسئول پهنای باند و اتصالات بین‌المللی محدود برای نهادها و تعداد کمی از کاربران تأیید شده اینترنت است. پیش از تشکیل ستاره JV، هر دسترسی به اینترنت جهانی در کره شمالی به طرز بسیار ابتدایی وجود داشت – تنها از طریق یک لینک ماهواره‌ای یا از طریق اتصالات مستقیم از طریق چین برای برخی از وزارتخانه‌های دولتی قابل دسترسی بود en.wikipedia.org. امروزه، ستاره JV دروازه‌بان اتصال جهانی اینترنت در کره شمالی باقی مانده است، اگرچه «بازار» آن کوچک است با توجه به اینکه چند نفر مجاز به آنلاین شدن هستند.

در بخش موبایل ، سه اپراتور مخابراتی خدمات دوره‌ای ارسال می‌کنند که همه تحت نظارت دولت هستند. بزرگترین و نخستین آن کوریولینک است، یک شبکه موبایل ۳G که در سال ۲۰۰۸ به عنوان یک مشارکت بین اوراسکام تلکام مدیا و تکنولوژی مصر و شرکت دولتی کره پست و مخابرات افتتاح شد world.kbs.co.kr koreajoongangdaily.joins.com. کوریولینک چهار سال انحصار در خدمات موبایل داشت تا سال ۲۰۱۲ و ابتدا به سرعت رشد کرد – تا سال ۲۰۱۲ به حدود ۱ میلیون مشترک رسیده بود، ۲ میلیون تا سال ۲۰۱۳ و ۳ میلیون تا سال ۲۰۱۵​ world.kbs.co.kr. تا وسط سال ۲۰۱۷، کوریولینک تقریباً ۳.۹ میلیون کاربر (حدود ۱۵.۵٪ از جمعیت) در شبکه خود داشت blog.telegeography.com. با این حال، پس از پایان انحصار کوریولینک، دولت یک اپراتور دوم به نام کانگ سونگ نت را در سال ۲۰۱۲ به عنوان رقیب دولتی معرفی کرد​ world.kbs.co.kr koreajoongangdaily.joins.com. کانگ سونگ نت نیز یک شبکه ۳G را راه‌اندازی کرده و به رژیم اجازه می‌دهد کنترل بیشتری بر آن داشته باشد؛ این امکان را برای کاربران فراهم کرد تا به پول کره شمالی پرداخت کنند (در مقابل کوریولینک که برخی خدمات را در ارز خارجی می‌گرفت) و نرخ‌های کمی ارزان‌تر را ارائه می‌دهد که آن را در میان مشترکان محلی محبوب می‌کند​ world.kbs.co.kr. در سال ۲۰۱۵، یک اپراتور موبایل سوم به نام بایول («ستاره») راه‌اندازی شد​ world.kbs.co.kr koreajoongangdaily.joins.com. بایول ابتدا خدمات اینترنتی سیمی برای ساکنان خارجی در پیونگ یانگ ارائه می‌داد، اما بعداً شروع به ارائه خدمات موبایل ۳G برای کاربران داخلی کرد (به گزارش به دولت، مقامات نظامی و شهروندان)​ world.kbs.co.kr. بایول همچنین به عنوان یک مشارکت مشترک به همراه لکسلی وایرلس تایلند به حساب می‌آید که نشان‌دهنده همکاری خارجی دیگر در فضای مخابرات است koreajoongangdaily.joins.com.

تمام سه اپراتور – کوریولینک، کانگ سونگ نت و بایول – اکنون در یک بازار محدود مخابراتی همزیستی و رقابت می‌کنند. ارقام دقیق سهم بازار به دلیل عدم افشای اطلاعات دولتی سخت به دست می‌آید، اما روندها نشان می‌دهد که سهم کوریولینک از کاربران محلی کره شمالی کاهش یافته زیرا کانگ سونگ نت و بایول مشترکان بیشتری به دست آورده‌اند. بسیاری از کره‌ای‌ها پس از سال ۲۰۱۲ از کوریولینک به کانگ سونگ نت سوئیچ کردند زیرا خدمات کانگ سونگ به پول محلی پرداخت می‌شد و کیفیت صدای بهتری داشت​ world.kbs.co.kr. کوریولینک امروز هنوز تعداد زیادی کاربر (از جمله تقریباً تمام خارجی‌ها و بسیاری از محلی‌های نخبگان) را خدمت می‌کند و تنها دسترسی به اینترنت قانونی برای خارجی‌ها در کشور است nknews.org en.wikipedia.org. از سوی دیگر، کانگ سونگ نت و بایول به طور انحصاری به ساکنان کره شمالی خدمات داده و تماس‌های بین‌المللی یا اینترنت به کاربران خود ارائه نمی‌دهند​ world.kbs.co.kr. تا سال ۲۰۲۰، برآوردها مجموع تعداد مشترکان موبایل در کره شمالی را به حدود ۶ میلیون (حدود ۱۸٪ از جمعیت) می‌رساند، اگرچه تعداد واقعی کاربران منحصر به فرد ممکن است کمتر باشد زیرا برخی بیشتر از یک گوشی دارند koreajoongangdaily.joins.com koreajoongangdaily.joins.com. به طور خلاصه، بخش ISP و مخابرات کره شمالی کوچک و تحت سلطه دولت است: ستاره JV اتصال اینترنت کمیاب را مدیریت می‌کند، در حالی که کوریولینک، کانگ سونگ و بایول بازار رو به گسترش تلفن همراه را به اشتراک می‌گذارند – با این حال، دومی‌ها در حال کاهش انحصار ابتدایی کوریولینک به عنوان بخشی از استراتژی رژیم برای کنترل سرمایه‌گذاری‌ها و نفوذ خارجی هستند​ world.kbs.co.kr.

