Wstrząs fale laserowej w kosmosie: Wewnętrzne spojrzenie na chiński orbitalny promień o mocy 2 W, który według doniesień przewyższa Starlink i może zmienić równowagę bezpieczeństwa w przestrzeni kosmicznej

W czerwcu 2025 r. chiński zespół pod kierownictwem Wu Jian (Pekiński Uniwersytet Poczt i Telekomunikacji) i Liu Chao (Chińska Akademia Nauk) przeprowadził test przesłania 1 Gbps danych z orbity geostacjonarnej na stację naziemną oddaloną 36 000 km, używając lasera o mocy 2 W.
Demonstracja wykorzystuje technologię AO-MDR synergy, łącząc optykę adaptacyjną i zróżnicowanie modów.
Teleskop odbiorczy miał średnicę 1,8 m i umożliwił oprogramowaniu w czasie rzeczywistym wybranie trzech najczystych kanałów spośród ośmiu modów.
Według South China Morning Post 1 Gbps było „pięć razy szybsze niż Starlink” w tym kontekście.
Wiązkę opisano jako „słabą jak świeca”, co zostało jednak dobrze skorygowane dzięki AO-MDR.
Interesting Engineering podaje, że jakość sygnału użytecznego wzrosła z 72% do 91% mimo silnych turbulencji.
Klienci Starlinka zwykle otrzymują 100–300 Mbps, a pojedyncze łącza z satelitów LEO do 600 Mbps, podczas gdy chińskie łącze GEO osiągnęło 1 Gbps na każdy laser.
SpaceX już stosuje laserowe połączenia między satelitami o przepustowości 100 Gbps, a chińskie start-upy, takie jak Laser Starcom, proponują 400 Gbps, więc sama przepustowość nie jest rewolucyjna; nowością jest osiągnięcie 1 Gbps przy mocy zaledwie 2 W na GEO.
Generał Chance Saltzman z Space Force ostrzegł w Kongresie, że Chiny inwestują we wszystkie sześć klas broni przeciwsatelitarnej i mogą wkrótce posiadać lasery zdolne do uszkadzania satelitów.
Europejski program HydRON dąży do laserowych downlinków powyżej 100 Gbps z GEO, starając się dorównać chińskim osiągnięciom i ulepszeniom Starlinka.

Czerwcowy eksperyment Chin z 2025 roku, polegający na przesłaniu 1 Gbps danych z orbity geostacjonarnej za pomocą lasera ledwo jaśniejszego od nocnej lampki, zelektryzował branżę telekomunikacyjną — i zaniepokoił planistów wojskowych na całym świecie. Wiele raportów źródeł otwartych zgodnie twierdzi, że demonstracja dowodzi zdolności Chin do przesyłania ruchu o wysokiej przepustowości pięć razy szybciej niż dzisiejsze złącza Starlink, zużywając przy tym ułamek mocy, dzięki nowemu trikowi optycznemu „AO‑MDR synergy”. Analitycy jednak ostrzegają, że nagłówki takie jak „miażdży Starlink” są przesadzone; w rzeczywistości nic nie zostało zniszczone. To osiągnięcie sygnalizuje jednak dojrzewający chiński model łączący innowacje komercyjne z doktryną przeciwsatelitarną, zmuszając Stany Zjednoczone i ich sojuszników do przyspieszenia rozwoju własnych obronnych systemów energii skierowanej.

Co właściwie się wydarzyło?

Chińscy naukowcy pod kierownictwem prof. Wu Jiana (Pekiński Uniwersytet Poczt i Telekomunikacji) i Liu Chao (Chińska Akademia Nauk) skierowali 2‑watowego lasera na stację naziemną z odległości 36 000 km, osiągając przy tym 1 Gbps — „pięć razy szybciej niż Starlink”, napisał South China Morning Post, określając wiązkę jako „słabą jak świeca”, ale wyjątkowo dobrze korygowaną przez połączenie optyki adaptacyjnej i odbioru zróżnicowanego pod względem modów (AO‑MDR) ^[1]. Interesting Engineering potwierdził te same parametry i przypisał schematowi AO‑MDR zasługę poprawy jakości sygnału użytecznego z 72 % do 91 %, mimo silnych turbulencji ^[2].

Popularnonaukowy portal Daily Galaxy przetłumaczył to techniczne osiągnięcie na chwytliwy język, twierdząc, że satelita „prześcignął Starlinka … przesuwając granice tego, co wielu uważało za możliwe” ^[3]. Z kolei europejski Visegrád Post określił to jako „zdumiewające osiągnięcie, które może zrewolucjonizować globalną wymianę danych” ^[4].

Jak działa AO‑MDR

Tradycyjne łącza optyczne albo wyostrzają zniekształcone czoła fal (optyka adaptacyjna), albo zbierają rozproszone mody (zróżnicowanie modów). Prototyp Wu i Liu robi obie te rzeczy naraz, kierując osiem modalności przestrzennych przez teleskop o średnicy 1,8 m i pozwalając oprogramowaniu w czasie rzeczywistym wybrać trzy najczystsze kanały, dzięki czemu utrzymuje niską liczbę błędów na bit nawet przy mocy optycznej zaledwie dwóch watów ^[5].

