Pojedynek bezlusterkowców: Sony A7 IV vs Nikon Z8 vs Canon R6 Mark II

Pojedynek bezlusterkowców: Sony A7 IV vs Nikon Z8 vs Canon R6 Mark II – Wielkie starcie pełnej klatki

by Marcin Frąckiewicz
in Fotografia, Poradniki, Sprzęt fotograficzny
on 14 sierpnia 2025

Astrophotography Showdown: Sony A7 IV vs Canon EOS Ra vs Nikon D810A – Which Captures the Cosmos Best?

Sony A7 IV, Nikon Z8 i Canon EOS R6 Mark II to trzy z najgorętszych pełnoklatkowych aparatów bezlusterkowych na rynku, z których każdy reprezentuje najnowocześniejsze technologie swojej marki dla użytkowników hybrydowych. W tym kompleksowym porównaniu zestawimy te bezlusterkowe potwory ze sobą pod kątem specyfikacji matrycy i jakości obrazu, autofokusu, możliwości wideo, konstrukcji i ergonomii, wizjerów i wyświetlaczy, czasu pracy na baterii, ekosystemów obiektywów, ceny/wartości i innych aspektów. Wyróżnimy także opinie ekspertów (z DPReview, PetaPixel, Imaging Resource oraz znanych YouTuberów), a nawet rzucimy okiem na plotkowanych następców, takich jak Sony A7 V, Canon R6 Mark III i Nikon Z7 III. Który aparat okaże się najlepszy w tym pełnoklatkowym starciu? Czytaj dalej, aby się przekonać!

Matryca i jakość obrazu

Rozdzielczość i technologia matrycy: Nikon Z8 ma tutaj matrycę o najwyższej rozdzielczości – stacked BSI CMOS 45,7 megapiksela, odziedziczoną po flagowym Z9. Ta konstrukcja typu stacked zapewnia Z8 ultraszybki odczyt (praktycznie brak efektu rolling shutter w trybie elektronicznym) przy bazowym ISO 64, oferując poziom D850 w zakresie dynamiki dpreview.com. Sony A7 IV to kompromis z matrycą 33MP BSI CMOS (nie stacked) i standardowym ISO 100 jako bazowym. Canon EOS R6 Mark II korzysta z 24,2MP CMOS (nie BSI ani stacked) – to wzrost względem oryginalnego R6 z 20MP, celując w obecny słodki punkt 24MP. W praktyce wszystkie trzy matryce dają znakomite zdjęcia, ale różnice wpływają na możliwości kadrowania i wydajność przy wysokim ISO. Większa liczba megapikseli w Z8 i A7 IV pozwala uchwycić więcej detali (przydatne przy dużych wydrukach lub mocnym kadrowaniu), podczas gdy niższa rozdzielczość R6 II może zapewnić nieco lepszą obsługę szumów przy słabym świetle (każdy piksel jest większy, przy tych samych warunkach).

Zakres dynamiczny i kolory: W testach zakresu dynamicznego A7 IV i Z8 są liderami w swojej klasie. Matryca Sony 33MP oferuje „świetny zakres dynamiczny… jeden z najlepszych wśród pełnoklatkowych aparatów” imaging-resource.com. Imaging Resource uznał pliki z A7 IV za wyjątkowo elastyczne: „A7 IV produkuje ostre, szczegółowe zdjęcia z doskonałym zakresem dynamicznym, kolorami i elastycznością podczas edycji.” Nawet przy bazowym ISO zmierzono ponad 11,6 EV DR – niemal czołówka w tej klasie imaging-resource.com. Nikon Z8, z bazowym ISO 64, również się wyróżnia: DPReview zauważa, że wyniki Z8 dorównują Z9, a jego „rozdzielczość jest porównywalna z konkurencją” oraz „nawet najbardziej wymagający fotografowie krajobrazu uznają, że pliki RAW z Z8 mają mnóstwo elastyczności” w cieniach i światłach. Matryca Canona 24MP może nie wypadać najlepiej na papierze, ale w rzeczywistości daje znakomite rezultaty. „Jak wszyscy rywale, EOS R6 II oferuje doskonałą jakość obrazu,” pisze DPReview, i „oferuje porównywalną jakość obrazu do konkurencji” w tej kategorii. Imaging Resource również chwali, że R6 II „robi świetne zdjęcia w szerokim zakresie ISO” – co imponuje, biorąc pod uwagę niższą rozdzielczość.