توسعه زیرساخت و پوشش (شهرنشین در مقابل روستایی)

زیرساخت تلکام کره شمالی در حال توسعه تدریجی است، با یک فاصله قابل توجه بین مراکز شهری و مناطق روستایی. در پیونگ یانگ (پایتخت) و سایر شهرهای بزرگ اتصالات نسبتاً بهتری وجود دارد: کابل‌های فیبر نوری مؤسسات کلیدی را به هم متصل می‌کنند و شبکه‌های تلفن همراه پوشش متراکم دارند. به عنوان مثال، تا سال ۲۰۱۱ کوریولینک ۴۵۳ ایستگاه پایه موبایل ایجاد کرده بود که پیونگ یانگ و ۱۳ شهر مهم دیگر، ۸۶ شهر کوچکتر و ۲۲ بزرگراه را پوشش می‌دادند​ world.kbs.co.kr. این شبکه در آن زمان بیش از ۹۲٪ از جمعیت کره شمالی را پوشش می‌دهد (هرچند تنها حدود ۱۴٪ از مساحت زمین، که معطوف به نواحی پر جمعیت بود)​ world.kbs.co.kr en.wikipedia.org. پایتخت به ویژه از بهترین زیرساخت تلکام برخوردار است – اکثر وزارتخانه‌های دولتی، دانشگاه‌ها و شرکت‌های بزرگ در پایتخت به وسیله خطوط فیبر نوری با سرعت بالا به هم متصل هستند en.wikipedia.org و ساکنان پیونگ یانگ دسترسی بسیار بیشتری به تلفن‌ها و خدمات اینترنتی نسبت به سایر نقاط دارند. در مراکز پولدار مانند پیونگ یانگ (و منطقه اقتصادی ویژه راسون در شمال شرق)، نرخ مالکیت تلفن‌های همراه بالاست – حدود ۷۰٪ یا بیشتر در میان بزرگسالان ۲۰ تا ۵۰ ساله koreajoongangdaily.joins.com koreajoongangdaily.joins.com. این مناطق شهری همچنین دارای تسهیلات دسترسی به اینترنت برای نخبگان (مانند اتاق‌های سایبری برای مقامات یا آزمایشگاه‌ها در دانشگاه‌ها) و کیوسک‌های اینترنت داخلی کوانگمیونگ در کتابخانه‌ها و مراکز آموزشی هستند.

در مقابل، مناطق روستایی و شهرهای کوچک زیرساخت بسیار محدودتری دارند. بسیاری از روستاهای دوردست هیچ شبکه تلفن ثابت ندارند و به شبکه‌های موبایل در حال گسترش به عنوان تنها وسیله ارتباطی وابسته‌اند reuters.com. اپراتورهای موبایل به تدریج پوشش خود را خارج از شهرها گسترش داده‌اند: بررسی‌های انجام شده از گسترش دکل‌های تلفن همراه نشان می‌دهد که سیگنال‌های تلفن همراه اکنون به عمق مناطق روستایی رسیده‌اند؛ ایستگاه‌های پایه جدید در شهرستان‌های دوردستی که فقط چند سال پیش هیچ پوششی نداشتند، ظهور کرده‌اند reuters.com. تا سال ۲۰۲۲، تخمین زده می‌شود که حدود ۶.۵ تا ۷ میلیون نفر از شمال کره (بیش از یک چهارم جمعیت) از تلفن‌های همراه استفاده می‌کنند، نه فقط در شهرها بلکه در مناطق روستایی که پوشش شبکه در دسترس شده است reuters.com reuters.com. بسیاری از دکل‌های تلفن همراه در مناطق روستایی به پنل‌های خورشیدی مجهز هستند، که نشان‌دهنده تلاش‌ها برای تأمین انرژی شبکه در مناطق با برق غیر قابل اعتماد است reuters.com. با این حال، داشتن پوشش سیگنال به معنای دسترسی به اینترنت نیست – خارج از دایره نخبگان، کاربران روستایی معمولاً تنها می‌توانند تماس بگیرند یا از برنامه‌های داخلی تأیید شده استفاده کنند؛ آنها به اتصال واقعی اینترنت دسترسی ندارند. بعلاوه، نفوذ دستگاه‌ها و خدمات در جوامع روستایی همچنان پایین‌تر است. مالکیت تلفن هنوز عمدتاً در بین افراد نسبتاً ثروتمندتر یا بهتر متصل متمرکز است (مانند تاجران در بازارهای محلی یا مقامات استانی). افرادی که در روستاهای کشاورزی دور دست یا مناطق فقیر زندگی می‌کنند، غالباً نمی‌توانند تلفن‌های همراه یا کامپیوترها را به طور کامل تأمین کنند و بسیاری از این مناطق از کمبود برق مکرر رنج می‌برند که استفاده از خدمات دیجیتال را مانع می‌شود. دولت بر گسترش زیرساخت‌های ارتباطی به تمام استان‌ها تأکید دارد – به عنوان مثال، خطوط فیبر نوری تا اوایل سال ۲۰۰۰ به تقریبا هر شهرستان کشیده شدند (اغلب از طریق کمپین‌های کار جمعی) en.wikipedia.org en.wikipedia.org – اما کیفیت و استفاده از آن زیرساخت‌ها در مرکزهای شهری به مراتب بالاتر باقی مانده است. به طور خلاصه، شبکه بستر پایه کره شمالی (فیبر و سیار) سراسر کشور را پوشش می‌دهد و به تدریج در حال گسترش است، اما یک شکاف دیجیتال همچنان بین شهرهای متصل و مناطق روستایی کمتر متصل وجود دارد از نظر دسترسی و استفاده واقعی از خدمات مرتبط با اینترنت.

