Starlink vs OneWeb: Den ultimate satellittinternett-duellen i 2025 🚀🌐

• Starlink sin eksplosive vekst: SpaceX sin Starlink har skote opp i eit nådelaust tempo – over 100 oppskytingar det siste året aleine ^[1] – og har sett ut andre generasjons satellittar som gir enormt auka nettverkskapasitet. Ved midten av 2025 hadde Starlink ~8 000 satellittar skote opp (om lag 7 800 i bane og operative) ^[2], allereie langt føre alle konkurrentar. Denne raske veksten gjorde at Starlink passerte 4 millionar abonnentar globalt mot slutten av 2024 (opp frå ~1 million i 2022) ^[3] – ein meteorlignande adopsjonskurve for ein telekomtjeneste. Gwynne Shotwell, president i SpaceX, stadfesta at Starlink nådde 4M aktive brukarar i september 2024 og låg an til 5M kort tid etter ^[4]. Mye av denne veksten kom frå utviding til nye marknader og segment. I 2023–2025 gjekk Starlink frå å vere tilgjengeleg i ~40 land til over 60 land og territorium, inkludert store utvidingar i Afrika, Asia og Midtausten ^[5]. Særleg India – med si enorme rurale befolkning – gav endeleg Starlink lisens i juni 2025, og slutta seg til OneWeb og JioSat som lisensierte operatørar der ^{[6] [7]}. Dette var ein viktig regulatorisk siger, sidan India i utgangspunktet hadde stoppa Starlink-førehandsal før lisens vart godkjent. Starlink inngjekk òg avtalar med indiske teleselskap (inkludert OneWeb sin partnar Airtel og rivalen Jio) om samarbeid om rural tilkopling når lisensen var på plass ^[8], eit teikn på at Starlink kan kome til å arbeide med bakkebaserte leverandørar i enkelte marknader i staden for berre å konkurrere. 2024–2025 såg òg at Starlink utvida sine tenestetilbod. Eit hovudpunkt var lanseringa av “Direct-to-Cell” satellittforbinding: sommaren 2025 starta SpaceX og T-Mobile første fase av samarbeidet for å kople vanlege mobiltelefonar via Starlink-satellittar ^[9]. Ved juli 2025 var Starlink-klareSMS-meldingar (teksting) vart offentleg tilgjengeleg for T-Mobile-, AT&T- og Verizon-abonnentar i USA og delar av New Zealand, ved å bruke eksisterande telefonar som no kan kople seg til satellittar når dei er utanfor rekkevidde frå mobilmaster ^[10]. Denne direkte satellitt-til-telefon-funksjonen – i starten for tekstmeldingar, med planar om tale og låg-hastigheitsdata seinare – er ein game changer, og vil over tid i praksis fjerne område utan mobildekning. Det nyttar Starlink sine nyaste V2-satellittar, som har spesialutstyr for å kommunisere på vanlege mobilfrekvensar. Det finst ingen tilsvarande direkte-til-håndsett-teneste for OneWeb (sjølv om andre, som AST SpaceMobile, jobbar med det). Starlink posisjonerer seg difor ikkje berre som ein internettleverandør, men som ein forlenging av mobilnetta. Som ein analytikar sa, “Starlink kjem sannsynlegvis til å utvikle seg til ein over-the-top-teneste… og bevege seg oppover i verdikjeda”, og kan potensielt tilby samla kommunikasjonstenester som konkurrerer med tradisjonelle telekomtilbydarar ^[11]. Faktisk har Starlink si satsing på sikre kommunikasjonstenester for styresmakter (som ein avtale om å levere krypterte satellitttenester til den italienske regjeringa) styrkt inntrykket av at SpaceX beveger seg utover grunnleggjande tilkopling ^{[12] [13]}. Samstundes har Starlink satsa meir aktivt mot bedrifts- og offentlege kundar. I 2025 hadde dei gjort “store framsteg hos bedriftskundar,” ifølgje Reuters ^[14], inkludert avtalar med flyselskap (frå Hawaiian Airlines til private jetflyflåtar) om å installere Starlink Wi-Fi, og vunne kontraktar for å levere til cruiseskip (Royal Caribbean og andre brukar no Starlink for å gi passasjerar breiband til sjøs). SpaceX rapporterer at per 2025 tilbyr “dei fleste store cruiseskip og fleire kommersielle flyselskap” Starlink-internett til passasjerane sine ^[15] – ein imponerande prestasjon på kort tid. Starlink har òg vore i front når det gjeld krisehandtering: dei har levert naudkommunikasjon i krigsherja Ukraina, i brannramma Maui og Canada, etter orkanar i USA, og meir ^[16]. Dette har gitt Starlink meir merksemd (og òg noko politisk kontrovers, som då Musks kontroll over terminalane i Ukraina vart diskutert). Likevel har nettet vist si verdi i kriser ved å kunne setjast opp raskt der infrastrukturen er slått ut ^[17]. På den tekniske fronten brukte Starlink 2024 på å forbetre nettverksytelsen sin. I midten av 2025 kunngjorde selskapet at dei hadde oppnådd si lågaste latens og høgaste hastigheit til no, med ein medianlatens på ~25 ms i USA. ^[18] og oppgraderte bakkebasert infrastruktur (over 100 gateway-stasjonar berre i USA) for å minimere pingtider ^[19]. Bruken av optiske laserkoplingar på nyare satellittar gjorde det mogleg for Starlink å rute data i verdsrommet for å unngå trege eller fjerntliggande bakkebaserte ruter ^[20]. I hovudsak har Starlink sine Gen2-satellittar (kvar ~3× massen av dei tidlegare og 4× kapasiteten ^[21]) gjort konstellasjonen til eit mykje meir robust, nettverksbasert system. SpaceX testar til og med satellitt-til-satellitt laserrelé for å dekke område utan bakkestasjonar (t.d. polarområda). Alle desse framstega har hjelpt Starlink med å forbetre pålitelegheit og stabilitet for brukarane inn mot slutten av 2025.
• OneWeb sine framsteg: For OneWeb handla 2023–2025 om gjenvinning, ferdigstilling og integrering. Etter å ha kome ut av konkurs i 2020 med støtte frå den britiske staten og Bharti, fullførte OneWeb sin første generasjons konstellasjon i mars 2023 – og nådde dei ~618 satellittane som trengst for global dekning ^{[22] [23]}. På grunn av geopolitikk (krigen i Ukraina) måtte OneWeb bytte oppskytingsleverandør – dei fekk kjend hjelp frå SpaceX, som skaut opp OneWeb-satellittar med Falcon 9 i 2022–23, sjølv om Starlink er ein konkurrent. Tidleg i 2023 hadde OneWeb nok satellittar oppe til å tilby kontinuerleg teneste over ~50° N/S breiddegrad, og det siste partiet med satellittar seinare det året lukka dei siste dekninggløypene ^[24]. Selskapet fokuserte deretter på å byggje ut bakkestasjonar verda over – eit dyrt og komplekst prosjekt, sidan OneWeb treng mange bakkebaserte portar for å laste ned Ku-band-trafikken og sende ho vidare til internett eller kundanettverk. Nokre forseinkingar i bakkestrukturen førte til at full kommersiell tilgjenge kom i tidleg 2024, og så våren 2025 for visse regionar ^[25]. Men innan midten av 2025 kunngjorde OneWeb (no marknadsført som “Eutelsat OneWeb”) at nettverket var fullt operativt globalt, med ~50 bakkestasjonar som koplar LEO-konstellasjonen til det terrestriske internettet ^[26]. Denne milepælen betydde at OneWeb endeleg kunne tilby tenester til kundar overalt (tidlegare venta nokre regionar, som delar av Afrika og Midtausten, på at bakkestasjonar skulle kome på nett). Det er verdt å merke seg at OneWeb si globale teneste framleis utelèt nokre stader av regulatoriske grunnar – til dømes, som Starlink, er dei ikkje aktive i Russland/Kina, og i nokre land er dei avhengige av lokale partnaravtalar (OneWeb har no ein eksklusiv distribusjonsavtale med Nelco (Tata) i India, til dømes ^[27]). Ein omveltande hending for OneWeb var samanslåinga med Eutelsat, som vart fullført seint i 2023 ^{[28] [29]}. Den franske GEO-satellittoperatøren Eutelsat kjøpte opp OneWebi ein aksjeavtale, og skapte verdas første kombinerte GEO-LEO-satellittselskap. Frå og med 2024 heiter det samanslåtte selskapet enkelt og greitt Eutelsat (dei har droppa det separate OneWeb-firmanamnet) ^[30], sjølv om sjølve LEO-tenesta held fram under namnet “OneWeb” som ein produktlinje ^[31]. Denne samanslåinga gav OneWeb sårt tiltrengt økonomisk styrke og ein eksisterande global salgsstyrke. Det gir òg Eutelsat eit unikt hybridnettverk: 36 geostasjonære satellittar og 600+ lågbanesatellittar som arbeider saman ^[32]. Strategien er å tilby integrerte løysingar – til dømes kan ein mobiloperatør bruke Eutelsat sine GEO-satellittar for brei dekning og kringkasting, medan dei brukar OneWeb LEO for låg-latens-lenker, alt i éi pakke. Eutelsat har posisjonert seg som ein europeisk meister for å motverke Starlink: det samanslåtte selskapet marknadsfører seg til styresmakter og telekomleverandørar med bodskapen om at “mange ikkje-allierte land søker alternative, ikkje-amerikanske løysingar” for sikker tilkopling ^[33]. Faktisk har OneWeb etter samanslåinga vunne nye statlege kundar i Europa, Midtausten og Asia som ser på eit europeisk-støtta nettverk som politisk fordelaktig ^{[34] [35]}. Eutelsat sin administrerande direktør påpeikte i 2025 at “med dagens geopolitikk er det interesse frå mange land… ikkje-amerikanske, ikkje-kinesiske løysingar” ^[36] – ein tydeleg referanse til at OneWeb er eit tiltalande alternativ for dei som er skeptiske til Starlink (USA) eller Kinas planlagde LEO-konstellasjonar. På den kommersielle sida starta OneWeb i 2024–2025 opp tenester i sentrale marknader: innan luftfart, som nemnt, vil partnarar som Intelsat bruke OneWeb for å levere Wi-Fi til fleire store flyselskap (multi-bane-pakkar som kombinerer GEO+LEO) ^[37], og OneWeb si forretningsflyteneste skal etter planen starte tidleg i 2025 via Gogo ^[38][39], noko som indikerer sterk etterspurnad i den sektoren. OneWeb har òg satsa på statlege og bedriftsretta testar: i 2024 gjennomførte dei ein vellukka demonstrasjon med det amerikanske forsvarsdepartementet for kommunikasjon i Arktis, og dei har levert samband til avsidesliggjande samfunn i Alaska og vitskaplege utpostar som tidlegare ikkje hadde påliteleg breiband. Når det gjeld inntekter, er OneWeb framleis mindre enn Starlink, men Eutelsat rapporterte solid vekst i LEO-inntekter i 2024–25, med statlege tenester via OneWeb opp 10 % på eitt kvartal ^[40]. OneWeb si evne til å levere sikre, private nettverk (ingen data går via det offentlege internettet) har vore eit salsargument for visse styresmakter og verksemder som er opptekne av cybersikkerheit ^[41]. Framover førebur OneWeb seg no på andre generasjons konstellasjon. I 2024 bestemte Eutelsat seg for å skalere ned den fulle Gen2 i første omgang og i staden gå for ei stegvis oppgradering ^{[42] [43]}. Dei planlegg først å skyte opp om lag 💯 nye satellittar rundt 2026 som ei “utviding” av det noverande nettverket ^{[44] [45]}. Airbus fekk kontrakten i desember 2024 om å byggje desse neste-generasjons satellittane i Toulouse, med leveransar frå slutten av 2026 ^{[46] [47]}. Desse nye satellittane vil styrke OneWeb sine kapasitetar – og skal etter rapportane få funksjonar som beam-hopping, 5G-integrasjon og til og med Posisjonering, Navigasjon & Timing (PNT)-tenester for å tilby GPS-liknande funksjonalitet ^{[48] [49]}. OneWeb sin Gen2-visjon (før dei skalerte ned) var å potensielt vekse til fleire tusen satellittar, men for no prioriterer Eutelsat “kompatibilitet og kontinuitet” – å sikre at nye satellittar fungerer saumlaust med Gen1 og at tenestekvaliteten berre blir betre ^{[50] [51]}. Det endelege målet er å samsvare med Europas planlagde IRIS² multi-bane sikre konstellasjon innan 2030, der OneWeb vil utgjere LEO-komponenten ^{[52] [53]}. Økonomisk, for å finansiere denne veksten, har selskapet søkt etter ny kapital. Midt i 2025 skunda Eutelsat sin nye CEO Jean-François Fallacher seg for å hente inn om lag €1,3–1,5 milliardar til OneWeb si utviding ^{[54] [55]}. Eksisterande OneWeb-investorar som Bharti (India) og SoftBank, og europeiske fond, har blitt kontakta for ekstra investeringar for å “halde Starlink sin rival flytande,” som ein Bloomberg-artikkel brutalt uttrykte det. Dette understrekar at sjølv om OneWeb har sterk støtte, er kostnaden ved å halde seg konkurransedyktig med Starlink (som tener på SpaceX sine store ressursar og oppskytingskapasitet) ei stor utfordring.