Pod względem bazowego wyglądu i kolorystyki ISO, każda z nich ma swój charakter. Domyślne JPEG-i Nikona są wyraziste, z lekko ciepłymi tonami skóry (niektórzy preferują żywy wygląd Nikona), podczas gdy Canon jest znany z przyjemnej kolorystyki, zwłaszcza w portretach. Kolory Sony znacznie się poprawiły w ostatnich latach; A7 IV oddaje neutralne, ale dokładne tony i oferuje Creative Looks do modyfikacji. Wszystkie trzy zapisują 14-bitowe pliki RAW, dając duże możliwości edycji na etapie postprodukcji.

Rolling Shutter i odczyt: Dzięki warstwowej matrycy Nikon Z8 może fotografować z elektroniczną migawką praktycznie bez efektu rolling shutter – to ogromna zaleta przy cichym fotografowaniu lub szybkich seriach. Na Z8 „nie ma nieprzyjemnych niespodzianek rolling shutter w trybie e-migawki”. Canon R6 II i Sony A7 IV używają tradycyjnych matryc CMOS z wolniejszym odczytem, więc rolling shutter może się pojawić przy szybkich ruchach w trybie elektronicznym. Canon ograniczył ten efekt, umożliwiając szybki odczyt 1/180 s, co pozwala na 40 kl./s w e-migawce (z 12-bitowymi plikami) – świetne do akcji, ale przy bardzo szybkich ruchach może pojawić się zniekształcenie. Elektroniczna migawka A7 IV najlepiej sprawdza się okazjonalnie przy ruchomych obiektach (maksymalna seria to 10 kl./s; migawka mechaniczna jest często bezpieczniejsza przy kluczowych ujęciach akcji).

Ogólna jakość obrazu: Wszystkie trzy aparaty mogą tworzyć oszałamiające zdjęcia w różnych sytuacjach. Wszechstronna matryca Sony A7 IV została nawet nazwana „Sony ‘do wszystkiego’ dla wszystkich innych” (jeśli flagowy Alpha 1 jest dla profesjonalistów) oraz „naprawdę cholernie dobra” pod względem jakości obrazu. Matryca Nikona Z8, będąca w zasadzie pomniejszoną wersją flagowej matrycy, zebrała wysokie noty – DPReview nazwał Z8 „być może najbardziej kompletnym aparatem, jaki testowaliśmy”, w dużej mierze dzięki połączeniu jakości obrazu i szybkości. I choć Canon R6 II ma tu najniższą liczbę megapikseli, fotografowie uznają 24 MP za w zupełności wystarczające do większości zastosowań, a pliki są czyste i żywe; Imaging Resource i inni porównali R6 II do „szwajcarskiego scyzoryka”, który oferuje po trochu wszystkiego, w tym zdjęcia najwyższej jakości. O ile nie musisz regularnie mocno kadrować lub drukować wielkich murali, każdy z tych aparatów zapewni profesjonalne rezultaty.

Wydajność autofokusa i szybkość zdjęć

Wszystkie trzy aparaty mają bardzo zaawansowane systemy autofokusa z wykrywaniem obiektów – to kluczowy czynnik w fotografii akcji, przyrody i wideo. Oto jak się prezentują:

Nikon Z8: Z8 dziedziczy potężny system AF z Nikona Z9, obejmujący 493 punkty detekcji fazy oraz ceniony przez Nikona 3D Tracking. Oznacza to pokrycie całej klatki i „przyklejone” śledzenie oczu, twarzy, zwierząt, pojazdów i innych obiektów. Użytkownicy Nikona przechodzący z lustrzanek znajdą 3D Tracking w bezlusterkowcach jako znajome udogodnienie – możesz umieścić pole ostrości na obiekcie, a Z8 uparcie śledzi go po całym kadrze. W praktyce recenzenci byli niezwykle pod wrażeniem. Chris Niccolls zauważył, że Z8 ma „jedną z moich ulubionych implementacji śledzenia autofokusu”, z łatwym uruchamianiem 3D Tracking i skutecznym wykrywaniem obiektów przy fotografii dzikiej przyrody i portretach. Przyznał nawet, że „to nie ma sensu, że to mówię… ale prawie jestem przekonany, że Z8 ostrzy lepiej i dokładniej niż Z9”, zauważając, że miał mniej problemów z uzyskaniem ostrości zdjęć na Z8 petapixel.com. To duże wyróżnienie. W terenie Z8 perfekcyjnie ustawia ostrość przy szybkiej akcji – DPReview donosi, że przy ptakach w locie Z8 najpierw łapał ostrość na ciele odległego ptaka, a następnie przełączał się na eye-AF, gdy był wystarczająco blisko, niezawodnie utrzymując ostrość nawet na nieregularnie poruszających się mewach. Do sportu i fotografii przyrodniczej seria 20 kl./s (pełna rozdzielczość RAW) w połączeniu z tą pewnością autofokusu to prawdziwy przełom. „System rozpoznawania obiektów w Z8 ustawi ostrość prawidłowo i pozwala ci skupić się na innych rzeczach,” pisze DPReview dpreview.com – zarówno fotografowie ślubni, jak i profesjonaliści od akcji pokochają tę swobodę.
Sony A7 IV: Sony od dawna jest liderem wśród bezlusterkowców z autofokusem, a model A7 IV kontynuuje tę tradycję. Wykorzystuje 759-punktowy system AF z detekcją fazy (obejmujący około 94% kadru) z renomowanym Real-Time Tracking i Eye AF Sony dla ludzi, zwierząt i ptaków. W praktyce jest szybki, precyzyjny i bardzo konfigurowalny. „Jego potężny system autofokusa sprawia, że może być bardzo prostym aparatem w obsłudze,” mówi DPReview – wystarczy stuknąć w obiekt, a śledzenie wykona resztę. W testach porównawczych AF w A7 IV okazał się wyjątkowo niezawodny. W teście PetaPixel stwierdzono, że „chociaż oba aparaty mają doskonałe wykrywanie oka… Sony wygrał pojedynek autofokusa dzięki świetnemu śledzeniu w czasie rzeczywistym” w porównaniu A7 IV z R6 II. A7 IV pewnie śledzi obiekty w złożonych scenach, nawet przy słabym oświetleniu (ocena -4 EV). Potrafi rozpoznać oko ptaka w odróżnieniu od oka zwierzęcia (choć trzeba przełączać tryby, w przeciwieństwie do nowszych systemów opartych na AI). W trybie zdjęć seryjnych Sony wykonuje do 10 kl./s (mechanicznie lub elektronicznie) z AF-C. Choć 10 kl./s to najwolniej z tej trójki, w wielu sytuacjach to wystarcza; jak zauważył Imaging Resource, „10 kl./s to nie tyle, co w A9 II czy A1, ale wystarcza w wielu sytuacjach z akcją”, a autofokus radzi sobie znakomicie imaging-resource.com. Autofokus w A7 IV jest „konsekwentnie niezawodny i pełen przyjaznych użytkownikowi funkcji,” podsumowuje Imaging Resource imaging-resource.com. Od śledzenia niesfornych psów podczas śnieżycy po ptaki w locie, rzadko się myli – jeden z użytkowników zgłosił niemal 100% skuteczności na wolnych obiektach i około 75% na szybko latających ptakach, co jest bardzo dobrym wynikiem jak na aparat bez warstwowego sensora.

Dual Pixel CMOS AF II

płynności i pewności

DPReview

„konkurencyjny”

„jak najlepszy z konkurentów, wspiera [doskonałą jakość obrazu] prostym, zdecydowanym autofokusem”

12 kl./s

40 kl./s z migawką elektroniczną

„dominował pod względem szybkości serii i użycia migawki elektronicznej – mógł osiągnąć 40 kl./s i nadal miał mniej rolling shutter niż Sony”

„śledzenie AF jest świetne. Zaktualizowałem… kocham ten aparat”

Podsumowując, wszystkie trzy aparaty oferują autofokus na poziomie flagowców zarówno do zdjęć, jak i wideo. Nikon Z8 niweluje dystans, jaki miały wcześniejsze modele Z – nie będzie przesadą stwierdzenie, że „autofokus i możliwości wideo Z8 powalą cię na kolana” jeśli przesiadasz się ze starszych systemów. AF Sony jest znany nie bez powodu – jest szybki, inteligentny i sprawdzony w wielu gatunkach fotografii. Dual Pixel AF II Canona jest równie zaufany, zwłaszcza wśród fotografów eventowych i przyrodniczych, ze względu na niezawodność i płynne śledzenie zarówno w trybie zdjęć, jak i filmów. Jeśli się uprzeć: Sony nadal może mieć przewagę w ogólnej zaawansowaniu AF (jego rozpoznawanie obiektów i pewność śledzenia są na najwyższym poziomie), Canon oferuje najszybszą serię z bardzo sprawnym AF, a Nikon dostarcza teraz system AF, który jest niesamowicie bliski najlepszym konkurentom – a w oczach niektórych nawet je przewyższa. Bez względu na wybór, autofokus będzie raczej mocną stroną, a nie słabością.