سرعت و قیمت دسترسی به اینترنت

دستری به اینترنت در کره شمالی نه تنها نادر است – بلکه به شدت کند و از نظر جهانی بسیار گران است. مخابرات عمومی کشور نسل‌ها با استانداردهای مدرن فاصله دارد: سیستم تلفن همراه سراسری تا مدت‌ها به فناوری ۳G محدود بود (که در سال ۲۰۰۸ معرفی شد)​ world.kbs.co.kr، به این معنا که سرعت‌های داده به طور نسبی پایین است (به ترتیب چند صد کیلوبیت تا چند مگابیت در ثانیه در بهترین حالت). برخلاف کره جنوبی همسایه – که پهنای باند گیگابیتی در آن متداول است – کره شمالی تقریباً هیچ پهنای باند مصرفی ندارد. اشتراک‌های اینترنت ثابت به ازای هر نفر عملاً صفر هستند، زیرا اینترنت خانگی برای شهروندان ممنوع است blog.telegeography.com. تنها دفاتر دولتی، برخی دانشگاه‌ها و مجتمع‌های خارجی دارای اتصالات مستقیم اینترنت هستند، که اغلب از طریق لینک‌های فیبر قدیمی یا حتی اتصالات شبیه شماره‌گیر در گذشته تأمین می‌شود. یک تحلیل کره جنوبی اشاره کرد که مجموع ترافیک وب کره شمالی بسیار جزئی بوده – در یک نقطه، داده‌هایی کمتر از آنچه جزایر فالکلند تولید کرده‌اند en.wikipedia.org – و این نشان‌دهنده استفاده بسیار محدود خدمات با پهنای باند بالا است. به طور خلاصه، متوسط کره شمالی اصلاً اینترنت پرسرعت مدرن را تجربه نمی‌کند؛ آنها به اینترنت محصور بسیار کوچک‌تری به نام کوانگمیونگ دسترسی دارند، که عملکرد آن توسط زیرساخت‌های قدیمی و کاهش پهنای باند دولت محدود شده است.