Deklaracje prędkości kontra rzeczywistość Starlink

Usługa Starlink dla klienta indywidualnego zwykle oferuje 100‑300 Mbps do terminali użytkowników, choć pojedyncze złącza z satelity LEO osiągają około 600 Mbps; uplinki są wolniejsze. Natomiast chińskie łącze GEO osiągnęło 1 Gbps na każdy laser, co stanowi znaczący skok, biorąc pod uwagę stratę sygnału na dystansie 36 000 km. Artykuł SCMP podkreślił, że Starlink „kończy się na kilku Mbps” podczas silnych zakłóceń atmosferycznych w porównywalnych lokalizacjach testowych, przez co 1 Gbps rzeczywiście jest „pięć razy szybsze” w tym kontekście ^[6].

Andrew Jones z IEEE Spectrum przypomina, że SpaceX już teraz stosuje laserowe połączenia międzysatelitarne o przepustowości 100 Gbps, a start-upy chińskie, takie jak Laser Starcom, prezentują rozwiązania 400 Gbps, więc sama przepustowość nie jest rewolucyjna; nowością jest osiągnięcie tego przy tak małej mocy z GEO ^[7].

Strategiczne szanse — i zagrożenia

Analitycy wojskowi od razu spojrzeli na pokaz przez pryzmat walki przeciwsatelitarnej. Asia Times wcześniej szczegółowo opisywał chiński pomysł z wykorzystaniem AI, by „zestrzelić Starlinka z nieba” w scenariuszu konfliktu wokół Tajwanu, koordynując 99 satelitów-przechwytywaczy, które podążałyby za konstelacją ^[8]. Notatka badawcza z lipca 2024 analizowała równolegle prace nad laserami o mocy megawata montowanymi na okrętach podwodnych, które mogłyby emitować wiązkę przez wysuwany maszt, prowadząc do sekretnych neutralizacji satelitów na LEO ^[9].

W kwietniu 2025 generał Chance Saltzman, szef Space Force, ostrzegał w Kongresie, że Chiny wdrażają „lasery naziemne zdolne zakłócić, osłabić lub uszkodzić sensory satelitarne” i być może wkrótce osiągną poziom mocy pozwalający na całkowite zniszczenie satelity ^[10]. Saltzman powtórzył obawy w wywiadzie dla Air & Space Forces, podkreślając, że Pekin inwestuje we wszystkie sześć kategorii broni przeciwsatelitarnych — kinetyczną i energii skierowanej, zarówno naziemną, jak i na orbicie — podczas gdy USA pozostają w tyle jeśli chodzi o zdolności orbitalne ^[11].

Fox News podkreślił, że Saltzman określił chińskie postępy jako „oszałamiające”, zauważając, że arsenał Chin obejmuje już zagłuszacze, pociski oraz promienie energii skierowanej zdolne do wyeliminowania amerykańskich satelitów bez powstawania niebezpiecznych szczątków ^[12].

Społeczność analityków śledzi także uzupełniające prace chińskie i rosyjskie nad ładunkami o częstotliwości radiowej i wysokiej mocy mikrofalowej, które Markos Trichas i Matthew Mowthorpe nazywają „skrajnie skuteczną bronią przeciwsatelitarną” w Space Review ^[13]. Popular Mechanics wcześniej wskazał na nietypową aktywność na chińskim poligonie laserowym w Korli, sugerując próby „zniwelowania przewagi” przez oślepianie lub przejmowanie zachodnich satelitów ^[14].

Czy Starlink naprawdę został „zmiażdżony”?

Nie. Chwytliwy zwrot w Daily Galaxy to metafora przewyższenia Starlinka prędkością podczas prób laboratoryjnych, a nie fizycznego uszkodzenia sieci LEO. Nie ma żadnych dowodów, by którykolwiek satelita Starlink został zakłócony bądź zniszczony. Eksperci ostrzegają przed mieszaniem laserowej transmisji danych — czyli po prostu przesyłu informacji — z bronią laserową, która przegrzewa powierzchnie lub oślepia sensory. Test z laserem 2-watowym zdecydowanie należy do tej pierwszej kategorii; lasery anty-satelitarne wymagają rzędy wielkości większej mocy.

Jednak technologia ta ma podwójne zastosowanie. Ta sama precyzja kierowania wiązką, która pozwala utrzymać stabilne łącze na Ziemię, mogłaby — przy zwiększeniu mocy i czasu pracy — uszkodzić optykę lub instalacje fotowoltaiczne satelity przeciwnika. To perspektywa, która powoduje wzmożoną czujność w Waszyngtonie i stolicach sojuszniczych.