Możliwości wideo (formaty, rozdzielczości i wydajność kodeków)

Osoby fotografujące i filmujące jednocześnie ucieszy fakt, że wszystkie trzy aparaty to nie tylko świetne narzędzia do zdjęć, ale także potężne maszyny do wideo. Każdy z nich oferuje jednak inne funkcje filmowe, maksymalne rozdzielczości i specyficzne cechy, jak potencjalne przegrzewanie. Oto jak się prezentują:

Sony A7 IV – możliwości 4K60 i 10-bitowe: A7 IV może nagrywać do 4K przy 60p, używając trybu Super35/APS-C (przybliżone powiększenie 1,5x) przy 60 kl./s. Przy 4K 30p i niżej wykorzystuje pełną szerokość matrycy nadpróbkowaną z 7K, co daje niezwykle szczegółowy obraz 4K. Nagrywa 10-bit 4:2:2 wewnętrznie z solidnymi kodekami (XAVC S, XAVC HS), w tym opcje All-Intra i profil S-Log3 zapewniający do 15 stopni zakresu dynamicznego. W praktyce jakość wideo z A7 IV jest znakomita – ostra szczegółowość, przyjemne kolory (dostępne profile S-Cinetone i inne) oraz świetny autofocus podczas filmowania dzięki Real-time Eye AF Sony dla ludzi i zwierząt. To solidny wybór na eventy, wesela i dla twórców treści. Minusem jest crop przy 4K60 (tracisz część kąta widzenia) oraz maksymalna liczba klatek 60p (brak 4K/120 slow-mo, którego te dwa pozostałe modele również nie mają natywnie – to zarezerwowane dla wyższych modeli jak A7S III lub EOS R5 w przypadku Canona). Przegrzewanie: Sony poprawiło zarządzanie temperaturą względem poprzedniej generacji, ale nagrywanie długich sesji 4K w gorącym otoczeniu nadal może powodować przegrzewanie się A7 IV po pewnym czasie. W umiarkowanych warunkach użytkownicy zgłaszają, że może nagrywać 4K30 przez ponad godzinę bez problemu; przy 4K60, zwłaszcza w wysokich temperaturach otoczenia, możesz napotkać ograniczenia w okolicach 30 minut (Sony nie nakłada już sztywnego limitu czasu, ale może to zrobić temperatura). Wielu vlogerów z powodzeniem korzystało z A7 IV, ponieważ odchylany ekran i wiodący w klasie Eye AF sprawiają, że świetnie nadaje się do samodzielnego nagrywania. DPReview uznał, że jej wideo „spełnia podobny standard” jak zdjęcia, czyniąc ją „ogólnie niezwykle wszechstronnym narzędziem obrazowania”.
Nikon Z8 – potęga 8K (i slow-mo 4K120): Nikon Z8 jest prawdopodobnie najbardziej nastawionym na wideo modelem z tej trójki, oferując zasadniczo te same możliwości wideo co flagowy Z9, ale w mniejszym korpusie. Może nagrywać wideo 8K UHD do 60p wewnętrznie, korzystając z nowego 12-bitowego formatu N-RAW (lub do 30p w standardowym 10-bitowym H.265). Oferuje także 4K do 120p dla płynnych ujęć w zwolnionym tempie. Co imponujące, Z8 może nagrywać 12-bitowe wideo RAW wewnętrznie – zarówno w formacie N-RAW Nikona, jak i ProRes RAW HQ – na szybką kartę CFexpress, a także 10-bitowy ProRes 422 HQ lub H.265. To stawia go w wyjątkowym gronie; jak zauważył PetaPixel, „Z8 dołącza do Z9 jako prawdopodobnie najlepiej wyposażony aparat hybrydowy na rynku” pod kątem wideo. Otrzymujesz wsparcie dla płaskiego profilu N-Log Nikona i HLG dla HDR, pełnowymiarowy port HDMI do solidnego nagrywania/monitorowania zewnętrznego oraz funkcje takie jak waveform i focus peaking. Efekt rolling shutter jest bardzo dobrze kontrolowany (dzięki szybkiemu odczytowi z warstwowej matrycy), więc nawet nagrania 8K mają minimalne zniekształcenia – sceny akcji i szybkie panoramy są użyteczne. Przegrzewanie: Nikon zaprojektował Z8 z wydajnym chłodzeniem, ale w mniejszym korpusie niż Z9 ciepło może się