برای کسانی که می‌توانند به اینترنت جهانی دسترسی پیدا کنند (اکثراً خارجی‌ها و معدودی از نخبگان)، قیمت‌گذاری یک مانع بزرگ است. ارائه‌دهندگان مخابرات کره شمالی هزینه‌های گزافی برای خدمات اینترنتی دریافت می‌کنند. به عنوان مثال،  نرخ‌های رسمی کوریولینک برای اینترنت موبایل بازدیدکنندگان (۳G) هنگامی که برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ ارائه شد، به ۷۵ یورو برای یک مودم USB و ۱۵۰ دلار آمریکا برای یک سیم‌کارت گزارش شد، به علاوه هزینه‌های سرسام‌آور داده northkoreatech.org. بسته‌های داده هزینه ۱۵۰ یورو برای فقط ۲‌ گیگابایت داده و تا ۴۰۰ یورو برای ۱۰‌ گیگابایت هزینه دارند، با هزینه ماهانه اضافی برای سیم‌کارت northkoreatech.org. با این قیمت‌ها (صدها دلار برای چند گیگابایت)، استفاده از اینترنت یک لوکسی است که فقط خارجی‌ها یا افراد بسیار ثروتمند می‌توانند آن را در نظر بگیرند. حتی امروزه، دسترسی به اینترنت برای سفارتخانه‌ها یا استفاده‌های شرکتی در پیونگ یانگ معمولاً از طریق قراردادهای ویژه انجام می‌شود که احتمالاً بسیار پرهزینه است. خدمات تلفن همراه برای محلی‌ها در حالی که از نرخ‌های این خارجی‌ها ارزانتر است، اما همچنان نسبت به درآمدها گران است. برنامه‌های کوریولینک به طور تاریخی نیاز به پرداخت در ارز خارجی داشتند زمانی که کاربر از تخصیص کوچک‌تری از دقایق/داده‌ها فراتر می‌رفت، که آن را غیرقابل دسترس برای شهروندان متوسط قرار می‌دهد​ world.kbs.co.kr. معرفی کانگ سونگ نت به کاهش برخی هزینه‌ها کمک کرد زیرا اجازه می‌دهد هزینه‌ها به پول محلی پرداخت شود، اما کره‌ای‌های عادی هنوز بخش قابل توجهی از درآمد خود را برای خرید تلفن‌ها و دقایق پیش‌پرداخت صرف می‌کنند. در عمل، بسیاری از شهروندان دسترسی به خدمات موبایل را با به اشتراک گذاشتن تلفن‌ها یا استفاده از بازارهای غیررسمی برای شارژ اعتبار می‌گیرند. اینترنت کوانگمیونگ مجازاً رایگان برای استفاده در کتابخانه‌ها، مدارس یا دیگر ترمینال‌های عمومی است، اما مالکیت یک کامپیوتر یا گوشی هوشمند برای دسترسی شخصی به آن بسیار گران است. علاوه بر این، کنترل دولت به این معنی است که سرعت به عمد محدود شده است – به عنوان مثال، حتی اگر داده ۳G بر روی گوشی موجود باشد، مقامات اغلب قابلیت اینترنتی را بر روی گوشی‌های هوشمند مصرفی قطع یا محدود می‌کنند koreajoongangdaily.joins.com. بیشتر گوشی‌های هوشمند کره شمالی قابلیت‌های Wi-Fi و داده‌های موبایل خود را از بین می‌برند تا از مرورگری غیرمجاز جلوگیری شود koreajoongangdaily.joins.com، بنابراین کاربران نمی‌توانند به طور کامل از سرعت سخت‌افزار خود استفاده کنند. تمام این عوامل منجر به وضعیتی می‌شود که تعداد کمی از افراد متصل در کره شمالی نسبت به قیمت بسیار بالایی سرعت اتصال نسبتاً کندی را تجربه می‌کنند و اکثریت مطلق اساساً هیچ اینترنت واقعی‌ای ندارند. در مقایسه، در بازارهای آزاد در خارج، هزینه‌های دسترسی به اینترنت به شدت کاهش یافته و سرعت‌ها به طور فوق‌العاده‌ای افزایش یافته‌اند؛ کره شمالی یکی از گران‌ترین و کم‌باندترین مناطق برای خدمات اینترنت به دلیل انزوا و سیاست‌های خود به شمار می‌آید.

رشد و گسترش شبکه‌های فیبر نوری

با وجود انزوا، کره شمالی در طی چند دهه گذشته در ساخت یک زیرساخت ارتباطی فیبر نوری سرمایه‌گذاری کرده است – عمدتاً برای بهبود ارتباطات داخلی و پشتیبانی از اینترنت کنترل شده داخلی و سیستم‌های تلفن. با کمک سازمان ملل در اوایل دهه ۱۹۹۰، کره شمالی یک کارخانه کابل فیبر نوری در پیونگ یانگ (۱۹۹۲) ایجاد کرد و اولین خط بزرگ فیبر خود را تا سال ۱۹۹۵، به طول حدود ۳۰۰ کیلومتر از پیونگ یانگ به هامهه در سواحل شرقی کشید en.wikipedia.org. این خط اولیه به عنوان الگوی توسعه بیشتر تبدیل شد. در اواخر دهه ۱۹۹۰، دولت کیم جونگ ایل کمپین‌های زیرساختی عظیم ملی را آغاز کرد، که در آن کابل‌های فیبر نوری به شهرها و شهرستان‌های استانی در سراسر کشور کشیده شد en.wikipedia.org. ده‌ها هزار سرباز و کارگر به کمک حفر خندق‌ها و نصب کابل‌های فیبر نوری به عنوان بخشی از پروژه‌های عمومی وسیع‌تر بسیج شدند en.wikipedia.org. تا اوایل دهه ۲۰۰۰، اکثر مراکز اصلی (و بسیاری از شهرستان‌ها) با فیبر به یکدیگر متصل شدند و خطوط مسی قبلی را برای ارتباطات دوربرد جایگزین کردند. این کار بستر لازم برای اینترنت داخلی کوانگمیونگ و شبکه موبایل را فراهم کرد. به عبارتی، کره شمالی توانسته است یک پایه فیبر ملی ایجاد کند که مؤسسات کلیدی (وزارتخانه‌های دولتی، دانشگاه‌ها، مراکز تحقیقاتی) و شهرها را به هم متصل کند. سیستم سوئیچینگ تلکام کشور به موازات آن مدرن‌سازی شد، با نصب مبادلات دیجیتال در کنار راه‌اندازی فیبر en.wikipedia.org.