• Regulatorisk og lisensstatus: Å drive ei global satellittinternett-teneste krev å navigere komplekse regulatoriske regimer i kvart land og internasjonal frekvenskoordinering. Starlink og OneWeb har begge opplevd både sigrar og utfordringar på dette området: Frekvensar og koordinering: Begge systema søkte gjennom ITU og nasjonale reguleringsstyresmakter om storstilt bruk av LEO-spektrum (hovudsakleg i Ku/Ka-banda). Starlink sine søknader (under amerikanske FCC) dekker til saman 42 000 satellittar i fleire skal-orbit ^[56], og FCC har så langt gitt løyve til om lag 12 000 (inkludert ~7 500 Gen2-satellittar godkjent seint i 2022). OneWeb sine søknader (via britiske og no franske styresmakter etter samanslåing) sikra rettar for ein start på 648 satellittar og hadde planar på papiret om utviding til ~6 000. Internasjonal koordinering har stort sett gjort det mogleg for begge konstellasjonane å sameksistere ved å spreie ut skal-orbita og frekvensar – sjølv om det har vore nokre dragkampar (t.d. Amazon sitt Kuiper, Kina sitt Guanwang, OneWeb og Starlink som alle konkurrerer om liknande LEO-plassar). Til no har ingen store forstyrringskonfliktar stoppa drifta, men FCC og ITU følgjer nøye med på mogleg spektrumtrengsel. Ein merkbar regulatorisk konflikt var mellom OneWeb og Starlink om V-band-spektrum: OneWeb si bruk av V-band for framtidige inter-satellitt-lenker kan overlappe med Starlink sine planar for E-band-nedlinkar, noko som krev nøye koordinering ^[57]. Slike tekniske spørsmål blir handsama i regulatoriske forum. Marknadstilgang og lisensiering: På bakken krev kvart land ofte lisens for brukarterminalar (ofte under kategori som GMPCS – Global Mobile Personal Communications by Satellite). OneWeb, takka vere tidleg start og statlege band, sikra nokre lisensar før Starlink – til dømes fekk OneWeb Indias GMPCS-lisens i 2021 ^[58], medan Starlink si først vart godkjent i 2025 ^[59]. På same måte fekk OneWeb (med lokale partnarar) tilgang til marknader som Canada, Skandinavia og enkelte afrikanske land relativt uproblematisk. Starlink tok i starten ein “move fast”-strategi, og tok av og til førehandstingingar før formell godkjenning, noko som førte til nokre refsar (t.d. India i 2021 bad Starlink stoppe sal av førehandstingingar utan lisens). No har Starlink lært seg å spele det regulatoriske spelet: dei engasjerer seg aktivt med reguleringsstyresmakter verda over og samarbeider til og med med etablerte aktørar for å lette tilgangen. Til dømes i Japan samarbeidde Starlink med mobiloperatøren KDDI for dekning i rurale område; i Canada jobba dei med styresmaktene om pilotprosjekt i distrikta; og som nemnt, i India signaliserte både Jio og Airtel (telekomrivalar!) vilje til å distribuere Starlink når lisens er på plass <a href=»https://www.rcrwireless.com/20250609/5g/starlink-satellite-in-india#:~:text=significantly%20expand%20internet%20access%20across,and%20remote%20areas%20in%20India» target=»_blank» rel=»norefercrwireless.com. Slike partnerskap viser at regulatørar ser på Starlink som eit supplement for å tette det digitale gapet, heller enn berre som ein konkurrent. Begge selskapa har møtt unike nasjonale forhold. I EU har regulatørar generelt vore støttande, men kravd etterleving av lokale lover. Frankrikes ARCEP gav lisens til Starlink i 2021, men suspenderte han kort etter etter ein juridisk klage frå ein rival, før dei reinstaurerte han med visse vilkår (som overvaking og årleg gjennomgang) – noko som signaliserer at sjølv utfordrande aktørar må følgje reglane. I Afrika har mange land gitt Starlink lisens på rekordtid i 2023–25 for å styrke tilkoplinga, medan Sør-Afrika har halde igjen på grunn av eigarskapslover for styrking (krav om 30 % lokal eigarskap, noko Starlink/SpaceX ikkje har gått med på) ^{[60] [61]}. Russland og Kina har eksplisitt avvist Starlink/OneWeb-operasjonar (Russland har til og med vedteke lover mot “utanlandsk satellitt”-internett), hovudsakleg av politiske og tryggleiksgrunnar – dei vil heller utvikle eigne konstellasjonar og unngå vestlege nettverk. OneWeb hadde faktisk bakkestasjonar i Russland under ein avtale frå 2019, men desse vart stengde etter invasjonen i 2022; no kan verken OneWeb eller Starlink i praksis tilby tenester i Russland (sjølv om Starlink-terminalar har blitt smugla inn i enkelte land av brukarar som ønskjer usensurert internett). Geopolitisk spenning spelar faktisk ei rolle: Valour Consultancy påpeika at LEO-nettverk er “særleg utsette for geopolitisk spenning,” med tilgang ofte blokkert i autoritære regime ^[62]. Når det gjeld politiske trendar, fokuserer regulatørar i aukande grad på romtryggleik og frekvensdeling for megakonstellasjonar. Instansar som amerikanske FCC har innført reglar som krev rask de-orbitering av LEO-satellittar etter oppdrag (SpaceX følgjer opp ved å de-orbitere mislukka Starlink-satellittar raskt; OneWeb-satellittane, på 1200 km, har eigen framdrift for å de-orbitere ved slutten av levetida for å unngå tiår-lang nedbryting). Diskusjonar i FN og ITU pågår om å oppdatere retningslinjer for avfallsreduksjon gitt omfanget til Starlink. I tillegg er datastyring eit framveksande tema: India har til dømes kravd at Starlink (og OneWeb) må rute brukardata lokalt og ha lovleg avlyttingskapasitet for tryggleik ^[63]. Slike krav betyr at satellittoperatørar ofte treng lokale bakkestasjonar eller partnarar for å etterleve datalokaliseringskrav (OneWeb sin strategi med lokale bakkestasjonar passar godt her; Starlink er meir desentralisert, men har byrja å etablere lokale tilkoplingspunkt for å tilfredsstille reguleringar). Oppsummert navigerer både Starlink og OneWeb eit lappeteppe av nasjonale reglar – Starlink med eit litt opprørsk rykte som dei glattar ut gjennom partnerskap, og OneWeb med ein meir tradisjonell telekomtilnærming som utnyttar delvis statleg eigarskap for å bygge tillit. Ved slutten av 2025 har begge lisensar i mange titals land, men møter framleis motstand og må halde fram med lobbyverksemd. Konkurransen mellom dei har til og med ført til nye reguleringar (t.d. frekvensallokeringrammeverk i India var delvis påverka av kappløpet mellom Starlink, OneWeb og andre ^[64]).
• Forretningsstrategiar & partnerskap: Den ulike DNA-en til Starlink og OneWeb kjem tydeleg fram i forretningsstrategiane deira. Starlink sin strategi har vore vertikalt integrert og direkte til brukar frå dag éin. SpaceX eig og driv satellittane, bygg brukarterminalane sjølv, sel tenester på nett, og har fram til nyleg ikkje stolt på tredjepartsdistributørar. Dette har gjort det mogleg å skalere raskt og kontrollere kostnader – som SpaceX seier, å halde alt internt let dei overføre innsparingar til forbrukarane ^[65]. Men, ved å anerkjenne ulike marknadssegment, har Starlink byrja å inngå partnerskap der det gir meining. Til dømes har SpaceX autorisert eit nettverk av Starlink-forhandlarar som Speedcast og Clarus, som pakkar Starlink for spesifikke bransjar (maritim, gruvedrift, bygdebedrifter) ^{[66] [67]}. Desse partnarane tilfører verdi ved å integrere Starlink med annan tilkopling (t.d. kombinerer Speedcast Starlink med GEO-satellittlenkjer og LTE i ei teneste ^[68]). Starlink har òg inngått store partnerskap: T-Mobile-alliansen for direkte-til-mobil utvidar ikkje berre Starlink si rekkevidde til milliardar av mobileiningar dei neste åra, men gir òg ein del av det terrestriske marknaden via ein stor operatør si marknadsføring. I luftfart har SpaceX forhandla direkte med flyselskap – og vunne avtalar om å utstyre fly med gratis Wi-Fi (t.d. har Delta testa Starlink, og Hawaiian Airlines vil tilby det til alle passasjerar). I offentleg og bedriftsmarknad jaktar Starlink kontraktar frå Pentagon (Starlink sin krypterte “Starshield”-versjon er tiltenkt militær bruk) til lokale internettleverandørar (nokre bygde-ISP-ar i Brasil og andre stader sel Starlink vidare til avsidesliggande landsbyar). Elon Musk si evne til å skape merksemd spelar òg ei rolle: Starlink sitt høge offentlege profil skaper etterspurnad som av og til får teleselskap til å samarbeide i staden for å kjempe imot. OneWeb sin strategi har frå starten vore tungt basert på samarbeid. OneWeb har alltid sett for seg å samarbeide med eksisterande teleoperatørar – “knytte saman dei ukopla” i samarbeid med lokale leverandørar. Dei sel ikkje eit glansa kit til sluttbrukarar; i staden kan dei selje kapasitet til ein mobiloperatør som så utvidar sitt nettverk via OneWeb. Eit godt døme er AT&T-avtalen: AT&T brukar OneWeb for å tilby breiband til bedriftskundar i avsidesliggande område i USA (telekom-giganten “fyller i praksis hola” i sitt fiber-/trådlaust nettverk ved hjelp av OneWeb sine satellittar) ^[69]. På same måte har BT i Storbritannia samarbeidd med OneWeb for å teste backhaul for vanskeleg tilgjengelege stader, og Orange i Frankrike har jobba med OneWeb for avsidesliggande stillehavsområde. OneWeb har òg klokt inngått partnerskap med Hughes Network Systems og Intelsat tidleg for distribusjon; desse er etablerte satcom-aktørar thsom brakte salgs­kanalar og installasjons­ekspertise. Ein annan partnarskaps­vinkel er OneWeb sitt samarbeid med Iridium (kunngjort i 2023) – LEO-kommunikasjons­veteranen for handhaldne satellitt­telefonar. Dei to planlegg å tilby ei kombinert teneste som blandar Iridium sitt låg­bånds L-bånd-nettverk med OneWeb sitt breiband, og gir kundane det “beste frå begge” (Iridium si verkeleg globale dekning og mobilitet, pluss OneWeb si høg­hastigheits­data) – ein pakke som retta seg direkte mot maritime og offentlege brukarar som ønskjer redundans og allsidigheit ^{[70] [71]}. Og sjølvsagt, OneWeb sitt største “partnarskap” var samanslåinga med Eutelsat, som i praksis partnar LEO med GEO under eitt tak ^[72]. Dette har strategisk betydning: Eutelsat kan pakke OneWeb LEO-tenester saman med sine etablerte GEO-tilbod (til dømes kan ei fjern verksemd få ei garantert 99,999% oppetid-løysing der OneWeb er primær og ein GEO-link er reserve ved dårleg vêr eller utfall, alt på éi rekning). Det samanslåtte selskapet utnyttar òg Eutelsat sine relasjonar med TV-selskap, styresmakter og maritime operatørar for å selje meir OneWeb-kapasitet. I forretningsstrategi blir Starlink ofte sett på som forstyrrande – går direkte, pressar prisar, og itererer teknologi raskt. OneWeb blir sett på som meir tradisjonell – fokuserer på B2B-relasjonar, møter operatørkrav, og sikrar strategisk støtte frå styresmakter. Ekspertar har merka seg at Starlink har som mål å vere ein global ISP for alt, medan OneWeb passar inn i det eksisterande telekom-økosystemet. Ein satellitt­bransjeanalyse i 2025 skildra det slik: Starlink er som ein aggressiv teknologigigant som byggjer ein ny marknad (med analogiar som at “Musk driv ein interstellar McDonald’s” — høgt volum, overalt — medan andre er små, eksklusive burger­sjapper ^[73]). OneWeb, med langt færre satellittar og ein grossistmodell, kan ikkje jakte på kvar enkelt kunde, men kan fokusere på lukrative marknader (som luftfart, styresmakter, maritimt) der dei kan bli djupt integrerte. Eit interessant aspekt er korleis kvar tilnærmar seg innovasjon vs. arv. Starlink gjer som kjend nesten alt internt (designar sin eigen silisium, skriv sin eigen programvare, skyt opp på eigne rakettar). OneWeb sette mykje ut – dei fekk Airbus til å byggje satellittane (i eit felles­føretak), Arianespace og andre til å skyte dei opp, og er avhengige av partnarar for bakkestasjonar. Dette betyr at Starlink kan røre seg raskare med å rulle ut nye funksjonar (t.d. sende ut programvare­oppdateringar til heile konstellasjonen kvar veke, eller designe ein ny brukar­terminal som den flate høg­ytelses­skåla og masseprodusere den). Endringar hos OneWeb kjem seinare og gjennom samarbeid (til dømes var deira beam-hopping “Joey-Sat” demo­satellitt som blei skoten opp i 2023 eit felles­prosjekt med European Space Agency for å teste teknologi for framtidig bruk ^[74]). OneWeb arbeider no tett saman med europeiske styresmakter (via IRIS²) som kan gi finansiering og institusjonell støtte, men som òg kan føre til byråkratisk tempo. SpaceX, driven av Musks visjon (og insentiv frå verdsetjing), spring i full fart framover for å setje ut titusenvis av satellittar og utforskar til og med nye marknader (som IoT, direkte-til-eining, osb.) på eigne vilkår.