kumulować przy 8K lub długotrwałym 4K120. W testach Z8 może nagrywać 8K30 przez około 90 minut w 25°C przed pojawieniem się ostrzeżenia. W 4K 60p radzi sobie znacznie dłużej. Nikon nie nałożył limitu 30 minut, ufając wewnętrznym rozwiązaniom termicznym. Niektórzy użytkownicy zgłaszali, że w bardzo ciepłych warunkach lub w pełnym słońcu aparat może się przegrzać podczas długiego nagrywania w wysokiej rozdzielczości – warto o tym pamiętać przy pracy na eventach. Jednak w większości typowych zastosowań (krótsze klipy, wywiady, B-roll) Z8 działa niezawodnie. Na plus, jakość obrazu jest fenomenalna: nadpróbkowane 4K z 8K, bogate 10-bitowe kolory i wewnętrzny RAW, jeśli potrzebujesz maksymalnej elastyczności. Ekspert wideo PetaPixel, Jordan Drake (wcześniej z DPRTV), był pod wrażeniem, że nawet jeśli nie potrzebujesz 8K, „ulepszenia Z8, takie jak pełnowymiarowy port HDMI i możliwość nagrywania 10-bitowego Loga wewnętrznie, [nie były] wcześniej dostępne w mniejszych modelach Nikona”. Oznacza to, że Nikon w końcu ma poważny aparat hybrydowy dla wymagających filmowców – odpowiedni do wszystkiego, od produkcji filmowej po filmy ślubne.
Canon R6 Mark II – Próbkowanie nadpróbkowane 4K bez limitów nagrywania: EOS R6 II może wyglądać niepozornie, ale Canon wyposażył ją w doskonałe możliwości wideo. Nagrywa 4K do 60p z wykorzystaniem pełnej szerokości matrycy z nadpróbkowaniem 6K (brak cropa przy 4K60, co jest dużą poprawą względem oryginalnego R6). Efektem są szczegółowe nagrania 4K z charakterystyczną kolorystyką Canona – świetne prosto z aparatu, zwłaszcza przy użyciu profilu C-Log3 dla szerokiego zakresu dynamicznego. R6 II oferuje także 1080p przy 180 kl./s do super slow-motion. Podobnie jak inne, umożliwia wewnętrzne nagrywanie 10-bit 4:2:2 (kodek H.265 lub H.264) i była jednym z pierwszych aparatów Canona bez 30-minutowego limitu nagrywania wideo. W testach porównawczych, „Canon R6 II ma również przewagę w wideo. Dzięki doskonałemu profilowi C-Log 3 i brakowi cropa w trybach 4K 60p był wyraźnym zwycięzcą [nad Sony A7 IV]”. To mocna opinia – PetaPixel uznał, że połączenie nieprzyciętego 4K60 i elastyczności profili kolorystycznych w R6 II przewyższa Sony (które, przypomnijmy, ma crop 1,5x przy 60p). Przegrzewanie: Canon rozwiązał problem przegrzewania znany z oryginalnego R6, poprawiając odprowadzanie ciepła. R6 Mark II może nagrywać 4K60 znacznie dłużej – użytkownicy zgłaszają, że przekracza 40 minut w temperaturze pokojowej bez problemu, a niektóre testy wykazały ~50 minut 4K60 przed pojawieniem się ostrzeżenia (znacznie lepiej niż ~30 minut w R6). W 4K30 lub 4K24 może praktycznie nagrywać bez ograniczeń w normalnych warunkach. To sprawia, że R6 II jest bardzo niezawodny do filmowania wydarzeń czy dłuższych ujęć. Jeśli będzie używany w bardzo gorących warunkach, może się w końcu przegrzać, ale to znacząca poprawa i wielu użytkowników w praktyce nie napotyka tego problemu podczas rutynowego filmowania. Kolejny atut Canona: R6 II obsługuje zewnętrzny RAW video output. Podłącz rejestrator Atomos przez micro-HDMI, a uzyskasz 6K ProRes RAW (próbkowane z 6K). To świetne rozwiązanie dla tych, którzy chcą elastyczności RAW, ale w lżejszym kodeku niż wewnętrzny N-RAW Nikona. Canon Dual Pixel AF jest znakomity w trybie wideo – przeostrzanie jest płynne i pewne, z trackingiem oczu i zwierząt, co filmowcy doceniają przy utrzymywaniu ostrości na poruszających się obiektach.