در عرصه بین‌المللی، کره شمالی برای مدت‌های طولانی بر روی لینک‌های قدیمی یا غیرمستقیم تکیه داشته است، اما اخیراً اتصال فیبر خود را فراتر از مرزهای خود گسترش داده است. پیش از سال ۲۰۱۰، دسترسی به اینترنت خارجی کشور عمدتاً از طریق لینک‌های ماهواره‌ای (به عنوان مثال، از طریق شرکای آلمانی) یا از طریق چند خط کنترل شده به چین انجام می‌شد en.wikipedia.org. در اواخر ۲۰۱۰، پیشرفتی عمده با فعال‌سازی یک لینک فیبر نوری اختصاصی از پیونگ یانگ به چین تأمین شده توسط چین یونیکوم به دست آمد، که تبدیل به دروازه اصلی کره شمالی به اینترنت جهانی شد en.wikipedia.org. این اتصال با ظرفیت بالا به زیرساخت اینترنت چین به طرز قابل توجهی پهنای باند را افزایش داد (هرچند ارقام مطلق پهنای باند همچنان محرمانه باقی مانده‌اند) و وابستگی به ماهواره‌های کندتر را کاهش داد. برای چند سال، مسیر چین یونیکوم تنها لوله اینترنتی از کره شمالی بود. سپس در سال ۲۰۱۷، یک مسیر فیبری بین‌المللی دوم از طریق روسیه باز شد – شرکت مخابراتی روسی ترانس‌تلکام (یک زیرمجموعه از راه‌آهن روسیه) شروع به مسیریابی ترافیک اینترنت کره شمالی از طریق یک خط فیبر نوری که کره شمالی را به شرق دور روسیه متصل می‌کند، کرد en.wikipedia.org. این لینک روسی (که به گفته گزارش‌ها از شهر شمال شرقی چانگ‌جین عبور می‌کند و به ولادی‌وستوک متصل می‌شود) یک مسیر اضافی برای اتصال فراهم کرد و وابستگی کره شمالی به چین را کاهش داد en.wikipedia.org en.wikipedia.org. امروزه، دسترسی اینترنت بین‌المللی کره شمالی از طریق این دو لینک اصلی فیبر انجام می‌شود – یکی از طریق چین و دیگری از طریق روسیه – که به رژیم کمی انعطاف‌پذیری و قدرت چانه‌زنی برای اتصال داده است en.wikipedia.org.

داخلی، شبکه فیبر همچنان به صورت ملایم در حال رشد است. دولت احتمالاً متعهد به اتصال تأسیسات استراتژیک (مانند سایت‌های نظامی، علمی یا صنعتی) با فیبر برای ارتباطات سریع و ایمن است. شواهد نشان می‌دهد که فیبر تا خانه یا پهنای باند فیبر برای عموم وجود ندارد اما در درون دایره‌های دولتی و پژوهشی، اتصالات فیبر با سرعت گیگابیتی در حال استفاده هستند (برای مثال بین مرکز کامپیوتر کره‌ای، دانشگاه‌های پیونگ یانگ و مراکز داده). وقتی کره شمالی فناوری شبکه موبایل خود را ارتقا می‌دهد (مانند انتقال به ۴G)، از پایگاه فیبر برای ترافیک برگشتی بین دکل‌های سلولی استفاده می‌کند usakoreainstitute.org. به طور کلی، زیرساخت‌های فیبر نوری در کره شمالی از یک خط آزمایشی واحد در سال ۱۹۹۵ به یک شبکه سراسری امروزی گسترش یافته است و این اساس هر دو ارتباطات داخلی کشور (تلفن‌ها و اینترنت داخلی) و پیوندهای کنترل‌شده آن به اینترنت جهانی را فراهم می‌کند.

پوشش و نفوذ شبکه موبایل (۳G، ۴G، ۵G)