• Utfordringar og avgrensingar: Trass i suksessane sine, står både Starlink og OneWeb overfor betydelege utfordringar når vi går inn i 2026 og vidare: Starlink sine utfordringar: Omfanget av Starlink er både styrken og akilleshælen deira. Å handtere ein stadig veksande konstellasjon (potensielt 42 000 satellittar) gir utan sidestykke operasjonell kompleksitet. Ekspertar på romtryggleik åtvarar om at Starlink-satellittar no utgjer “den største kollisjonsfaren i jordbana” ^[75] – meir enn halvparten av alle aktive satellittar er Starlinkar. Det har allereie vore tusenvis av nærpasseringar; SpaceX sitt autonome system for kollisjonsunngåing må stadig manøvrere satellittar for å hindre krasj med andre romfartøy eller romskrot. Ein feil kan utløysa ein kaskade (det frykta Kessler-syndromet). Astronomar klagar samstundes over “ein astronomisk trussel” frå megakonstellasjonar: Starlink-satellittar er lyse og forstyrrar teleskopobservasjonar, og radiosendingane deira trugar radioastronomien ^[76]. Musk sitt team har jobba med tiltak (mørkare belegg, solskjermar, koordinerte observasjonsskjema ^[77]), men med tusenvis av satellittar er påverknaden på nattehimmelen og vitskapen framleis ei uro. Ei anna utfordring er regulatorisk motstand og politikk. Etter kvart som Starlink blir ein sentral del av kommunikasjon (til og med brukt av militære og demonstrantar i konfliktar), uroar styresmakter seg for at ein privat aktør har så mykje kontroll. Ukraina-hendinga – der Musk etter rapportane nekta å utvide Starlink-dekninga for ein militæroperasjon – reiste spørsmål om avhengnad av Starlink si velvilje. Dette har ført til diskusjonar i EU om å ha eigne, suverene alternativ (derfor IRIS²) og i USA om at Pentagon bør kontrahere garanterte tenester i staden for å stole på kommersielle vilkår. I tillegg pålegg enkelte land restriksjonar (t.d. krav om lokale gateway-installasjonar, moglegheit for dataavlytting) som Starlink må følgje, noko som kan komplisere visjonen om global, saumlaus dekning ^[78]. Økonomisk berekraft er òg ei utfordring: Starlink har investert milliardar i produksjon og oppskyting av satellittar. Musk avslørte seint i 2022 at Starlink framleis var langt frå positiv kontantstraum og til og med hadde ein “likviditetskrise” då utsetjingar på Starship-raketten truga utplasseringa. Sjølv om SpaceX si rakettverksemd og investormidlar har finansiert Starlink så langt, er spørsmålet om abonnementsinntekter (og nye inntektsstraumar som direkte-til-mobil) til slutt vil dekke dei enorme kostnadene med å erstatte satellittane kvart ~5. år. For å bli lønsame må Starlink kanskje ha 10+ millionar abonnentar, eller lukrative statlege kontraktar – ingen av delane er garantert med tanke på konkurranse og teknologiske hinder. Til slutt møter Starlink sin modell med open internett for forbrukarar motstand i autoritære regime (som føretrekk statskontrollerte nettverk) og frå etablerte aktørar (bakkenettleverandørar i enkelte land ser på Starlink som ein konkurrent).Selskapet må navigere eit lappeteppe av spektrumreglar, importlover (t.d. Starlink-skåler forbode i enkelte land), og til og med eksportkontrollar (USA avgrensar Starlink-leveransar til visse sanksjonerte land). OneWeb sine utfordringar: OneWeb har kanskje færre satellittar, men står overfor utfordringa med å vere underdog mot ein mykje større rival. Kapasitet og skalering: Med berre 600 satellittar (mot Starlink sine tusenvis), er den totale nettverkskapasiteten til OneWeb naturleg avgrensa. Dei kan tene bedriftskundar godt, men kan ikkje enkelt skalere til millionar av individuelle brukarar eller høg-båndbreidde-applikasjonar for massemarknaden. Dette betyr at OneWeb må halde fokus på høgverdisegment og ikkje spreie seg for tynt. Om eit stort tal brukarar i eit område prøvde å bruke OneWeb slik folk brukar Starlink, kunne tenesta bli overteikna. Dei planlagde Gen2-satellittane vil auke kapasiteten, men desse vil ikkje bli tekne i bruk før 2026–2027 ^[79]. Fram til då må OneWeb forvalte ressursane sine nøye (til dømes kanskje setje tak på kor mange fly- eller maritime kundar dei tener i ein region for å unngå overbelastning av strålane). Finansielt press er eit anna stort problem: OneWeb har allereie gått konkurs ein gong, og sjølv om Eutelsat sitt oppkjøp redda selskapet, har det samanslåtte selskapet no betydeleg gjeld og må hente inn kapital for vidare vekst ^{[80] [81]}. I motsetnad til SpaceX, som har mykje blest og investeringsvilje (og inntekter frå oppskytingar), må Eutelsat-OneWeb overtyde investorar om at finansiering av ein europeisk LEO-konstellasjon kan løne seg, i ei tid der Starlink dominerer samtalen. I mai 2025 uttalte Eutelsat sin finansdirektør ope at dei “ser etter kapitalinvestorar” for neste fase av OneWeb ^{[82] [83]}, og kort tid etter vart administrerande direktør bytta ut – noko som tyder på eit visst hastverk med å forbetre den finansielle planen. Om OneWeb ikkje klarer å sikre full finansiering for Gen2, risikerer dei å hamne endå lenger bak teknologisk. Konkurransesituasjon: OneWeb konkurrerer ikkje berre med Starlink, men vil snart møte Amazon sitt Project Kuiper (som starta oppskyting av prototype-LEO-satellittar seint i 2023 og planlegg å setje ut over 3 000 satellittar innan ca. 2026). Amazon har store ressursar og har som mål å tene både forbrukarar og bedrifter – og kan dermed utfordre både Starlink og OneWeb. Faktisk har Amazon allereie signert ein avtale om Wi-Fi om bord med eit stort flyselskap (JetBlue), og har bevisst valt Kuiper framfor Starlink for framtida ^[84]. Om Kuiper og andre (Telesat Lightspeed, kinesiske LEO-konstellasjonar, osb.) kjem på banen, kan OneWeb finne seg i eit trangt felt av LEO-alternativ. Nokre analytikarar er skeptisketisk om marknaden kan støtte mange aktørar – “Kuiper og OneWeb har ikkje musklar nok til å utfordre Starlink… SpaceX og Starlink ligg lysår framfor konkurrentane,” meinte konsulentselskapet Strand Consult ^[85]. Sjølv om dette kanskje er vel optimistisk på vegner av Starlink, understrekar det at OneWeb må skilje seg tydeleg ut (truleg gjennom spesialiserte tenester, offentlege kontraktar og integrasjon med fleire baner) for å overleve den komande utsilinga. Driftsmessige og tekniske utfordringar: OneWeb sin avhengnad av bakkebaserte gatewayar kan vere ei avgrensing for å betene visse område (t.d. midt ute på havet eller i polarområda) der det er upraktisk å byggje ein gateway. Før OneWeb får på plass inter-satellitt-lenker i ei framtidig utgåve, kan dei ikkje levere tenester til verkeleg avsidesliggjande stader utan nærleik til ein bakkestasjon – i motsetnad til Starlink, som no kan sende signal mellom satellittar over hav eller polområde. Difor oppnådde OneWeb si fulle Arktis-dekning ved å plassere gatewayar på stader som Svalbard, Alaska og Nord-Canada; eit brot der kan påverke brukarar på høge breiddegrader. Regulatoriske avgrensingar kan òg slå inn: OneWeb, som delvis er statleg eigd, kan møte geopolitiske avgrensingar (t.d. vil det amerikanske forsvaret stole på eit nettverk delvis eigd av utanlandske statar? Og motsett, vil land som er mistenksame mot Vesten stole på OneWeb med britisk/fransk involvering? Det krev ei varleg tilnærming). På produktsida manglar OneWeb òg ein rimeleg brukarterminal for forbrukarar – brukarantennene deira er meir komplekse, elektronisk styrte flate panel (produsert av Intellian og andre) retta mot bedriftsmarknaden, og kostar langt meir enn Starlink si $600-skål. Det betyr at om OneWeb nokon gong vil inn på forbrukarmarknaden, må dei ha billegare utstyr – noko som ikkje er ei enkel ingeniørutfordring. Felles utfordringar: Begge nettverka har òg nokre overordna utfordringar. Ei er berekraft i verdsrommet: det enorme talet på planlagde satellittar (titals tusen til saman) aukar uroa for romskrot. SpaceX og OneWeb har begge forplikta seg til ansvarlege praksisar – t.d. å deorbitere utrangerte satellittar. SpaceX sine Starlink-satellittar på 550 km høgd vil naturleg gå i bane i om lag 5 år om dei sviktar, noko som er ein fordel, medan OneWeb sine høgare banar gjer at feilande satellittar kan bli verande i tiår (sjølv om OneWeb seier dei har eit robust framdriftssystem og allereie har deorbitert fleire feilande satellittar). Likevel oppmodar det astronomiske miljøet til meir arbeid med å dempe satellittar og dele baneinformasjon for å unngå uhell. Ei anna felles utfordring er vêr og forstyrringar: Ku-band-signal kan bli påverka av kraftig regn (regndemping). Både Starlink og OneWeb motverkar dette med tilpassa lenker (bytte av modulasjon) og ved å ha satellittar frå ulike retningar, men under monsunregn eller stormar kan brukarterminalar likevel oppleve tregare fart. I tillegg kan bakkebasert infrastruktur for begge vere sårbar – gatewayar treng fiber med høg kapasitet og straum; eit fiberbrot eller straumbrot ved ein gateway kan forringe tenesta i området (Starlink motverkar dette med mange gatewayar og laserruting; OneWeb med redundans og multi-gateway-handsaming for terminalar der det er mogleg). Skalering av kundeservice er òg ei utfordring: når Starlink veks til millionar av brukarar, kan det vere vanskeleg å halde oppe god støtte (som no hovudsakleg skjer via sjølvhjelp og e-post) – dette blir ofte nemnt som eit problem av brukarane. OneWeb sine bedriftskundar vil krevje tett oppfølging, noko som er kostbart, men naudsynt. Til slutt møter begge utfordringa med forventningsstyring – hype versus realitet. Starlink, som er høgprofile, ofte møter brukarar som går ut frå at det vil vere like påliteleg som fiber; det har vore rapportar om sporadiske utfall eller nedgang i fart som får kritikk. OneWeb, som er støtta av regjeringa, har press på seg for å levere på politiske lovnader om å byggje bru over det digitale skiljet i stader som landsbygda i Storbritannia eller avsidesliggjande område i India. Oppsummert, sjølv om teknologien har teke store steg framover, vil det å gjennomføre og drive i global skala under reelle forhold halde fram med å teste desse selskapa.
• Ekspertkommentar & utsikter: Konkurransen mellom Starlink og OneWeb blir ofte framstilt som David mot Goliat, men bransjeekspertar ser rom (og roller) for begge – om dei spelar på sine styrkar. Tim Farrar, ein analytikar i satellittindustrien, har påpeikt at Starlink sin forbrukarretta modell til slutt kan gjere det til “verdens største internettleverandør etter dekning, men ikkje nødvendigvis etter inntekt” – sidan ARPU (gjennomsnittleg inntekt per brukar) kan vere lågare, då dei rettar seg mot hushaldningar, medan OneWeb kan hente store inntekter frå ein mindre base av offentlege og bedriftskundar. Dette skiljet blir også understreka av Strand Consult sin Roslyn Layton, som spådde at Starlink snart vil gå utover berre tilkopling og tilby verdiøkande tenester (VPN, sikker kommunikasjon, innhaldslevering) for å auke ARPU ^{[86] [87]}. Slike tenester kan føre Starlink inn i meir direkte konkurranse med teleoperatørar, men også skilje det ut over å berre selje “dumme rør.” Ho peikte på Starlink sin avtale med den italienske regjeringa – som visstnok ikkje berre gjeld internett, men krypterte nettverk for militær bruk – som eit teikn på at Starlink “greiner ut… ikkje berre ei grunnleggjande tilkopling” ^{[88] [89]}. Dersom Starlink faktisk utviklar seg til ein fullverdig kommunikasjonsplattform (tenk deg at Starlink tilbyr global IoT-tilkopling, eller skytjenester optimalisert for Starlink-forsinking), kan det bli ein endå større aktør i telekom. Når det gjeld OneWeb, peikar ekspertar ofte på deira institusjonelle støtte som ein styrke. Med Eutelsat, og dermed EU (gjennom Iris²) og partnarar som Indias Bharti, er OneWeb posisjonert som det “internasjonale alternativet” til Starlink sin Musk-sentrerte tilnærming. “Mange land vil ikkje berre vere avhengige av eit amerikansk system”, understreka Eutelsat sin finansdirektør Christophe Caudrelier ^[90]. Dette tyder på at OneWeb kan utnytte geopolitisk nøytralitet for å vinne offentlege kontraktar (t.d. i Golflanda, Sentral-Asia, Afrika, osv., der det er å føretrekke å ha ein ikkje-amerikansk partnar). Vi har allereie sett bevis: i 2024 valde Canada OneWeb for å kople til avsidesliggande urfolksamfunn (framfor Starlink) på grunn av garantiar om teneste og lokal partnarskap; og Saudi-Arabia investerte i OneWeb og kan bruke det til sine smartby-prosjekt. Sunil Mittal, OneWeb sin største investor, argumenterer ofte for at satellittar pluss bakkebaserte nettverk saman er nøkkelen til å bygge bruer over det digitale skiljet: på MWC 2025 oppmoda han teleselskapa til å “samarbeide med satellittleverandørar… for å kople dei siste 400 millionane” utan tilgang ^[91]. Den filosofien samsvarer med OneWeb sin samarbeidsmodell, noko som potensielt kan gjere OneWeb meir populær hos telekomindustrien i staden for å forstyrre dei. Når det er sagt, spår nokre ei eventuell konsolidering innan LEO-breiband. Viss etterspurnaden ikkje veks like raskt som tilbodet, vil ikkje alle konstellasjonar overleve. Starlink har førstemannsfordelen og eit stort forsprang i skalering; OneWeb har erfaring og målretta differensiering. Matthew Desch, administrerande direktør i Iridium, kommenterte i 2023 at ikkje alle desse LEO-nettverka vil lykkast – og antyda at partnarskap (som hans med OneWeb) kan vere vegen vidare i staden for direkte konkurranse. Regjeringas politikk kan òg avgjere utfallet: til dømes vil Europas Iris² truleg inngå kontrakt med OneWeb for å levere tenester til europeiske styresmakter, noko som praktisk talt garanterer ein kundebase (og finansiering) for OneWeb 2.0. Samstundes kan den amerikanske regjeringa støtte seg på Starlink eller til og med vurdere å subsidiere tenester for rurale område gjennom Starlink eller andre (det var debatt om Starlink sin rett til FCC-midler for breiband i distrikta, noko som først vart avslått i 2022, men som kan bli vurdert på nytt dersom ytinga betrar seg). Viss Starlink si direkte-til-mobil fungerer glimrande, kan dei inngå fleire partnarskap med telekomselskap globalt, og styrke posisjonen sin ytterlegare. Viss dei snublar (til dømes kapasitetsproblem eller tekniske utfordringar med tovegskommunikasjon), kan det gi OneWeb (eller andre) ein sjanse til å levere backhaul for andre direkte-til-eining-løysingar. Astronomi og miljøomsyn vil òg påverke offentleg oppfatning og politikk. Astronom Meredith Rawls påpeikte at SpaceX sine forsøk på å redusere satellittlys, sjølv om dei hjelper, ikkje har løyst problemet heilt – “Om ein astronom tek 100 bilete, kan Starlink-spor øydeleggje eitt eller to”, sa ho, noko som betyr operasjonell påverknad, men ikkje katastrofe ^[92]. Det vitskaplege miljøet pressar på for regulering av satellittlys og overføring for å verne himmelobservasjonar. Om slike reglar kjem, må Starlink kanskje justere drifta (kanskje avgrense flaring eller dele baneinformasjon slik at astronomar kan unngå satellitt-fotobomber). OneWeb, med færre satellittar, har gått litt under radaren i denne saka, men satellittane deira i høgare bane kan òg vere synlege lenger om natta. Korleis begge selskapa handterer desse forvaltingsansvara kan påverke omdømet og støtta deira. Allereie no blir SpaceX sitt samarbeid med astronomar for å løyse problema sett på som eit positivt steg ^{[93] [94]}. Til slutt, sein 2025 finn Starlink og OneWeb på svært ulike stadier i satellittinternett-spelet. Starlink er i ein heseblesande ekspansjon, pressar teknologiske og operative grenser for å sikre seg ein nesten allstadvarande teneste – dei utnyttar innovasjon og rein skala for å halde seg i front. OneWeb, som har fullført første fase av utbygginga, konsoliderer seg under Eutelsat, siktar seg inn mot lønsame nisjar, og planlegg neste generasjon system på ein metodisk måte. Det er litt som fabelen om skilpadda og haren. Haren (Starlink) spring langt framfor, kaprar global merksemd og millionar av brukarar – eit misunneleg forsprang, men med byrda av å oppretthalde yting og blidgjere reguleringsstyresmakter etter kvart som konstellasjonen veks eksponentielt. Skilpadda (OneWeb) er kanskje tregare og mindre, men ho ryddar ein veg i…på bedrifts-/offentlege marknader der pålitelegheit og relasjonar er viktigare enn fart, og det er støtta av aktørar som tenkjer i tiår, ikkje kvartal. Til slutt kan begge lukkast dersom dei held seg til det dei er best på: Starlink leverer rimeleg, høghastigheitsinternett til folk flest – frå avsidesliggjande bustader i Alaska til skular i Afrika til yacht-eigarar – og OneWeb leverer sikre, garanterte samband for kritiske operasjonar – frå fly på 35 000 fot til avsidesliggjande gruver, frå arktiske forskingsstasjonar til nasjonale forsvarsnätverk. Som bransjeekspert Chris Quilty sa, går vi truleg inn i ei tid der “tilkopling vil vere ein miks av fiber, 5G, LEO, GEO – det som passar behovet” – Starlink og OneWeb er begge viktige brikker i det puslespelet. Offentlege brukarar vil kanskje aldri høyre mykje om OneWeb sidan det verkar i bakgrunnen via mobiloperatøren eller flyets Wi-Fi, medan Starlink vil halde fram med å skape overskrifter kvar gong eit nytt land kjem på nett eller eit nytt bruksområde dukkar opp (som å kople den neste milliarden smarttelefonar direkte). I 2025-duellen mellom Starlink og OneWeb finst det enno ingen eintydig “vinnar” – i staden formar kvar av dei satellittbreibandsrevolusjonen på sin eigen måte. Etter kvart som SpaceX held fram med å skyte opp satellittflåtar (av og til to Falcon 9-oppskytingar på éin dag) og OneWeb metodisk går inn i neste fase med Airbus-bygde satellittar, er éin ting klart: kappløpet om å kople verda saman frå verdsrommet er i gang, og begge utfordrarane pressar grensene for teknologi og forretning for å gjere internett frå bane til ein permanent del av vår tilkopla framtid.