Podsumowując, Nikon Z8 jest najbardziej zaawansowany pod względem funkcji wideo (8K, 4K120, wewnętrzny RAW), to właściwie mini-kamera filmowa dla tych, którzy potrzebują topowych parametrów. Canon R6 II oferuje najbardziej bezproblemowe 4K60 (brak cropa, minimalne przegrzewanie), czyniąc go niezawodnym narzędziem dla filmowców eventowych i twórców ceniących niezawodność oraz kolory Canona. Sony A7 IV plasuje się gdzieś pośrodku: bardzo dobra jakość 4K i ogromny wybór obiektywów/opcji Sony do wideo, ale ograniczony do 60p i z cropem przy najwyższej liczbie klatek. Wszystkie trzy oferują 10-bitowe profile log gamma do profesjonalnej korekcji kolorów. Warto zauważyć, że każdy ma unikalne zalety wideo: A7 IV ma funkcje takie jak kompensacja oddychania ostrości (focus breathing) dla wybranych obiektywów Sony i zaawansowane narzędzia wspomagające ostrość; Z8 ma monitory falowe (waveform) i nową funkcję „Hi-Res Zoom” (cyfrowy zoom wykorzystujący nadpróbkowanie 8K do powiększania w 4K bez utraty jakości); R6 II oferuje False Color exposure assist przez view assist oraz znakomitą koordynację stabilizacji obrazu Canon RF lens Image Stabilization (więcej o IBIS za chwilę).

Jeśli Twoim głównym celem jest wideo, Z8 wyróżnia się jako prawdziwy hybrydowy flagowiec. Jednak R6 II i A7 IV również nie odstają – w rzeczywistości DPReview TV uznało R6 II za jeden z najlepszych entuzjastycznych hybrydowych aparatów wideo w momencie premiery, a wielu YouTuberów i filmowców używa A7 IV jako niezawodnej kamery głównej. Jak trafnie ujęło to PetaPixel, Nikon Z8 „nadal jest jednym z najlepszych aparatów hybrydowych na rynku”, częściowo dzięki „doskonałemu interfejsowi do wdrażania śledzącego autofokusa w wideo” oraz solidnym parametrom technicznym. Canon i Sony nie pozostają daleko w tyle, każdy z własnymi atutami dla filmowców.

Jakość wykonania i ergonomia

Projekt i odczucia: Te trzy aparaty mają wyraźnie różne sylwetki. Nikon Z8 jest największy i najcięższy – to w zasadzie „mini Z9” z magnezową obudową. Jest masywniejszy (ok. 910g z baterią) niż smukły A7 IV (~658g) i R6 II (~670g), i czuć tę dodatkową wagę. W zamian otrzymujemy bardzo solidną, profesjonalną konstrukcję. Z8 ma uszczelnienie odpowiadające normie IP52; Nikon twierdzi, że jest uszczelniony podobnie jak Z9, z wyjątkiem obszaru zdejmowanej klapki baterii. W dłoni Z8 oferuje głęboki uchwyt i bogactwo przycisków: dwa pokrętła sterujące, joystick, AF-ON, pokrętło trybu zdjęć itd., podobnie jak profesjonalna lustrzanka. Jednak osoby o mniejszych dłoniach lub przyzwyczajone do lżejszych korpusów mogą uznać go za nieco ciężki z przodu (zwłaszcza z obiektywami f/2.8). Jeden z użytkowników porównujących Z8 i Sony A7R V zauważył, że korpus Nikona jest 200g cięższy i „większy oraz grubszy”, a ergonomię uznał za „skrajnie złą” dla siebie, wskazując na konieczność sięgania do niektórych przycisków dpreview.com dpreview.com. To jednak odosobniona opinia – wielu fotografów wręcz uwielbia obsługę Nikona, ale podkreśla to, że rozmiar Z8 ma znaczenie, jeśli priorytetem jest mobilność. Z drugiej strony, Jaron Schneider z PetaPixel pochwalił Nikona za przełamanie schematu, oferując możliwości flagowca bez wbudowanego gripa: „Poza mniejszą baterią i lekkim obniżeniem poziomu uszczelnienia, Z8 to Z9”, co oznacza, że Nikon nie poszedł na kompromisy w kwestii wydajności. Ta „zmiana paradygmatu” w projektowaniu (brak okrajania funkcji w mniejszym korpusie) jest odświeżająca. Dla tych, którzy chcą profesjonalnego aparatu łatwiejszego do noszenia niż pełny monoblok, Z8 to złoty środek – choć wciąż najcięższy z tej trójki.