شبکه موبایل کره شمالی در دهه گذشته شاهد رشد قابل توجهی در پوشش و تعداد کاربران بوده است، هرچند که در فناوری عقب‌افتاده است. دوران مدرن تلفن‌های همراه کشور با معرفی خدمات ۳G در دسامبر ۲۰۰۸  (راه‌اندازی کوریولینک)​ world.kbs.co.kr آغاز شد. از آن زمان، شبکه ۳G به پوشش تقریباً تمامی مناطق پرجمعیت گسترش یافته است. تا سال ۲۰۲۰، شبکه ۳G حدود ۹۴٪ از جمعیت را پوشش داده است (هرچند فقط حدود ۱۴٪ از سرزمین کشور که به شهرها و کریدورهای حمل و نقل تمرکز دارد) en.wikipedia.org. این بدان معناست که بیشتر کره‌ای‌ها در مناطقی زندگی می‌کنند که سیگنال موبایل در دسترس است، حتی اگر بسیاری نتوانند تلفن‌های همراه را تأمین کنند. همانطور که اشاره شد، بیش از ۶ تا ۷ میلیون اشتراک موبایل فعال وجود دارد، که به طور تقریبی به یکی از چهار شهروند ارتباط دارد (برخی منابع penetrate تا ۱۸-۲۵٪ را تخمین می‌زنند) reuters.com koreajoongangdaily.joins.com. این تلفن‌ها به شدت برای تماس‌های داخلی و ارسال پیامک استفاده می‌شوند – بیش از ۹۰٪ از تحلیگران اخیر که مورد پرسش قرار گرفتند گزارش دادند که در هنگام حضور در کره شمالی روزانه از تلفن‌های خود استفاده می‌کردند، عمدتاً برای تماس با خانواده یا انجام تجارت در بازارهای غیررسمی reuters.com. این شبکه خدمات داده پایه را پشتیبانی می‌کند و یک دستگاه اینترنت/موبایل داخلی محدود (عمدتاً برای خارجی‌ها و کاربران نخبه) از طریق طرح‌های داده کوریولینک در دسترس است en.wikipedia.org. با این حال، برای کاربر معمولی کره شمالی، تلفن ابزاری برای ارتباطات صوتی و ممکن است اپلیکیشن‌های تأیید شده دولتی باشد، نه مرور آزاد اینترنت (عملکرد اینترنت روی اکثر گوشی‌های محلی توسط نرم‌افزار غیرفعال شده است) koreajoongangdaily.joins.com.

نسل‌های فناوری: کره شمالی تا مدت‌های طولانی روی تکنولوژی موبایل ۳G باقی مانده است. در حالی که اکثر نقاط جهان در دهه ۲۰۱۰ به ۴G LTE منتقل شدند، کره شمالی تنها به تازگی به این تغییر توجه کرده است. گزارش‌ها در سال ۲۰۲۱ نشان داد که کشور در حال آماده‌سازی برای انتقال از ۳G به ۴G است en.wikipedia.org، و تا اواخر ۲۰۲۳، شروع به راه‌اندازی یک شبکه ۴G در برخی از نقاط کشور کرد en.wikipedia.org en.wikipedia.org. گسترش ۴G به نظر می‌رسد که همچنان محدود است – یکی از اپراتورهای داخلی، کانگ سونگ نت، مشاهده شده است که یک سیگنال ۴G (احتمالاً LTE) را در نزدیکی DMZ پخش می‌کند که نشان می‌دهد که خدمات ۴G در حال آزمایش یا فعال شدن است nknews.org nknews.org. کره شمالی reportedly  از تجهیزات دست دوم هوآوی از چین برای پیاده‌سازی شبکه ۴G خود استفاده می‌کند en.wikipedia.org، نشانه‌ای از اینکه تحریم‌های بین‌المللی و هزینه‌ها آن را مجبور کرده است تا به سخت‌افزار استفاده شده یا بازار سیاه متکی باشد. این پذیرش تاخیری ۴G با هدف بهبود ظرفیت شبکه و سرعت داده‌ها در پاسخ به تقاضای رو به رشد مصرف‌کنندگان برای خدمات موبایل است nknews.org. با این حال، رژیم همچنان محتاط است – تحلیلگران معتقدند که مقامات در نظر دارند که قابلیت‌های ۴G کامل را محدود کنند یا به دلیل حفظ کنترل، دامنه انتشار را کاهش دهند، به طوری که همیشه یک قدم عقب‌تر از پیشرفته‌ترین‌ها قرار داشته باشند nknews.org nknews.org. به عنوان ۵G ، کره شمالی علاقه نشان داده است به فناوری بی‌سیم نسل بعدی، اما در حال حاضر هیچ خدمات ۵G ای وجود ندارد. کیم جونگ اون در سال ۲۰۲۰ تأکید کرده است که تحقیق در زمینه فناوری ۵G یک وظیفه اولویت‌دار است​ world.kbs.co.kr، که نشان می‌دهد که دولت می‌خواهد در نهایت قابلیت‌های ۵G را توسعه دهد. با این حال، با توجه به چالش‌های فنی و تحریم‌ها، ۵G در کره شمالی در حال حاضر تنها یک هدف آرزویی است و ممکن است سال‌های زیادی طول بکشد تا هر شبکه ۵G راه‌اندازی شود.