Kjelder:

• Speedcast, “OneWeb vs Starlink – How do they stack up?” (jan 2024) ^{[95] [96] [97]}
• Clarus Networks, “Starlink v OneWeb – A Comprehensive Comparison” (okt 2023) ^{[98] [99]}
• Geekabit Wi-Fi, “How Does Starlink Compare to OneWeb?” (11. juni 2024) ^{[100] [101]}
• Space.com, “Starlink satellites: Facts, tracking and impact on astronomy” (1. aug 2025) ^{[102] [103]}
• Reuters, “Eutelsat revenue on track as Starlink rival attracts government customers” (15. mai 2025) ^{[104] [105]}
• RCR Wireless News, “Starlink secures license to launch satellite services in India” (9. juni 2025) ^{[106] [107]}
• RunwayGirl Network, “Eutelsat OneWeb Gen 2 stegvis tilnærming” – Mary Kirby (sept 2024) ^{[108] [109]}
• Broadband Breakfast, “Analytikar: Starlink ‘lysår’ framfor konkurrentane” – Blake Ledbetter (9. jan 2025) ^{[110] [111]}
• Airbus Pressemelding, “Airbus skal bygge utviding av OneWeb-konstellasjonen” (17. des 2024) ^{[112] [113]}
• Extensia Tech, “Starlink i Afrika – 46 land innan 2026” (jan 2025) ^{[114] [115]}
• SpaceNews (via NewSpace Index), “OneWeb Gen2-planar og Eutelsat-samanslåing” (2023) ^{[116] [117]}
• Speedcast Pressemelding, “Speedcast eksklusivt OneWeb Cruise-partnerskap” (mars 2024) ^[118]
• T-Mobile Nyheiter, “T-Mobile og SpaceX lanserer satellitt-meldingar (T-Satellite)” (juli 2025) ^[119]
• SpaceX (Starlink.com), “Starlink-nettverksoppdatering – Fart og latens” (juli 2025) ^{[120] [121]}

• Konstellasjonsstorleik og høgd: SpaceX sin Starlink driv ei utan sidestykke megakonstellasjon av satellittar i låg jordbane (LEO) – over 7 000 i bane per 2025 – på om lag 550 km høgd ^[122]. Til samanlikning har Eutelsat sin OneWeb eit langt mindre nettverk med ~600 LEO-satellittar i bane på om lag 1 200 km ^[123]. Starlink si lågare høgd gir lågare forseinking (~20–40 ms) ^[124], men krev mange fleire satellittar for global dekning, medan OneWeb si høgare bane dekkjer større område per satellitt (nær global dekning med 600+ satellittar) til prisen av litt høgare forseinking (vanlegvis <100 ms) ^[125].
• Teknologi & kapasitet: Begge systema brukar Ku/Ka-bandfrekvensar, men Starlink og OneWeb nyttar òg ulike høge band – Starlink brukar E-bandet (60–90 GHz) medan OneWeb brukar V-bandet (40–75 GHz) for ekstra kapasitet ^[126]. Starlink sine nyaste “Gen2”-satellittar har lasersamband mellom satellittar som gjer at romfartøya kan rute data i bane, og dermed gje samband sjølv om lokale bakkestasjonar eller fiberliner er nede ^[127]. OneWeb sine første-generasjons satellittar manglar lasersamband mellom satellittar, og er avhengige av eit tett globalt nettverk av bakkegatewayar – ein kritisk infrastruktur som først vart ferdigstilt tidleg i 2025 for å levere full verdsomspennande teneste ^[128]. Starlink sitt nettverk har raskt auka kapasiteten (med ~5 Tbps per veke i 2025 via Gen2-oppskytingar) ^[129], og leverer fleire hundre Mbps per brukar under ideelle forhold, medan OneWeb fokuserer på garantert tenestekvalitet (tilbyr forplikta informasjonsratar og SLA-støtta oppetid) framfor rein gjennomstraum ^[130].
• Marknadsnærvær og tilgjenge:Starlink har satsa på ein direkte-til-forbrukar-modell, og er no tilgjengeleg i dusinvis av land over Nord-Amerika, Europa, Latin-Amerika, Oseania og vidare – inkludert nyleg ekspansjon i Afrika og Asia. Ved midten av 2025 hadde Starlink rulla ut tenester i 20 afrikanske land (med planar om 20+ fleire innan 2026) ^[131], og sikra regulatorisk godkjenning i viktige marknader som India ^[132]. Merk at Starlink framleis er fråverande i marknader som Kina og Russland (der det ikkje er autorisert), og har møtt forseinkingar med å kome inn i enkelte land (t.d. Sør-Afrikas eigarskapsreglar har halde Starlink unna) ^{[133] [134]}. OneWeb, på si side, har valt ein forretnings-til-forretnings-strategi. Deira tilkopling blir selt gjennom telekompartnarar og forhandlarar i staden for direkte til enkeltpersonar ^[135]. OneWeb sitt nettverk oppnådde nær-global dekning i 2023-24 då dei siste satellittane og portane kom på nett, med tenester først prioritert for høge breiddegrader (dei byrja å kople til arktiske område og avsidesliggjande nordlege samfunn først). I dag er OneWeb si bedriftsretta teneste tilgjengeleg globalt der partnarar har marknadstilgang, inkludert Amerika, Europa, Midtausten, store delar av Asia, Afrika og Oseania (særleg gjennom avtalar i Storbritannia, USA, Canada, India, Japan og andre). I India – ein viktig målmarknad – fekk OneWeb (støtta av Bharti Airtel) lisens allereie i 2021 og fekk endeleg alle driftsklareringar mot slutten av 2023 ^[136], medan Starlink si lisens vart godkjend i 2025 etter ein lang gjennomgang ^[137]. Overordna har Starlink rasa fram i reint fotavtrykk (ofte gjennom regulatorisk smidighet og Musks press for å “tena overalt”), medan OneWeb sitt nærvær er knytt til å bygge lokale partnarskap og møte lands-spesifikke krav (også tiltalande for styresmakter som føretrekk ein ikkje-amerikansk leverandør).
• Målgrupper og brukstilfelle: Dei to nettverka skil seg i go-to-market-strategi og publikum. Starlink er utforma for å “gi høghastigheitsinternett til alle” – med eit første fokus på enkelt-hushald, bygdesamfunn og personlege brukarar som manglar godt terrestrisk breiband ^[138]. SpaceX marknadsfører Starlink som “breiband frå himmelen” for vanlege forbrukarar, men har òg lansert tilbod for bedrifter og mobilitet. Til dømes har Starlink introdusert spesialiserte abonnement: Starlink Roam (portabilitet for bubilar og reisande), Starlink Maritime (for skip og yachtar), og Starlink Aviation (for fly). Mange avsidesliggande heimar og gardar, småbedrifter, og til og med passasjerar på cruiseskip eller ferjer brukar no Starlink for generell tilkopling ^[139]. Likevel er Starlink si standardteneste best-effort – bandbreidda på kvar satellittstråle blir delt mellom brukarane utan garantert prioritet ^[140]. Dette er greitt for ikkje-kritiske bruk som nett, video og sosiale medium, men det betyr at Starlink ikkje lovar ein minimum kvalitet på tenesta om nettet blir overbelasta ^[141]. Faktisk har Starlink eksplisitt ingen global Service Level Agreement (SLA) for oppetid eller gjennomstrøyming; det er ei “bruk som det er”-breibandsløysing – flott for å strømme Netflix i ei hytte eller kople til ei avsides bygd, men ikkje opphavleg bygd for forretningskritiske behov ^[142]. OneWeb, derimot, har frå starten retta seg mot bedrifts-, offentlege og mobilitetsmarknader i staden for å selje direkte til enkeltforbrukarar ^[143]. Tenestene deira blir levert gjennom mellomledd – teleoperatørar, internettleverandørar, maritime og luftfartsaktørar, skytjenester og IoT-selskap – som integrerer OneWeb si LEO-kapasitet i løysingar for sluttbrukarar ^[144]. OneWeb posisjonerer seg som eit nettverk på bedriftsnivå: dei tilbyr privat nettverkstilkobling, garantert gjennomstrøyming (via dedikerte CIR-bandbreiddabonnement), og høg pålitelegheit som passar for selskap, telekom-backhaul, flyselskap, skip, offentlege etatar og forsvar ^{[145] [146]}. OneWeb kan halde kundetrafikk heilt utanfor det offentlege Internett, og levere det direkte gjennom dedikerte gatewayar – eit nøkkelkrav for sensitive brukstilfelle som private intranett, finansielle transaksjonar, VoIP og trygg statleg kommunikasjon ^[147]. Med orda til OneWeb-sjef Neil Masterson, har selskapet som mål å “levere fiber der det ikkje finst fiber” – i praksis å fungere som fiberoptisk kvalitet backhaul via satellitt for avsidesliggande stader ^[148]. Dette gjer OneWeb attraktivt for scenario som å kople mobiltårn i isolerte område (t.d. har OneWeb ein avtale med AT&T om å backhaula avsides mobilstasjonar i USA ^[149]), mogleggjere industriell IoT på avsides gruver eller oljeriggar, kople saman hjelpeleirar/NGOar, og tilby Wi-Fi om bord på fly og breiband til sjøs med SLA-forpliktingar. (Faktisk har OneWeb inngått samarbeid for å levere internett om bord på fly: Intelsat integrerer OneWeb LEO-teneste for passasjerfly innan utgangen av 2024 ^[150], og forretningsjet-leverandøren Gogo planlegg å tilby OneWeb-basert teneste frå tidleg 2025 ^[151].) Styresmakter og militære er òg viktige kundar – OneWeb har signert avtalar om trygg kommunikasjon med t.d. arktiske militære einingar og andre, og marknadsfører seg som eit ikkje-amerikansk, ikkje-kinesisk alternativ for strategisk satkom ^[152]. Oppsummert: Starlink jaktar massemarknaden (frå bygdefamiliar til cruiseturistar), medan OneWeb siktar seg inn mot bedrifts- og institusjonskundar som krev garantert, robust tilkopling (sjølv om det betyr dyrare, skreddarsydde kontraktar).