Canon R6 Mark II podąża za ergonomicznymi tradycjami Canona. Ma wyprofilowany, głęboki uchwyt, który większość użytkowników uważa za bardzo wygodny, oraz intuicyjny układ sterowania odziedziczony po lustrzankach EOS (przycisk migawki, dwa pokrętła sterujące i duże tylne pokrętło szybkiego sterowania). Canon wprowadził kilka zmian względem R6: włącznik został przeniesiony na prawą stronę (gdzie można go włączyć palcem wskazującym – mile widziana zmiana), a na lewym ramieniu pojawił się dedykowany przełącznik trybu zdjęcia/wideo. To świetne rozwiązanie dla hybrydowych fotografów, pozwalające szybko przełączać się między ustawieniami zdjęć i filmów. Korpus R6 II jest solidnie zbudowany, z ramą ze stopu magnezu i szerokim uszczelnieniem – jest odporny na kurz i warunki atmosferyczne, choć nie na poziomie flagowych modeli EOS R5/R3, które wytrzymują więcej. Mimo to profesjonaliści zgłaszają, że R6 II dobrze radzi sobie w deszczu i kurzu. Rozmiar aparatu (138 x 98 x 88 mm) to dobry kompromis – mniejszy niż profesjonalna lustrzanka, ale wystarczająco masywny, by stabilizować większe obiektywy. W dłoni wielu preferuje uchwyt i rozmieszczenie przycisków Canona. „Canon R6 II wygrywałby z Sony pod względem ergonomii i obsługi” – według testu porównawczego PetaPixel. Menu Canona również chwalone są za przejrzystość. Ogólnie rzecz biorąc, R6 Mark II sprawia wrażenie „solidnego w dłoni”, nie będąc zbyt ciężkim, a elementy sterujące naturalnie układają się pod palcami (poza drobną wadą, że nowy przełącznik wideo/zdjęcia można przypadkowo przesunąć, bo znajduje się tam, gdzie wcześniej był włącznik).

Sony A7 IV ma klasyczną formę bezlusterkowca Sony Alpha – kompaktową i zwartą. Sony poprawiło ergonomię względem A7 III: Mark IV otrzymał nieco głębszy uchwyt, nowy odchylany/obrotowy ekran oraz zaktualizowane menu, które są łatwiejsze w nawigacji. Pozostaje najmniejszym korpusem z tej trójki (ok. 131 x 96 x 80 mm). Wielu użytkowników uważa A7 IV za wygodny, ale osoby z bardzo dużymi dłońmi lub używające dużych teleobiektywów mogą uznać go za mniej pewny niż masywniejsze uchwyty Nikona/Canona. Imaging Resource podkreślił ulepszenia: „Jak widzieliśmy w A1 i A7S III, ergonomia A7 IV została subtelnie, ale przyjemnie poprawiona dzięki głębszemu, wygodniejszemu uchwytowi”. Przycisków i pokręteł w A7 IV nie brakuje, w tym praktyczne rozwiązania jak blokowane pokrętło kompensacji ekspozycji i nowy przełącznik trybu zdjęcia/wideo/S&Q. Jakość wykonania Sony jest solidna – korpus ze stopu magnezu i uszczelnienia, które są dobre, choć być może o stopień niższe niż najlepsze Canona/Nikona. (Sony nie podaje konkretnej klasy IP; relacje z terenu wskazują, że A7 IV radzi sobie w umiarkowanym deszczu, ale niektóre wcześniejsze modele Sony miały opinię słabszych uszczelnień wokół portów – obecnie prawdopodobnie poprawionych). Migawkę A7 IV można ustawić tak, by zamykała się po wyłączeniu aparatu, chroniąc matrycę przed kurzem – miły akcent. Pod względem trwałości wszystkie trzy modele okazały się bardzo wytrzymałe, ale Nikon Z8 jako korpus zorientowany na profesjonalistów może budzić największe zaufanie przy intensywnym użytkowaniu (pomijając dwa początkowe problemy Nikona – o tym za chwilę). Pod względem obsługi, tester PetaPixel (Niccolls) stwierdził, że w rzeczywistych scenariuszach fotografowania Canon lepiej leżał w dłoni, ale „a7 IV wygrał w kategorii jakości obrazu” – ciekawa uwaga pokazująca, że ergonomia jest subiektywna, podczas gdy jakość matrycy można zmierzyć. W zależności od osobistych preferencji możesz woleć większy uchwyt Canona lub mniejszą wagę Sony; obie firmy dopracowały swoje projekty przez wiele generacji.