راهنمای نفوذ و روندهای استفاده موبایل: در دوره کیم جونگ اون، پذیرش تلفن‌های همراه به سرعت افزایش یافته است. از نزدیک به صفر کاربر موبایل در اوایل دهه ۲۰۰۰، کشور اکنون چند میلیون دستگاه را در حال استفاده دارد reuters.com. نفوذ به ویژه در میان جوانان شهری و فروشندگان بازار بالا است، که برای تجارت و ارتباطات به تلفن‌ها متکی هستند koreajoongangdaily.joins.com koreajoongangdaily.joins.com. جالب است که یک مطالعه در سال ۲۰۱۷ تخمین زده است که ۶۹٪ از خانواده‌ها حداقل یک گوشی موبایل دارند en.wikipedia.org – اگرچه این رقم ممکن است به خاطر نمونه‌گیری منحرف شده باشد و احتمالاً بیشتر به مناطق شهری اعمال می‌شود. با این حال، این نشان‌دهنده این است که تلفن‌های همراه به بخشی عادی از زندگی روزمره کره شمالی تبدیل شده‌اند. شبکه در حال حاضر عمدتاً خدمات صوتی و متنی ۳G را مدیریت می‌کند، اما با ظهور ۴G، کاربران با تلفن‌های هوشمند جدیدتر ممکن است به زودی از اتصالات سریع‌تری برای اپلیکیشن‌های تأیید شده (مانند پخش محتوای آموزشی یا تجارت الکترونیک در اینترنت داخلی) بهره‌مند شوند. هیچ نشانه‌ای از رومینگ بین‌المللی وجود ندارد – شبکه‌های کره شمالی حلقه‌های بسته‌ای هستند؛ کوریولینک برای نمونه هیچ قرارداد رومینگ بین‌المللی ندارد و خارجی‌ها باید سیم‌کارت‌های محلی بخرند اگر می‌خواهند در کشور خدمات داشته باشند blog.telegeography.com en.wikipedia.org. همچنین، کاربران داخلی نمی‌توانند تماس‌های بین‌المللی مستقیم برقرار کنند یا به وب‌سایت‌های خارجی دسترسی داشته باشند؛ شبکه‌های موبایل همان انزوا را به عنوان دیگر وسایل تحمیل می‌کنند. به طور خلاصه، خدمات سلولی ۳G اکنون بیشتر کره شمالی را پوشش می‌دهد و احتمالاً یک چهارم جمعیت از آن استفاده می‌کند، ۴G به تازگی در سال ۲۰۲۳ شروع به ارائه خدمات کرده است تا به تقاضای رو به افزایش برای داده‌ها پاسخ دهد و ۵G همچنان هدفی در افق دور است. گسترش اتصال موبایل به عنوان یکی از معدود حوزه‌های رشد پیشرفته در کره شمالی شناخته می‌شود، هرچند که به شدت کنترل‌شده و یک نسل عقب‌تر از باقی جهان است.

همکاری‌های خارجی در خدمات اینترنت کره شمالی

با توجه به منابع محدود و پایه فنی، کره شمالی به صورت تاریخی به همکاری‌های خارجی برای توسعه خدمات مخابراتی و اینترنت خود تکیه کرده است، هرچند که تحت نظارت شدید. یکی از اولین همکاری‌ها با لکسلی پاسیفیک تایلند در دهه ۱۹۹۰ بود: لکسلی به تأسیس اولین شبکه موبایل در منطقه اقتصادی راجین-سونبونگ (راسون) کمک کرد و بعداً در شرکت سرمایه‌گذاری مشترک ستاره که دروازه اینترنت کره شمالی را مدیریت می‌کند، شریک شد en.wikipedia.org. ستاره JV، که در حدود سال ۲۰۰۹ تأسیس شد، همکاری بین دولت کره شمالی (وزارت پست/مخابرات) و لکسلی است و به طور مؤثر کنترل ارتباط کره شمالی با اینترنت جهانی و تخصیص آدرس‌های IP را به عهده دارد en.wikipedia.org. یکی دیگر از بازیگران بزرگ خارجی اوراسکام مصر بوده است. زیرمجموعه اوراسکام، شبکه فناوری CHEO با کره پست و مخابرات همکاری کرده و کوریولینک را در سال ۲۰۰۸ راه‌اندازی کرد و سرمایه، زیرساخت و کارشناسی برای ساخت شبکه موبایل ۳G کره شمالی را به ارمغان آورد​ world.kbs.co.kr koreajoongangdaily.joins.com. اوراسکام صدها میلیون دلار در کوریولینک سرمایه‌گذاری کرد، ایستگاه‌های پایه را نصب کرد و احتمالاً از تجهیزات فروشندگان بین‌المللی (مانند هوآوی) استفاده کرد. در سال‌های اولیه، این همکاری برای راه‌اندازی خدمات موبایل حیاتی بود – اوراسکام از رشد مشترکان گزارش داد و هسته شبکه را ساخت، در حالی که طرف کره شمالی کنترل regulatory و دسترسی به بازار را فراهم کرد​ world.kbs.co.kr en.wikipedia.org. با این حال، با گذشت زمان، این رابطه دچار تنش شد: راه‌اندازی اپراتورهای رقیب دولتی (کانگ سونگ نت، بایول) و محدودیت‌های انتقال سود، اوراسکام را وادار کرد که سرمایه‌گذاری خود را کاهش دهد. امروزه، نقش اوراسکام کاهش یافته است (گزارش شده است که کنترل مدیریتی کوریولینک را از دست داده است)، اما زیرساختی که ارائه کرده همچنان به عنوان ستون فقرات سیستم سلولی عمل می‌کند​ world.kbs.co.kr​ world.kbs.co.kr.