• Yting (Fart & Latens): Begge LEO-konstellasjonane gir eit stort sprang i yting samanlikna med tradisjonelt satellittinternett (som var avhengig av treige, høg-latens geostasjonære satellittar). Starlink og OneWeb-koplingar kuttar vanlegvis latensen ned til titals millisekund i staden for ~600+ ms på GEO-satellittar ^{[153] [154]}. I praksis ser Starlink-brukarar ofte ~25–50 ms latens, medan OneWeb-tilkoplingar gjerne ligg under ~70–100 ms – begge støttar komfortabelt sanntidsapplikasjonar som videosamtalar eller nettdataspel ^{[155] [156]}. Når det gjeld rå fart, har Starlink eit fortrinn i toppfart, takka vere rikeleg spektrum og tett nettverk. Starlink for privatkundar reklamerer for nedlasting 20–220 Mbps, med mange brukarar som no oppnår over 100 Mbps i praksis ^{[157] [158]}. Under gode forhold kan enkelte Starlink-oppsett til og med nå 300+ Mbps nedstrøms ^[159] (særleg i område med dei nyaste satellittane eller færre brukarar). Opplasting er vanlegvis 5–20 Mbps for standardabonnementet ^{[160] [161]}. Starlink sine løpande oppgraderingar har løfta ytinga – frå midten av 2025 rapporterte SpaceX amerikanske median-nedlastingsfartar nær 200 Mbps i rushtida ^[162], og sjølv deira lågare “Standard”-abonnement gav ~100 Mbps ned / 20 Mbps opp i dei fleste regionar ^{[163] [164]}.Dette er dramatisk raskare enn eldre satcom og ofte konkurransedyktig med terrestrisk breiband. Likevel, sidan Starlink-bandbreidda er delt og dynamisk fordelt, kan farten falle dersom mange brukarar i ein celle er aktive (nokre brukarar i tettbefolka område opplevde nedgang i fart i 2022–23 til nye satellittar kom på nett). Det er ingen garantert minimumsfart per brukar på Starlink – ytelsen er “best effort”, sjølv om nettverket si aukande kapasitet har som mål å ligge føre etterspurnaden. OneWeb har generelt levert litt lågare råfart per terminal, delvis på grunn av si mindre konstellasjon og ulik utforming. Men også dei kan levere breiband med høg bandbreidde: ein nyleg OneWeb-felttest for NATO strøymde 4K-video og samtidige appar, og oppnådde om lag 195 Mbps nedlasting og om lag 32 Mbps opplasting med om lag 70 ms latenstid ^[165]. Desse resultata imponerte observatørar med tanke på at OneWeb har færre satellittar. I operativ bruk tilbyr OneWeb sine bedriftsabonnement ofte fleire titals Mbps opp/ned, skalerbart ved å bruke fleire terminalar eller ved å kjøpe garanterte kapasitetssnitt. Avgjerande er at OneWeb kan tilby ein Committed Information Rate (CIR) – til dømes kan ein kunde betale for ein fast 10 Mbps eller 50 Mbps som alltid er tilgjengeleg for dei (sjølv om nettverket er travelt) ^{[166] [167]}. Dette er mogleggjort av OneWeb si forvalta tenestetilnærming og medvite lågare overbokingsgrad for bedriftskundar. For mange kritiske bruksområde er den pålitelegheita viktigare enn imponerande toppfart. OneWeb byter i praksis noko maksimal gjennomstrøyming for å kunne levere stabil, føreseieleg bandbreidde med høg oppetid (dei reklamerer med om lag 99,95 % tilgjenge), liknande ein privat dedikert linje, men levert via LEO-satellittar ^[168]. Starlink, på si side, er meir som eit turbobreiband som kan vere lynraskt, men som av og til kan gå tregare eller falle ut kortvarig (“hikst” som brukarane kallar det ^[169]), sidan det ikkje er støtta av ein SLA. Begge nettverk krev fri sikt til himmelen og kan oppleve korte avbrot under satellittoverføringar eller ekstremvêr, men LEO si låge latenstid gjer opplevinga mykje nærare vanleg fastlandsinternett enn gamle satellittsystem.
• Prising og utstyr:Starlink har fått overskrifter for sin relativt rimelege prising (etter satellittstandardar). Det vanlege Starlink-bustadsettet (parabol, WiFi-ruter, stativ) kostar litt under $600 i startkostnad, og dei månadlege tenesteavgiftene ligg på om lag $90 til $120 for heimebrukarar i dei fleste land ^[170]. (Starlink har innført regional prising – t.d. lågare avgifter i tynt befolka område og høgare i tettbygde – men generelt prøver dei å vere pris-konkurransedyktige med terrestrisk breiband ^[171].) Desse månadlege satsane, rundt $100, er radikalt lågare enn eldre VSAT-tilbod som kosta fleire hundre eller tusen dollar for ein brøkdel av farten. Det er ingen krav om langtidskontrakt for Starlink ^[172]; kundar kan seie opp når som helst, noko som gjer det meir attraktivt for forbrukarmarknaden. For premiumtenester tilbyr SpaceX dyrare nivå: Starlink Business (tidlegare “Starlink Premium”) med ei større høgytelsesantenne kostar rundt $2500 for utstyr og $250–$500 per månad for prioritert, høgare kapasitet retta mot bedrifter. Spesialiserte mobilitetstenester er dyrare – Starlink Maritime, til dømes, kosta opphavleg $5,000/månad (pluss eit $10,000 dobbelt-parabolsett) for globalt internett til skip, sjølv om prisane har utvikla seg. Likevel, samanlikna med tradisjonelt maritimt breiband, var sjølv desse prisane omveltingar. Elon Musk sin vertikalt integrerte tilnærming – å produsere satellittar og brukarterminalar i stor skala – har pressa einingskostnadene ned, og gjort desse “historisk låge prisane” per bit satellittbandbreidde mogleg ^[173]. OneWeb si prising er mindre open sidan det ikkje blir selt direkte til privatpersonar. Som ein B2B-teneste blir OneWeb-tilkopling vanlegvis pakka inn i løysingar frå partnarar (t.d. ein bygde-ISP som kjøper backhaul-kapasitet, eller eit flyselskap som kjøper Wi-Fi om bord som brukar OneWeb som del av nettet). Dermed kan kostnadene variere mykje frå kontrakt til kontrakt. Generelt har OneWeb sine terminalkostnader blitt oppgitt til fleire tusen dollar (liknande bedrifts-VSAT-utstyr). Tenesteprisen er tilpassa kunden, ofte strukturert som kapasitetsbaserte planar eller forvalta tenesteavtalar med SLA-ar. Til dømes kan eit gruveselskap betale ein fast månadleg sum for ein garantert 50 Mbps-linje via OneWeb, potensielt til ein høgare pris enn ein Starlink-brukar betaler for “opp til 200 Mbps” best-effort-teneste, men med tryggleiken om alltid å ha desse 50 Mbps tilgjengeleg. OneWeb har indikert at bandbreiddeprisen deira er konkurransedyktig mot eksisterande GEO satcom for bedrifter, og sidan dei kan tilby fleksibilitet (som å kjøpe ein kapasitetspott som kan fordelast til ulike stader etter behov), marknadsfører dei seg som kostnadseffektive for næringslivet ^[174]. I tillegg lar OneWeb kundar velje plassering av gatewayar for ruting av trafikk (av omsyn til datasuverenitet eller ytelse) ^[175] – eit nivå av kontroll som kjem til ein høgare pris. Kort sagt, Starlink er som regel billegare og meir plug-and-play (berre bestill på nett, installer parabolen sjølv, og du er på nett), medan OneWeb er skreddarsydd og meir hands-on – truleg med involvering av integratorar, SLA-ar og høgare kostnader grunna garantert ytelse og støtte. Det seier sitt at Starlink krev at brukarar installerer sjølve og til og med må handtere support via e-post berre ^[176], medan OneWeb tilbyr døgnopen telefonsupport og praktisk hjelp gjennom partnarane sine ^[177]. Dei to selskapa er nesten i kvar sin ende av spekteret når det gjeld tenestemodell og prismodell.
• Nye utviklingar (2024–2025): Dei siste to åra har vore avgjerande i kappløpet om satellittinternett, med både Starlink og OneWeb som har nådd nye milepælar:
  • Starlink sin eksplosive vekst: SpaceX sin Starlink har skote opp i eit nådelaust tempo – over 100 oppskytingar det siste året aleine ^[178] – og har sett ut andre generasjons satellittar som gir enormt auka nettverkskapasitet. Ved midten av 2025 hadde Starlink ~8 000 satellittar skote opp (om lag 7 800 i bane og operative) ^[179], allereie langt føre alle konkurrentar. Denne raske veksten gjorde at Starlink passerte 4 millionar abonnentar globalt mot slutten av 2024 (opp frå ~1 million i 2022) ^[180] – ein meteorlignande adopsjonskurve for ein telekomtjeneste. Gwynne Shotwell, president i SpaceX, stadfesta at Starlink nådde 4M aktive brukarar i september 2024 og låg an til 5M kort tid etter ^[181]. Mye av denne veksten kom frå utviding til nye marknader og segment. I 2023–2025 gjekk Starlink frå å vere tilgjengeleg i ~40 land til over 60 land og territorium, inkludert store utvidingar i Afrika, Asia og Midtausten ^[182]. Særleg India – med si enorme rurale befolkning – gav endeleg Starlink lisens i juni 2025, og slutta seg til OneWeb og JioSat som lisensierte operatørar der ^{[183] [184]}. Dette var ein viktig regulatorisk siger, sidan India i utgangspunktet hadde stoppa Starlink-førehandsal før lisens vart godkjent. Starlink inngjekk òg avtalar med indiske teleselskap (inkludert OneWeb sin partnar Airtel og rivalen Jio) om samarbeid om rural tilkopling når lisensen var på plass ^[185], eit teikn på at Starlink kan kome til å arbeide med bakkebaserte leverandørar i enkelte marknader i staden for berre å konkurrere. 2024–2025 såg òg at Starlink utvida sine tenestetilbod. Eit hovudpunkt var lanseringa av “Direct-to-Cell” satellittforbinding: sommaren 2025 starta SpaceX og T-Mobile første fase av samarbeidet for å kople vanlege mobiltelefonar via Starlink-satellittar ^[186]. Ved juli 2025 var Starlink-klareSMS-meldingar (teksting) vart offentleg tilgjengeleg for T-Mobile-, AT&T- og Verizon-abonnentar i USA og delar av New Zealand, ved å bruke eksisterande telefonar som no kan kople seg til satellittar når dei er utanfor rekkevidde frå mobilmaster ^[187]. Denne direkte satellitt-til-telefon-funksjonen – i starten for tekstmeldingar, med planar om tale og låg-hastigheitsdata seinare – er ein game changer, og vil over tid i praksis fjerne område utan mobildekning. Det nyttar Starlink sine nyaste V2-satellittar, som har spesialutstyr for å kommunisere på vanlege mobilfrekvensar. Det finst ingen tilsvarande direkte-til-håndsett-teneste for OneWeb (sjølv om andre, som AST SpaceMobile, jobbar med det). Starlink posisjonerer seg difor ikkje berre som ein internettleverandør, men som ein forlenging av mobilnetta. Som ein analytikar sa, “Starlink kjem sannsynlegvis til å utvikle seg til ein over-the-top-teneste… og bevege seg oppover i verdikjeda”, og kan potensielt tilby samla kommunikasjonstenester som konkurrerer med tradisjonelle telekomtilbydarar ^[188]. Faktisk har Starlink si satsing på sikre kommunikasjonstenester for styresmakter (som ein avtale om å levere krypterte satellitttenester til den italienske regjeringa) styrkt inntrykket av at SpaceX beveger seg utover grunnleggjande tilkopling ^{[189] [190]}. Samstundes har Starlink satsa meir aktivt mot bedrifts- og offentlege kundar. I 2025 hadde dei gjort “store framsteg hos bedriftskundar,” ifølgje Reuters ^[191], inkludert avtalar med flyselskap (frå Hawaiian Airlines til private jetflyflåtar) om å installere Starlink Wi-Fi, og vunne kontraktar for å levere til cruiseskip (Royal Caribbean og andre brukar no Starlink for å gi passasjerar breiband til sjøs). SpaceX rapporterer at per 2025 tilbyr “dei fleste store cruiseskip og fleire kommersielle flyselskap” Starlink-internett til passasjerane sine ^[192] – ein imponerande prestasjon på kort tid. Starlink har òg vore i front når det gjeld krisehandtering: dei har levert naudkommunikasjon i krigsherja Ukraina, i brannramma Maui og Canada, etter orkanar i USA, og meir ^[193]. Dette har gitt Starlink meir merksemd (og òg noko politisk kontrovers, som då Musks kontroll over terminalane i Ukraina vart diskutert). Likevel har nettet vist si verdi i kriser ved å kunne setjast opp raskt der infrastrukturen er slått ut ^[194]. På den tekniske fronten brukte Starlink 2024 på å forbetre nettverksytelsen sin. I midten av 2025 kunngjorde selskapet at dei hadde oppnådd si lågaste latens og høgaste hastigheit til no, med ein medianlatens på ~25 ms i USA. ^[195] og oppgraderte bakkebasert infrastruktur (over 100 gateway-stasjonar berre i USA) for å minimere pingtider ^[196]. Bruken av optiske laserkoplingar på nyare satellittar gjorde det mogleg for Starlink å rute data i verdsrommet for å unngå trege eller fjerntliggande bakkebaserte ruter ^[197]. I hovudsak har Starlink sine Gen2-satellittar (kvar ~3× massen av dei tidlegare og 4× kapasiteten ^[198]) gjort konstellasjonen til eit mykje meir robust, nettverksbasert system. SpaceX testar til og med satellitt-til-satellitt laserrelé for å dekke område utan bakkestasjonar (t.d. polarområda). Alle desse framstega har hjelpt Starlink med å forbetre pålitelegheit og stabilitet for brukarane inn mot slutten av 2025.