Głosy ekspertów

Ekspert	Kluczowy cytat	Źródło
Wu Jian (Pekiński U)	Metoda AO‑MDR to „przełom”, pozwalający „laserowi o mocy świecy przebić się przez turbulencje” z gigabitową prędkością.	^[15]
Andrew Jones (IEEE Spectrum)	Chińska próba 400 Gbps to „zmiana przyrostowa, nie technologiczny przełom”, ale precyzja śledzenia do pięciu µrad jest „kluczowa”.	^[16]
Gen. Chance Saltzman (USSF)	Chiny „intensywnie inwestują” we wszystkie sześć klas broni przeciwsatelitarnej; „do połowy lub końca lat 2020 spodziewamy się laserów zdolnych fizycznie uszkadzać satelity”.	^[17]
Markos Trichas & Matthew Mowthorpe (BAE / Space Review)	Bronie DEW RF i mikrofalowe mogą być niedostatecznie raportowane, lecz „dewastujące” i prawdopodobnie będą wkrótce używane przez Chiny.	^[18]

Reakcje międzynarodowe i ruchy polityczne

Stany Zjednoczone – Pentagon skupia się obecnie na naziemnych zagłuszaczach i tanich narzędziach przeciwsatelitarnych, ale uznaje, że docelowo musi dorównać Chinom pod względem aktywów energii skierowanej na orbicie ^[19].
Unia Europejska / ESA – Europejski program HydRON dąży do uzyskania laserowych downlinków powyżej 100 Gbps z GEO, starając się dorównać chińskim osiągnięciom i ulepszeniom Starlinka ^[20].
Sektor komercyjny – Inwestorzy zauważają, że jeśli 2‑watowy węzeł GEO pozwala na gigabitowy downlink, ekonomia transmisji danych w słabo zurbanizowanych regionach może znów przechylić się na korzyść GEO, wypierając wielkie konstelacje LEO. Analitycy telekomunikacyjni wzywają zatem do szybkich testów niskoenergetycznych ładunków optycznych na zachodnich satelitach GEO ^[21].

Prognozy: co dalej?

Eksperymenty z mocą – Chińskie laboratoria opublikowały już koncepcje satelitarnych laserów kilowatowych; realny wzrost mocy na orbicie zatarłby granicę między komunikacją a militaryzacją.
Utwardzanie wobec laserów – Należy oczekiwać, że Starlink i inne konstelacje będą stosować powłoki ablacyjne, zwierciadlane osłony sensorów oraz manewry unikowe.
Normy i traktaty – Otwarto zakończone ramy ONZ ds. zagrożeń w kosmosie mogą stanąć pod presją, by zająć się odwracalnymi atakami energią skierowaną, zanim nieodwracalne testy wywołają kryzys szczątkowy.
Wyścig o wdrożenie komercyjne – Operatorzy GEO mogą testować niskoenergetyczne downlinki laserowe w ciągu dwóch lat, konkurując o czas działania poniżej 100 ms przez połączenie łączy optycznych z brzegowymi cache’ami LEO.

Dalsza lektura

South China Morning Post – „Chiński satelita osiąga 5 × prędkość Starlink z laserem 2 W” ^[22]
Interesting Engineering – „5 × szybciej niż Starlink: chiński satelita przesyła dane przy minimalnej mocy lasera” ^[23]
Daily Galaxy – „Mocny cios Chin: satelita miażdży Starlink laserem 2 W” ^[24]
Visegrád Post – „Superszybki chiński satelita wyprzedza Starlinka” ^[25]
Asia Times – „Chiny planują zrzucić Starlinka z nieba w razie wojny o Tajwan” ^[26]
China‑Arms – „Badania nad bronią laserową na okrętach podwodnych a zagrożenie Starlink” ^[27]
Defense One – „Jak Chiny rozbudowują swój arsenał przeciwsatelitarny” ^[28]
Air & Space Forces Magazine – „Space Force skupione na ziemi w kwestii broni przeciwsatelitarnej” ^[29]
Fox News – „Oszałamiające: szef Space Force ostrzega przed chińską zdolnością do likwidacji amerykańskich satelitów” ^[30]
IEEE Spectrum – „Chiny realizują ultraszybkie połączenia laserowe na orbicie” ^[31]
The Space Review – „Rosyjski i chiński rozwój broni DEW RF w walce przeciwsatelitarnej” ^[32]
Popular Mechanics – „Chiny mogą przejmować amerykańskie satelity za pomocą broni laserowej” ^[33]

Chińskie połączenie laserowe o mocy 2 W jest więc zarówno technologicznym majstersztykiem, jak i mocnym sygnałem geopolitycznym: precyzyjna optyka o niskiej mocy może dziś realizować zadania zarezerwowane dotąd dla ciężkiego, energochłonnego sprzętu. To, czy umożliwi ona renesans szerokopasmowego internetu z kosmosu, czy erę milczących starć na orbicie, zależy od tego, jak szybko rywale odpowiedzą — i czy dyplomacja wyprzedzi promienie.

The Conceptual Failure of Orbital Lasers