سایر همکاری‌های خارجی شامل پیوندهای شبکه بایول با لکسلی (تایلند) است. بایول، که در سال ۲۰۱۵ معرفی شد، گفته می‌شود که یک مشارکت مشترک بین دولت و لکسلی وایرلس است که نشان‌دهنده ادامه همکاری تایلند در پروژه‌های مخابراتی کره شمالی است koreajoongangdaily.joins.com. بایول به‌طور اولیه بر ارائه خدمات اینترنتی (احتمالاً از طریق Wi-Fi و فیبر) برای تبعیدی‌ها در پیونگ یانگ متمرکز بود و دوباره نشان می‌دهد که چگونه نهادهای خارجی برای بهبود ارائه‌های محدود اینترنتی کره شمالی مورد استفاده قرار گرفته‌اند​ world.kbs.co.kr. از نظر زیرساختی، چین شریک کلیدی بوده است. تأمین‌کننده اصلی اینترنت از سال ۲۰۱۰ به بعد از طریق چین یونیکوم بوده است، به این معنا که دسترسی جهانی اینترنت کره شمالی اساساً از طریق یک اپراتور دولتی چینی تأمین می‌شود en.wikipedia.org. همچنین گفته می‌شود که شرکت‌های چینی تعداد زیادی از تجهیزات را تأمین کرده‌اند: هوآوی و ZTE (چین) منابع تجهیزات مخابراتی بوده‌اند. در واقع، ارتقاء نوپای ۴G کره شمالی از تجهیزات LTE دست دوم هوآوی که قاچاق یا وارد شده است، استفاده می‌کند علیرغم تحریم‌ها en.wikipedia.org. همکاری‌های روسی با ترانس‌تلکام در سال ۲۰۱۷ برای ارائه دومین اتصال اینترنتی تحت یک توافق احتمالی در سطح دولتی بین پیونگ یانگ و مسکو به وجود آمد en.wikipedia.org. همچنین ممکن است فناوری روسی در برخی مناطق مدیریت شبکه یا امنیت سایبری وجود داشته باشد، هرچند جزئیات کمی در دسترس است.

علاوه بر اپراتورهای مخابراتی، همکاری‌های خارجی به محتوا و آموزش نیز گسترش یافته است. به عنوان مثال، دانشگاه علوم و فناوری پیونگ یانگ (PUST) که توسط اهداکنندگان خارجی تأسیس شده است، آموزش علوم کامپیوتر را (با دسترسی محدود نظارتی به اینترنت برای تحقیق) از طریق کادر بین‌المللی ارائه کرده است. و شرکت‌های IT کره شمالی برخی پروژه‌های مشترک با شرکت‌های خارجی (اغلب به طور محرمانه) برای توسعه نرم‌افزار دارند. با این حال، تحریم‌های بین‌المللی در سال‌های اخیر باعث شده که همکاری‌های رسمی مشکل‌تر شود. سرمایه‌گذاری اوراسکام به مشکلات تحریمی دچار شد و اکثر شرکت‌های غربی از ارائه تجهیزات پیشرفته مخابراتی منع شده‌اند. تحریم‌ها و پارانویا رژیم به کره شمالی گرایش بیشتر به کشورهای مانند چین، یا خرید غیرقانونی برای توسعه اینترنت خود را واداشته است reuters.com. به طور خلاصه، شرکای خارجی – به ویژه اوراسکام مصر و لکسلی تایلند در تلفن‌های همراه، و شرکت‌های دولتی چینی و روسی در اتصال‌های پایه – نقش‌های حیاتی در ایجاد اینترنت و ارتباطات کره شمالی ایفا کرده‌اند. دولت به شکل‌گیری ورودی‌های فنی خارجی وقتی که به اهداف خود خدمت می‌کند، استقبال کرده است، اما همیشه تحت شرایطی که پیونگ یانگ کنترل نهایی را حفظ کند. به همین دلیل، برخی از همکاری‌ها (مانند کوریولینک) در طول زمان آسیب دیده‌اند وقتی که منافع طرف خارجی از اولویت‌های رژیم جدا شد. به جلو، کره شمالی احتمالاً به همکاری با کشورهای دوست (چین، روسیه و شاید دیگر کشورها) برای بهبود تدریجی شبکه‌های خود ادامه خواهد داد، با درنظر گرفتن اینکه توسعه خالص داخلی چنین زیرساخت‌های پیچیده‌ای تحت انزوا همچنان چالش‌برانگیز است.

دسترسی به اینترنت ماهواره‌ای در کره شمالی

دسترسی به اینترنت ماهواره‌ای در کره شمالی عملاً برای عموم غیرموجود است و حتی برای اکثر مؤسسات روش آخر است. به طور تاریخی، قبل از تأسیس لینک‌های فیبر نوری، کره شمالی از لینک‌های ماهواره‌ای برای اتصال محدود اینترنت استفاده می‌کرد. تا حدود سال ۲۰۱۰، به‌گزارش‌ها، اتصال اینترنت اصلی