  • OneWeb sine framsteg: For OneWeb handla 2023–2025 om gjenvinning, ferdigstilling og integrering. Etter å ha kome ut av konkurs i 2020 med støtte frå den britiske staten og Bharti, fullførte OneWeb sin første generasjons konstellasjon i mars 2023 – og nådde dei ~618 satellittane som trengst for global dekning ^{[199] [200]}. På grunn av geopolitikk (krigen i Ukraina) måtte OneWeb bytte oppskytingsleverandør – dei fekk kjend hjelp frå SpaceX, som skaut opp OneWeb-satellittar med Falcon 9 i 2022–23, sjølv om Starlink er ein konkurrent. Tidleg i 2023 hadde OneWeb nok satellittar oppe til å tilby kontinuerleg teneste over ~50° N/S breiddegrad, og det siste partiet med satellittar seinare det året lukka dei siste dekninggløypene ^[201]. Selskapet fokuserte deretter på å byggje ut bakkestasjonar verda over – eit dyrt og komplekst prosjekt, sidan OneWeb treng mange bakkebaserte portar for å laste ned Ku-band-trafikken og sende ho vidare til internett eller kundanettverk. Nokre forseinkingar i bakkestrukturen førte til at full kommersiell tilgjenge kom i tidleg 2024, og så våren 2025 for visse regionar ^[202]. Men innan midten av 2025 kunngjorde OneWeb (no marknadsført som “Eutelsat OneWeb”) at nettverket var fullt operativt globalt, med ~50 bakkestasjonar som koplar LEO-konstellasjonen til det terrestriske internettet ^[203]. Denne milepælen betydde at OneWeb endeleg kunne tilby tenester til kundar overalt (tidlegare venta nokre regionar, som delar av Afrika og Midtausten, på at bakkestasjonar skulle kome på nett). Det er verdt å merke seg at OneWeb si globale teneste framleis utelèt nokre stader av regulatoriske grunnar – til dømes, som Starlink, er dei ikkje aktive i Russland/Kina, og i nokre land er dei avhengige av lokale partnaravtalar (OneWeb har no ein eksklusiv distribusjonsavtale med Nelco (Tata) i India, til dømes ^[204]). Ein omveltande hending for OneWeb var samanslåinga med Eutelsat, som vart fullført seint i 2023 ^{[205] [206]}. Den franske GEO-satellittoperatøren Eutelsat kjøpte opp OneWebi ein aksjeavtale, og skapte verdas første kombinerte GEO-LEO-satellittselskap. Frå og med 2024 heiter det samanslåtte selskapet enkelt og greitt Eutelsat (dei har droppa det separate OneWeb-firmanamnet) ^[207], sjølv om sjølve LEO-tenesta held fram under namnet “OneWeb” som ein produktlinje ^[208]. Denne samanslåinga gav OneWeb sårt tiltrengt økonomisk styrke og ein eksisterande global salgsstyrke. Det gir òg Eutelsat eit unikt hybridnettverk: 36 geostasjonære satellittar og 600+ lågbanesatellittar som arbeider saman ^[209]. Strategien er å tilby integrerte løysingar – til dømes kan ein mobiloperatør bruke Eutelsat sine GEO-satellittar for brei dekning og kringkasting, medan dei brukar OneWeb LEO for låg-latens-lenker, alt i éi pakke. Eutelsat har posisjonert seg som ein europeisk meister for å motverke Starlink: det samanslåtte selskapet marknadsfører seg til styresmakter og telekomleverandørar med bodskapen om at “mange ikkje-allierte land søker alternative, ikkje-amerikanske løysingar” for sikker tilkopling ^[210]. Faktisk har OneWeb etter samanslåinga vunne nye statlege kundar i Europa, Midtausten og Asia som ser på eit europeisk-støtta nettverk som politisk fordelaktig ^{[211] [212]}. Eutelsat sin administrerande direktør påpeikte i 2025 at “med dagens geopolitikk er det interesse frå mange land… ikkje-amerikanske, ikkje-kinesiske løysingar” ^[213] – ein tydeleg referanse til at OneWeb er eit tiltalande alternativ for dei som er skeptiske til Starlink (USA) eller Kinas planlagde LEO-konstellasjonar. På den kommersielle sida starta OneWeb i 2024–2025 opp tenester i sentrale marknader: innan luftfart, som nemnt, vil partnarar som Intelsat bruke OneWeb for å levere Wi-Fi til fleire store flyselskap (multi-bane-pakkar som kombinerer GEO+LEO) ^[214], og OneWeb si forretningsflyteneste skal etter planen starte tidleg i 2025 via Gogo ^[215][216], noko som indikerer sterk etterspurnad i den sektoren. OneWeb har òg satsa på statlege og bedriftsretta testar: i 2024 gjennomførte dei ein vellukka demonstrasjon med det amerikanske forsvarsdepartementet for kommunikasjon i Arktis, og dei har levert samband til avsidesliggjande samfunn i Alaska og vitskaplege utpostar som tidlegare ikkje hadde påliteleg breiband. Når det gjeld inntekter, er OneWeb framleis mindre enn Starlink, men Eutelsat rapporterte solid vekst i LEO-inntekter i 2024–25, med statlege tenester via OneWeb opp 10 % på eitt kvartal ^[217]. OneWeb si evne til å levere sikre, private nettverk (ingen data går via det offentlege internettet) har vore eit salsargument for visse styresmakter og verksemder som er opptekne av cybersikkerheit ^[218]. Framover førebur OneWeb seg no på andre generasjons konstellasjon. I 2024 bestemte Eutelsat seg for å skalere ned den fulle Gen2 i første omgang og i staden gå for ei stegvis oppgradering ^{[219] [220]}. Dei planlegg først å skyte opp om lag 💯 nye satellittar rundt 2026 som ei “utviding” av det noverande nettverket ^{[221] [222]}. Airbus fekk kontrakten i desember 2024 om å byggje desse neste-generasjons satellittane i Toulouse, med leveransar frå slutten av 2026 ^{[223] [224]}. Desse nye satellittane vil styrke OneWeb sine kapasitetar – og skal etter rapportane få funksjonar som beam-hopping, 5G-integrasjon og til og med Posisjonering, Navigasjon & Timing (PNT)-tenester for å tilby GPS-liknande funksjonalitet ^{[225] [226]}. OneWeb sin Gen2-visjon (før dei skalerte ned) var å potensielt vekse til fleire tusen satellittar, men for no prioriterer Eutelsat “kompatibilitet og kontinuitet” – å sikre at nye satellittar fungerer saumlaust med Gen1 og at tenestekvaliteten berre blir betre ^{[227] [228]}. Det endelege målet er å samsvare med Europas planlagde IRIS² multi-bane sikre konstellasjon innan 2030, der OneWeb vil utgjere LEO-komponenten ^{[229] [230]}. Økonomisk, for å finansiere denne veksten, har selskapet søkt etter ny kapital. Midt i 2025 skunda Eutelsat sin nye CEO Jean-François Fallacher seg for å hente inn om lag €1,3–1,5 milliardar til OneWeb si utviding ^{[231] [232]}. Eksisterande OneWeb-investorar som Bharti (India) og SoftBank, og europeiske fond, har blitt kontakta for ekstra investeringar for å “halde Starlink sin rival flytande,” som ein Bloomberg-artikkel brutalt uttrykte det. Dette understrekar at sjølv om OneWeb har sterk støtte, er kostnaden ved å halde seg konkurransedyktig med Starlink (som tener på SpaceX sine store ressursar og oppskytingskapasitet) ei stor utfordring.
  • Regulatorisk og lisensstatus: Å drive ei global satellittinternett-teneste krev å navigere komplekse regulatoriske regimer i kvart land og internasjonal frekvenskoordinering. Starlink og OneWeb har begge opplevd både sigrar og utfordringar på dette området: Frekvensar og koordinering: Begge systema søkte gjennom ITU og nasjonale reguleringsstyresmakter om storstilt bruk av LEO-spektrum (hovudsakleg i Ku/Ka-banda). Starlink sine søknader (under amerikanske FCC) dekker til saman 42 000 satellittar i fleire skal-orbit ^[233], og FCC har så langt gitt løyve til om lag 12 000 (inkludert ~7 500 Gen2-satellittar godkjent seint i 2022). OneWeb sine søknader (via britiske og no franske styresmakter etter samanslåing) sikra rettar for ein start på 648 satellittar og hadde planar på papiret om utviding til ~6 000. Internasjonal koordinering har stort sett gjort det mogleg for begge konstellasjonane å sameksistere ved å spreie ut skal-orbita og frekvensar – sjølv om det har vore nokre dragkampar (t.d. Amazon sitt Kuiper, Kina sitt Guanwang, OneWeb og Starlink som alle konkurrerer om liknande LEO-plassar). Til no har ingen store forstyrringskonfliktar stoppa drifta, men FCC og ITU følgjer nøye med på mogleg spektrumtrengsel. Ein merkbar regulatorisk konflikt var mellom OneWeb og Starlink om V-band-spektrum: OneWeb si bruk av V-band for framtidige inter-satellitt-lenker kan overlappe med Starlink sine planar for E-band-nedlinkar, noko som krev nøye koordinering ^[234]. Slike tekniske spørsmål blir handsama i regulatoriske forum. Marknadstilgang og lisensiering: På bakken krev kvart land ofte lisens for brukarterminalar (ofte under kategori som GMPCS – Global Mobile Personal Communications by Satellite). OneWeb, takka vere tidleg start og statlege band, sikra nokre lisensar før Starlink – til dømes fekk OneWeb Indias GMPCS-lisens i 2021 ^[235], medan Starlink si først vart godkjent i 2025 ^[236]. På same måte fekk OneWeb (med lokale partnarar) tilgang til marknader som Canada, Skandinavia og enkelte afrikanske land relativt uproblematisk. Starlink tok i starten ein “move fast”-strategi, og tok av og til førehandstingingar før formell godkjenning, noko som førte til nokre refsar (t.d. India i 2021 bad Starlink stoppe sal av førehandstingingar utan lisens). No har Starlink lært seg å spele det regulatoriske spelet: dei engasjerer seg aktivt med reguleringsstyresmakter verda over og samarbeider til og med med etablerte aktørar for å lette tilgangen. Til dømes i Japan samarbeidde Starlink med mobiloperatøren KDDI for dekning i rurale område; i Canada jobba dei med styresmaktene om pilotprosjekt i distrikta; og som nemnt, i India signaliserte både Jio og Airtel (telekomrivalar!) vilje til å distribuere Starlink når lisens er på plass <a href=»https://www.rcrwireless.com/20250609/5g/starlink-satellite-in-india#:~:text=significantly%20expand%20internet%20access%20across,and%20remote%20areas%20in%20India» target=»_blank» rel=»norefercrwireless.com. Slike partnerskap viser at regulatørar ser på Starlink som eit supplement for å tette det digitale gapet, heller enn berre som ein konkurrent. Begge selskapa har møtt unike nasjonale forhold. I EU har regulatørar generelt vore støttande, men kravd etterleving av lokale lover. Frankrikes ARCEP gav lisens til Starlink i 2021, men suspenderte han kort etter etter ein juridisk klage frå ein rival, før dei reinstaurerte han med visse vilkår (som overvaking og årleg gjennomgang) – noko som signaliserer at sjølv utfordrande aktørar må følgje reglane. I Afrika har mange land gitt Starlink lisens på rekordtid i 2023–25 for å styrke tilkoplinga, medan Sør-Afrika har halde igjen på grunn av eigarskapslover for styrking (krav om 30 % lokal eigarskap, noko Starlink/SpaceX ikkje har gått med på) ^{[237] [238]}. Russland og Kina har eksplisitt avvist Starlink/OneWeb-operasjonar (Russland har til og med vedteke lover mot “utanlandsk satellitt”-internett), hovudsakleg av politiske og tryggleiksgrunnar – dei vil heller utvikle eigne konstellasjonar og unngå vestlege nettverk. OneWeb hadde faktisk bakkestasjonar i Russland under ein avtale frå 2019, men desse vart stengde etter invasjonen i 2022; no kan verken OneWeb eller Starlink i praksis tilby tenester i Russland (sjølv om Starlink-terminalar har blitt smugla inn i enkelte land av brukarar som ønskjer usensurert internett). Geopolitisk spenning spelar faktisk ei rolle: Valour Consultancy påpeika at LEO-nettverk er “særleg utsette for geopolitisk spenning,” med tilgang ofte blokkert i autoritære regime ^[239]. Når det gjeld politiske trendar, fokuserer regulatørar i aukande grad på romtryggleik og frekvensdeling for megakonstellasjonar. Instansar som amerikanske FCC har innført reglar som krev rask de-orbitering av LEO-satellittar etter oppdrag (SpaceX følgjer opp ved å de-orbitere mislukka Starlink-satellittar raskt; OneWeb-satellittane, på 1200 km, har eigen framdrift for å de-orbitere ved slutten av levetida for å unngå tiår-lang nedbryting). Diskusjonar i FN og ITU pågår om å oppdatere retningslinjer for avfallsreduksjon gitt omfanget til Starlink. I tillegg er datastyring eit framveksande tema: India har til dømes kravd at Starlink (og OneWeb) må rute brukardata lokalt og ha lovleg avlyttingskapasitet for tryggleik ^[240]. Slike krav betyr at satellittoperatørar ofte treng lokale bakkestasjonar eller partnarar for å etterleve datalokaliseringskrav (OneWeb sin strategi med lokale bakkestasjonar passar godt her; Starlink er meir desentralisert, men har byrja å etablere lokale tilkoplingspunkt for å tilfredsstille reguleringar). Oppsummert navigerer både Starlink og OneWeb eit lappeteppe av nasjonale reglar – Starlink med eit litt opprørsk rykte som dei glattar ut gjennom partnerskap, og OneWeb med ein meir tradisjonell telekomtilnærming som utnyttar delvis statleg eigarskap for å bygge tillit. Ved slutten av 2025 har begge lisensar i mange titals land, men møter framleis motstand og må halde fram med lobbyverksemd. Konkurransen mellom dei har til og med ført til nye reguleringar (t.d. frekvensallokeringrammeverk i India var delvis påverka av kappløpet mellom Starlink, OneWeb og andre ^[241]).
  • Forretningsstrategiar & partnerskap: Den ulike DNA-en til Starlink og OneWeb kjem tydeleg fram i forretningsstrategiane deira. Starlink sin strategi har vore vertikalt integrert og direkte til brukar frå dag éin. SpaceX eig og driv satellittane, bygg brukarterminalane sjølv, sel tenester på nett, og har fram til nyleg ikkje stolt på tredjepartsdistributørar. Dette har gjort det mogleg å skalere raskt og kontrollere kostnader – som SpaceX seier, å halde alt internt let dei overføre innsparingar til forbrukarane ^[242]. Men, ved å anerkjenne ulike marknadssegment, har Starlink byrja å inngå partnerskap der det gir meining. Til dømes har SpaceX autorisert eit nettverk av Starlink-forhandlarar som Speedcast og Clarus, som pakkar Starlink for spesifikke bransjar (maritim, gruvedrift, bygdebedrifter) ^{[243] [244]}. Desse partnarane tilfører verdi ved å integrere Starlink med annan tilkopling (t.d. kombinerer Speedcast Starlink med GEO-satellittlenkjer og LTE i ei teneste ^[245]). Starlink har òg inngått store partnerskap: T-Mobile-alliansen for direkte-til-mobil utvidar ikkje berre Starlink si rekkevidde til milliardar av mobileiningar dei neste åra, men gir òg ein del av det terrestriske marknaden via ein stor operatør si marknadsføring. I luftfart har SpaceX forhandla direkte med flyselskap – og vunne avtalar om å utstyre fly med gratis Wi-Fi (t.d. har Delta testa Starlink, og Hawaiian Airlines vil tilby det til alle passasjerar). I offentleg og bedriftsmarknad jaktar Starlink kontraktar frå Pentagon (Starlink sin krypterte “Starshield”-versjon er tiltenkt militær bruk) til lokale internettleverandørar (nokre bygde-ISP-ar i Brasil og andre stader sel Starlink vidare til avsidesliggande landsbyar). Elon Musk si evne til å skape merksemd spelar òg ei rolle: Starlink sitt høge offentlege profil skaper etterspurnad som av og til får teleselskap til å samarbeide i staden for å kjempe imot. OneWeb sin strategi har frå starten vore tungt basert på samarbeid. OneWeb har alltid sett for seg å samarbeide med eksisterande teleoperatørar – “knytte saman dei ukopla” i samarbeid med lokale leverandørar. Dei sel ikkje eit glansa kit til sluttbrukarar; i staden kan dei selje kapasitet til ein mobiloperatør som så utvidar sitt nettverk via OneWeb. Eit godt døme er AT&T-avtalen: AT&T brukar OneWeb for å tilby breiband til bedriftskundar i avsidesliggande område i USA (telekom-giganten “fyller i praksis hola” i sitt fiber-/trådlaust nettverk ved hjelp av OneWeb sine satellittar) ^[246]. På same måte har BT i Storbritannia samarbeidd med OneWeb for å teste backhaul for vanskeleg tilgjengelege stader, og Orange i Frankrike har jobba med OneWeb for avsidesliggande stillehavsområde. OneWeb har òg klokt inngått partnerskap med Hughes Network Systems og Intelsat tidleg for distribusjon; desse er etablerte satcom-aktørar thsom brakte salgs­kanalar og installasjons­ekspertise. Ein annan partnarskaps­vinkel er OneWeb sitt samarbeid med Iridium (kunngjort i 2023) – LEO-kommunikasjons­veteranen for handhaldne satellitt­telefonar. Dei to planlegg å tilby ei kombinert teneste som blandar Iridium sitt låg­bånds L-bånd-nettverk med OneWeb sitt breiband, og gir kundane det “beste frå begge” (Iridium si verkeleg globale dekning og mobilitet, pluss OneWeb si høg­hastigheits­data) – ein pakke som retta seg direkte mot maritime og offentlege brukarar som ønskjer redundans og allsidigheit ^{[247] [248]}. Og sjølvsagt, OneWeb sitt største “partnarskap” var samanslåinga med Eutelsat, som i praksis partnar LEO med GEO under eitt tak ^[249]. Dette har strategisk betydning: Eutelsat kan pakke OneWeb LEO-tenester saman med sine etablerte GEO-tilbod (til dømes kan ei fjern verksemd få ei garantert 99,999% oppetid-løysing der OneWeb er primær og ein GEO-link er reserve ved dårleg vêr eller utfall, alt på éi rekning). Det samanslåtte selskapet utnyttar òg Eutelsat sine relasjonar med TV-selskap, styresmakter og maritime operatørar for å selje meir OneWeb-kapasitet. I forretningsstrategi blir Starlink ofte sett på som forstyrrande – går direkte, pressar prisar, og itererer teknologi raskt. OneWeb blir sett på som meir tradisjonell – fokuserer på B2B-relasjonar, møter operatørkrav, og sikrar strategisk støtte frå styresmakter. Ekspertar har merka seg at Starlink har som mål å vere ein global ISP for alt, medan OneWeb passar inn i det eksisterande telekom-økosystemet. Ein satellitt­bransjeanalyse i 2025 skildra det slik: Starlink er som ein aggressiv teknologigigant som byggjer ein ny marknad (med analogiar som at “Musk driv ein interstellar McDonald’s” — høgt volum, overalt — medan andre er små, eksklusive burger­sjapper ^[250]). OneWeb, med langt færre satellittar og ein grossistmodell, kan ikkje jakte på kvar enkelt kunde, men kan fokusere på lukrative marknader (som luftfart, styresmakter, maritimt) der dei kan bli djupt integrerte. Eit interessant aspekt er korleis kvar tilnærmar seg innovasjon vs. arv. Starlink gjer som kjend nesten alt internt (designar sin eigen silisium, skriv sin eigen programvare, skyt opp på eigne rakettar). OneWeb sette mykje ut – dei fekk Airbus til å byggje satellittane (i eit felles­føretak), Arianespace og andre til å skyte dei opp, og er avhengige av partnarar for bakkestasjonar. Dette betyr at Starlink kan røre seg raskare med å rulle ut nye funksjonar (t.d. sende ut programvare­oppdateringar til heile konstellasjonen kvar veke, eller designe ein ny brukar­terminal som den flate høg­ytelses­skåla og masseprodusere den). Endringar hos OneWeb kjem seinare og gjennom samarbeid (til dømes var deira beam-hopping “Joey-Sat” demo­satellitt som blei skoten opp i 2023 eit felles­prosjekt med European Space Agency for å teste teknologi for framtidig bruk ^[251]). OneWeb arbeider no tett saman med europeiske styresmakter (via IRIS²) som kan gi finansiering og institusjonell støtte, men som òg kan føre til byråkratisk tempo. SpaceX, driven av Musks visjon (og insentiv frå verdsetjing), spring i full fart framover for å setje ut titusenvis av satellittar og utforskar til og med nye marknader (som IoT, direkte-til-eining, osb.) på eigne vilkår.
  • Utfordringar og avgrensingar: Trass i suksessane sine, står både Starlink og OneWeb overfor betydelege utfordringar når vi går inn i 2026 og vidare: Starlink sine utfordringar: Omfanget av Starlink er både styrken og akilleshælen deira. Å handtere ein stadig veksande konstellasjon (potensielt 42 000 satellittar) gir utan sidestykke operasjonell kompleksitet. Ekspertar på romtryggleik åtvarar om at Starlink-satellittar no utgjer “den største kollisjonsfaren i jordbana” ^[252] – meir enn halvparten av alle aktive satellittar er Starlinkar. Det har allereie vore tusenvis av nærpasseringar; SpaceX sitt autonome system for kollisjonsunngåing må stadig manøvrere satellittar for å hindre krasj med andre romfartøy eller romskrot. Ein feil kan utløysa ein kaskade (det frykta Kessler-syndromet). Astronomar klagar samstundes over “ein astronomisk trussel” frå megakonstellasjonar: Starlink-satellittar er lyse og forstyrrar teleskopobservasjonar, og radiosendingane deira trugar radioastronomien ^[253]. Musk sitt team har jobba med tiltak (mørkare belegg, solskjermar, koordinerte observasjonsskjema ^[254]), men med tusenvis av satellittar er påverknaden på nattehimmelen og vitskapen framleis ei uro. Ei anna utfordring er regulatorisk motstand og politikk. Etter kvart som Starlink blir ein sentral del av kommunikasjon (til og med brukt av militære og demonstrantar i konfliktar), uroar styresmakter seg for at ein privat aktør har så mykje kontroll. Ukraina-hendinga – der Musk etter rapportane nekta å utvide Starlink-dekninga for ein militæroperasjon – reiste spørsmål om avhengnad av Starlink si velvilje. Dette har ført til diskusjonar i EU om å ha eigne, suverene alternativ (derfor IRIS²) og i USA om at Pentagon bør kontrahere garanterte tenester i staden for å stole på kommersielle vilkår. I tillegg pålegg enkelte land restriksjonar (t.d. krav om lokale gateway-installasjonar, moglegheit for dataavlytting) som Starlink må følgje, noko som kan komplisere visjonen om global, saumlaus dekning ^[255]. Økonomisk berekraft er òg ei utfordring: Starlink har investert milliardar i produksjon og oppskyting av satellittar. Musk avslørte seint i 2022 at Starlink framleis var langt frå positiv kontantstraum og til og med hadde ein “likviditetskrise” då utsetjingar på Starship-raketten truga utplasseringa. Sjølv om SpaceX si rakettverksemd og investormidlar har finansiert Starlink så langt, er spørsmålet om abonnementsinntekter (og nye inntektsstraumar som direkte-til-mobil) til slutt vil dekke dei enorme kostnadene med å erstatte satellittane kvart ~5. år. For å bli lønsame må Starlink kanskje ha 10+ millionar abonnentar, eller lukrative statlege kontraktar – ingen av delane er garantert med tanke på konkurranse og teknologiske hinder. Til slutt møter Starlink sin modell med open internett for forbrukarar motstand i autoritære regime (som føretrekk statskontrollerte nettverk) og frå etablerte aktørar (bakkenettleverandørar i enkelte land ser på Starlink som ein konkurrent).Selskapet må navigere eit lappeteppe av spektrumreglar, importlover (t.d. Starlink-skåler forbode i enkelte land), og til og med eksportkontrollar (USA avgrensar Starlink-leveransar til visse sanksjonerte land). OneWeb sine utfordringar: OneWeb har kanskje færre satellittar, men står overfor utfordringa med å vere underdog mot ein mykje større rival. Kapasitet og skalering: Med berre 600 satellittar (mot Starlink sine tusenvis), er den totale nettverkskapasiteten til OneWeb naturleg avgrensa. Dei kan tene bedriftskundar godt, men kan ikkje enkelt skalere til millionar av individuelle brukarar eller høg-båndbreidde-applikasjonar for massemarknaden. Dette betyr at OneWeb må halde fokus på høgverdisegment og ikkje spreie seg for tynt. Om eit stort tal brukarar i eit område prøvde å bruke OneWeb slik folk brukar Starlink, kunne tenesta bli overteikna. Dei planlagde Gen2-satellittane vil auke kapasiteten, men desse vil ikkje bli tekne i bruk før 2026–2027 ^[256]. Fram til då må OneWeb forvalte ressursane sine nøye (til dømes kanskje setje tak på kor mange fly- eller maritime kundar dei tener i ein region for å unngå overbelastning av strålane). Finansielt press er eit anna stort problem: OneWeb har allereie gått konkurs ein gong, og sjølv om Eutelsat sitt oppkjøp redda selskapet, har det samanslåtte selskapet no betydeleg gjeld og må hente inn kapital for vidare vekst ^{[257] [258]}. I motsetnad til SpaceX, som har mykje blest og investeringsvilje (og inntekter frå oppskytingar), må Eutelsat-OneWeb overtyde investorar om at finansiering av ein europeisk LEO-konstellasjon kan løne seg, i ei tid der Starlink dominerer samtalen. I mai 2025 uttalte Eutelsat sin finansdirektør ope at dei “ser etter kapitalinvestorar” for neste fase av OneWeb ^{[259] [260]}, og kort tid etter vart administrerande direktør bytta ut – noko som tyder på eit visst hastverk med å forbetre den finansielle planen. Om OneWeb ikkje klarer å sikre full finansiering for Gen2, risikerer dei å hamne endå lenger bak teknologisk. Konkurransesituasjon: OneWeb konkurrerer ikkje berre med Starlink, men vil snart møte Amazon sitt Project Kuiper (som starta oppskyting av prototype-LEO-satellittar seint i 2023 og planlegg å setje ut over 3 000 satellittar innan ca. 2026). Amazon har store ressursar og har som mål å tene både forbrukarar og bedrifter – og kan dermed utfordre både Starlink og OneWeb. Faktisk har Amazon allereie signert ein avtale om Wi-Fi om bord med eit stort flyselskap (JetBlue), og har bevisst valt Kuiper framfor Starlink for framtida ^[261]. Om Kuiper og andre (Telesat Lightspeed, kinesiske LEO-konstellasjonar, osb.) kjem på banen, kan OneWeb finne seg i eit trangt felt av LEO-alternativ. Nokre analytikarar er skeptisketisk om marknaden kan støtte mange aktørar – “Kuiper og OneWeb har ikkje musklar nok til å utfordre Starlink… SpaceX og Starlink ligg lysår framfor konkurrentane,” meinte konsulentselskapet Strand Consult ^[262]. Sjølv om dette kanskje er vel optimistisk på vegner av Starlink, understrekar det at OneWeb må skilje seg tydeleg ut (truleg gjennom spesialiserte tenester, offentlege kontraktar og integrasjon med fleire baner) for å overleve den komande utsilinga. Driftsmessige og tekniske utfordringar: OneWeb sin avhengnad av bakkebaserte gatewayar kan vere ei avgrensing for å betene visse område (t.d. midt ute på havet eller i polarområda) der det er upraktisk å byggje ein gateway. Før OneWeb får på plass inter-satellitt-lenker i ei framtidig utgåve, kan dei ikkje levere tenester til verkeleg avsidesliggjande stader utan nærleik til ein bakkestasjon – i motsetnad til Starlink, som no kan sende signal mellom satellittar over hav eller polområde. Difor oppnådde OneWeb si fulle Arktis-dekning ved å plassere gatewayar på stader som Svalbard, Alaska og Nord-Canada; eit brot der kan påverke brukarar på høge breiddegrader. Regulatoriske avgrensingar kan òg slå inn: OneWeb, som delvis er statleg eigd, kan møte geopolitiske avgrensingar (t.d. vil det amerikanske forsvaret stole på eit nettverk delvis eigd av utanlandske statar? Og motsett, vil land som er mistenksame mot Vesten stole på OneWeb med britisk/fransk involvering? Det krev ei varleg tilnærming). På produktsida manglar OneWeb òg ein rimeleg brukarterminal for forbrukarar – brukarantennene deira er meir komplekse, elektronisk styrte flate panel (produsert av Intellian og andre) retta mot bedriftsmarknaden, og kostar langt meir enn Starlink si $600-skål. Det betyr at om OneWeb nokon gong vil inn på forbrukarmarknaden, må dei ha billegare utstyr – noko som ikkje er ei enkel ingeniørutfordring. Felles utfordringar: Begge nettverka har òg nokre overordna utfordringar. Ei er berekraft i verdsrommet: det enorme talet på planlagde satellittar (titals tusen til saman) aukar uroa for romskrot. SpaceX og OneWeb har begge forplikta seg til ansvarlege praksisar – t.d. å deorbitere utrangerte satellittar. SpaceX sine Starlink-satellittar på 550 km høgd vil naturleg gå i bane i om lag 5 år om dei sviktar, noko som er ein fordel, medan OneWeb sine høgare banar gjer at feilande satellittar kan bli verande i tiår (sjølv om OneWeb seier dei har eit robust framdriftssystem og allereie har deorbitert fleire feilande satellittar). Likevel oppmodar det astronomiske miljøet til meir arbeid med å dempe satellittar og dele baneinformasjon for å unngå uhell. Ei anna felles utfordring er vêr og forstyrringar: Ku-band-signal kan bli påverka av kraftig regn (regndemping). Både Starlink og OneWeb motverkar dette med tilpassa lenker (bytte av modulasjon) og ved å ha satellittar frå ulike retningar, men under monsunregn eller stormar kan brukarterminalar likevel oppleve tregare fart. I tillegg kan bakkebasert infrastruktur for begge vere sårbar – gatewayar treng fiber med høg kapasitet og straum; eit fiberbrot eller straumbrot ved ein gateway kan forringe tenesta i området (Starlink motverkar dette med mange gatewayar og laserruting; OneWeb med redundans og multi-gateway-handsaming for terminalar der det er mogleg). Skalering av kundeservice er òg ei utfordring: når Starlink veks til millionar av brukarar, kan det vere vanskeleg å halde oppe god støtte (som no hovudsakleg skjer via sjølvhjelp og e-post) – dette blir ofte nemnt som eit problem av brukarane. OneWeb sine bedriftskundar vil krevje tett oppfølging, noko som er kostbart, men naudsynt. Til slutt møter begge utfordringa med forventningsstyring – hype versus realitet. Starlink, som er høgprofile, ofte møter brukarar som går ut frå at det vil vere like påliteleg som fiber; det har vore rapportar om sporadiske utfall eller nedgang i fart som får kritikk. OneWeb, som er støtta av regjeringa, har press på seg for å levere på politiske lovnader om å byggje bru over det digitale skiljet i stader som landsbygda i Storbritannia eller avsidesliggjande område i India. Oppsummert, sjølv om teknologien har teke store steg framover, vil det å gjennomføre og drive i global skala under reelle forhold halde fram med å teste desse selskapa.
  • Ekspertkommentar & utsikter: Konkurransen mellom Starlink og OneWeb blir ofte framstilt som David mot Goliat, men bransjeekspertar ser rom (og roller) for begge – om dei spelar på sine styrkar. Tim Farrar, ein analytikar i satellittindustrien, har påpeikt at Starlink sin forbrukarretta modell til slutt kan gjere det til “verdens største internettleverandør etter dekning, men ikkje nødvendigvis etter inntekt” – sidan ARPU (gjennomsnittleg inntekt per brukar) kan vere lågare, då dei rettar seg mot hushaldningar, medan OneWeb kan hente store inntekter frå ein mindre base av offentlege og bedriftskundar. Dette skiljet blir også understreka av Strand Consult sin Roslyn Layton, som spådde at Starlink snart vil gå utover berre tilkopling og tilby verdiøkande tenester (VPN, sikker kommunikasjon, innhaldslevering) for å auke ARPU ^{[263] [264]}. Slike tenester kan føre Starlink inn i meir direkte konkurranse med teleoperatørar, men også skilje det ut over å berre selje “dumme rør.” Ho peikte på Starlink sin avtale med den italienske regjeringa – som visstnok ikkje berre gjeld internett, men krypterte nettverk for militær bruk – som eit teikn på at Starlink “greiner ut… ikkje berre ei grunnleggjande tilkopling” ^{[265] [266]}. Dersom Starlink faktisk utviklar seg til ein fullverdig kommunikasjonsplattform (tenk deg at Starlink tilbyr global IoT-tilkopling, eller skytjenester optimalisert for Starlink-forsinking), kan det bli ein endå større aktør i telekom. Når det gjeld OneWeb, peikar ekspertar ofte på deira institusjonelle støtte som ein styrke. Med Eutelsat, og dermed EU (gjennom Iris²) og partnarar som Indias Bharti, er OneWeb posisjonert som det “internasjonale alternativet” til Starlink sin Musk-sentrerte tilnærming. “Mange land vil ikkje berre vere avhengige av eit amerikansk system”, understreka Eutelsat sin finansdirektør Christophe Caudrelier ^[267]. Dette tyder på at OneWeb kan utnytte geopolitisk nøytralitet for å vinne offentlege kontraktar (t.d. i Golflanda, Sentral-Asia, Afrika, osv., der det er å føretrekke å ha ein ikkje-amerikansk partnar). Vi har allereie sett bevis: i 2024 valde Canada OneWeb for å kople til avsidesliggande urfolksamfunn (framfor Starlink) på grunn av garantiar om teneste og lokal partnarskap; og Saudi-Arabia investerte i OneWeb og kan bruke det til sine smartby-prosjekt. Sunil Mittal, OneWeb sin største investor, argumenterer ofte for at satellittar pluss bakkebaserte nettverk saman er nøkkelen til å bygge bruer over det digitale skiljet: på MWC 2025 oppmoda han teleselskapa til å “samarbeide med satellittleverandørar… for å kople dei siste 400 millionane” utan tilgang ^[268]. Den filosofien samsvarer med OneWeb sin samarbeidsmodell, noko som potensielt kan gjere OneWeb meir populær hos telekomindustrien i staden for å forstyrre dei. Når det er sagt, spår nokre ei eventuell konsolidering innan LEO-breiband. Viss etterspurnaden ikkje veks like raskt som tilbodet, vil ikkje alle konstellasjonar overleve. Starlink har førstemannsfordelen og eit stort forsprang i skalering; OneWeb har erfaring og målretta differensiering. Matthew Desch, administrerande direktør i Iridium, kommenterte i 2023 at ikkje alle desse LEO-nettverka vil lykkast – og antyda at partnarskap (som hans med OneWeb) kan vere vegen vidare i staden for direkte konkurranse. Regjeringas politikk kan òg avgjere utfallet: til dømes vil Europas Iris² truleg inngå kontrakt med OneWeb for å levere tenester til europeiske styresmakter, noko som praktisk talt garanterer ein kundebase (og finansiering) for OneWeb 2.0. Samstundes kan den amerikanske regjeringa støtte seg på Starlink eller til og med vurdere å subsidiere tenester for rurale område gjennom Starlink eller andre (det var debatt om Starlink sin rett til FCC-midler for breiband i distrikta, noko som først vart avslått i 2022, men som kan bli vurdert på nytt dersom ytinga betrar seg). Viss Starlink si direkte-til-mobil fungerer glimrande, kan dei inngå fleire partnarskap med telekomselskap globalt, og styrke posisjonen sin ytterlegare. Viss dei snublar (til dømes kapasitetsproblem eller tekniske utfordringar med tovegskommunikasjon), kan det gi OneWeb (eller andre) ein sjanse til å levere backhaul for andre direkte-til-eining-løysingar. Astronomi og miljøomsyn vil òg påverke offentleg oppfatning og politikk. Astronom Meredith Rawls påpeikte at SpaceX sine forsøk på å redusere satellittlys, sjølv om dei hjelper, ikkje har løyst problemet heilt – “Om ein astronom tek 100 bilete, kan Starlink-spor øydeleggje eitt eller to”, sa ho, noko som betyr operasjonell påverknad, men ikkje katastrofe ^[269]. Det vitskaplege miljøet pressar på for regulering av satellittlys og overføring for å verne himmelobservasjonar. Om slike reglar kjem, må Starlink kanskje justere drifta (kanskje avgrense flaring eller dele baneinformasjon slik at astronomar kan unngå satellitt-fotobomber). OneWeb, med færre satellittar, har gått litt under radaren i denne saka, men satellittane deira i høgare bane kan òg vere synlege lenger om natta. Korleis begge selskapa handterer desse forvaltingsansvara kan påverke omdømet og støtta deira. Allereie no blir SpaceX sitt samarbeid med astronomar for å løyse problema sett på som eit positivt steg ^{[270] [271]}. Til slutt, sein 2025 finn Starlink og OneWeb på svært ulike stadier i satellittinternett-spelet. Starlink er i ein heseblesande ekspansjon, pressar teknologiske og operative grenser for å sikre seg ein nesten allstadvarande teneste – dei utnyttar innovasjon og rein skala for å halde seg i front. OneWeb, som har fullført første fase av utbygginga, konsoliderer seg under Eutelsat, siktar seg inn mot lønsame nisjar, og planlegg neste generasjon system på ein metodisk måte. Det er litt som fabelen om skilpadda og haren. Haren (Starlink) spring langt framfor, kaprar global merksemd og millionar av brukarar – eit misunneleg forsprang, men med byrda av å oppretthalde yting og blidgjere reguleringsstyresmakter etter kvart som konstellasjonen veks eksponentielt. Skilpadda (OneWeb) er kanskje tregare og mindre, men ho ryddar ein veg i…på bedrifts-/offentlege marknader der pålitelegheit og relasjonar er viktigare enn fart, og det er støtta av aktørar som tenkjer i tiår, ikkje kvartal. Til slutt kan begge lukkast dersom dei held seg til det dei er best på: Starlink leverer rimeleg, høghastigheitsinternett til folk flest – frå avsidesliggjande bustader i Alaska til skular i Afrika til yacht-eigarar – og OneWeb leverer sikre, garanterte samband for kritiske operasjonar – frå fly på 35 000 fot til avsidesliggjande gruver, frå arktiske forskingsstasjonar til nasjonale forsvarsnätverk. Som bransjeekspert Chris Quilty sa, går vi truleg inn i ei tid der “tilkopling vil vere ein miks av fiber, 5G, LEO, GEO – det som passar behovet” – Starlink og OneWeb er begge viktige brikker i det puslespelet. Offentlege brukarar vil kanskje aldri høyre mykje om OneWeb sidan det verkar i bakgrunnen via mobiloperatøren eller flyets Wi-Fi, medan Starlink vil halde fram med å skape overskrifter kvar gong eit nytt land kjem på nett eller eit nytt bruksområde dukkar opp (som å kople den neste milliarden smarttelefonar direkte). I 2025-duellen mellom Starlink og OneWeb finst det enno ingen eintydig “vinnar” – i staden formar kvar av dei satellittbreibandsrevolusjonen på sin eigen måte. Etter kvart som SpaceX held fram med å skyte opp satellittflåtar (av og til to Falcon 9-oppskytingar på éin dag) og OneWeb metodisk går inn i neste fase med Airbus-bygde satellittar, er éin ting klart: kappløpet om å kople verda saman frå verdsrommet er i gang, og begge utfordrarane pressar grensene for teknologi og forretning for å gjere internett frå bane til ein permanent del av vår tilkopla framtid.

  Kjelder:

  • Speedcast, “OneWeb vs Starlink – How do they stack up?” (jan 2024) ^{[272] [273] [274]}
  • Clarus Networks, “Starlink v OneWeb – A Comprehensive Comparison” (okt 2023) ^{[275] [276]}
  • Geekabit Wi-Fi, “How Does Starlink Compare to OneWeb?” (11. juni 2024) ^{[277] [278]}
  • Space.com, “Starlink satellites: Facts, tracking and impact on astronomy” (1. aug 2025) ^{[279] [280]}
  • Reuters, “Eutelsat revenue on track as Starlink rival attracts government customers” (15. mai 2025) ^{[281] [282]}
  • RCR Wireless News, “Starlink secures license to launch satellite services in India” (9. juni 2025) ^{[283] [284]}
  • RunwayGirl Network, “Eutelsat OneWeb Gen 2 stegvis tilnærming” – Mary Kirby (sept 2024) ^{[285] [286]}
  • Broadband Breakfast, “Analytikar: Starlink ‘lysår’ framfor konkurrentane” – Blake Ledbetter (9. jan 2025) ^{[287] [288]}
  • Airbus Pressemelding, “Airbus skal bygge utviding av OneWeb-konstellasjonen” (17. des 2024) ^{[289] [290]}
  • Extensia Tech, “Starlink i Afrika – 46 land innan 2026” (jan 2025) ^{[291] [292]}
  • SpaceNews (via NewSpace Index), “OneWeb Gen2-planar og Eutelsat-samanslåing” (2023) ^{[293] [294]}
  • Speedcast Pressemelding, “Speedcast eksklusivt OneWeb Cruise-partnerskap” (mars 2024) ^[295]
  • T-Mobile Nyheiter, “T-Mobile og SpaceX lanserer satellitt-meldingar (T-Satellite)” (juli 2025) ^[296]
  • SpaceX (Starlink.com), “Starlink-nettverksoppdatering – Fart og latens” (juli 2025) ^{[297] [298]}
  Starlink vs OneWeb: The Ultimate Comparison for 2025!

  Watch this video on YouTube.