Sterowanie i personalizacja: Wszystkie trzy aparaty oferują rozbudowane przyciski i menu umożliwiające dostosowanie aparatu do Twojego stylu pracy. Sony słynie z głębokich opcji personalizacji – praktycznie każdy przycisk można przypisać na nowo, a do tego masz oddzielne ustawienia użytkownika dla trybu zdjęć i wideo. Nikon również oferuje wiele opcji personalizacji oraz i-Menu do szybkich ustawień, a dzięki bardziej lustrzankowej obudowie Z8 są dodatkowe przyciski funkcyjne (np. przy bagnecie obiektywu do fotografowania w pionie). Canon R6 II ma mniej przycisków ogółem (np. brak dźwigni trybu AF jak w Nikonie), ale wciąż wystarczająco dużo oraz intuicyjne Q-menu. Każdy producent ma inną filozofię: Sony często upycha funkcje w menu (czasem przytłaczające, choć nowy system menu jest znacznie lepszy), Canon stawia na prostotę (niektóre ustawienia są bardziej zautomatyzowane, co może być zaletą lub ograniczeniem w zależności od użytkownika), a Nikon plasuje się gdzieś pośrodku. Na przykład Nikon pozwala dostosować zachowanie 3D Tracking vs Auto-area AF itd., ale Sony może oferować jeszcze bardziej szczegółowe ustawienia (np. osobne czułości śledzenia AF).Karty pamięci i porty: Nikon Z8 i Sony A7 IV mają podwójne sloty na karty o mieszanych typach, podczas gdy Canon R6 II ma podwójne sloty SD (UHS-II). Konkretnie, A7 IV ma jeden slot combo CFexpress Type A / SD + jeden slot SD UHS-II. Karty CFexpress Type A są bardzo szybkie, ale też dość drogie (Sony jest jednym z nielicznych producentów korzystających z Type A); dobra wiadomość jest taka, że A7 IV naprawdę wymaga CFexpress tylko do jednego konkretnego trybu slow-motion i szybszego opróżniania bufora – większość wideo i seryjnych zdjęć można nagrywać na kartach SD V90. Nikon Z8 używa większych kart CFexpress Type B (tych samych co XQD) w jednym slocie i SD UHS-II w drugim. Karty Type B są bardzo szybkie i idealne do wideo 8K i serii RAW 20 kl./s. Jednak zapis plików na oba sloty jednocześnie będzie ograniczony przez wolniejszy slot SD. „The use of mixed card slots means the Z8 can work with whatever cards you already have, but entails investing in multiple media formats and compromises your ability to send all output to both slots,” zauważa DPReview. To była drobna krytyka projektu Nikona – niektórzy profesjonaliści woleliby podwójny CFexpress B dla maksymalnej prędkości (ale to podniosłoby koszty). Podwójne sloty SD w Canonie R6 II upraszczają zarządzanie nośnikami i są tańsze (karty SD są powszechne), ale SD osiąga maksymalnie ~300 MB/s, co jest znacznie poniżej możliwości CFexpress. Do 4K60 i umiarkowanych serii SD wystarczy, ale R6 II nie nagrywa RAW wideo wewnętrznie ani bardzo wysokich bitrate’ów, które wymagałyby więcej. Podsumowując: jeśli potrzebujesz najszybszego transferu, Z8 (z kartą CFexpress B) oferuje zdecydowanie największą prędkość i głębokość bufora, następnie A7 IV z CFexpress A. Jeśli wolisz wygodę i niskie koszty nośników, podejście Canona z samymi SD jest w porządku (w praktyce wielu użytkowników R6 II korzysta z kart SD V90 bez problemów nawet przy 4K60 10-bit). Każdy aparat ma nowoczesne porty: wszystkie mają port USB-C (Z8 i A7 IV obsługują ładowanie przez USB-C i bezpośrednie tethering; Canon również i nawet ma USB video output (UVC) do użycia jako kamera internetowa plug-and-play). Nikon i Canon mają pełnowymiarowe gniazdo HDMI (bardziej wytrzymałe do pracy z wideo), podczas gdy Sony stosuje micro-HDMI w A7 IV – to częsty zarzut ze względu na delikatność. Wszystkie mają wejście mikrofonowe i słuchawkowe oraz gorącą stopkę na lampę błyskową lub akcesoria audio. Multi-Interface shoe Sony i Multifunction shoe Canona pozwalają na podłączenie cyfrowych adapterów audio (jednostka Sony XLR-K3M, adapter XLR Tascam Canona) dla wysokiej jakości dźwięku – to plus dla filmowców. Nikon używa standardowych gniazd 3,5 mm do audio (brak adaptera XLR w gorącej stopce, choć można użyć zewnętrznych przedwzmacniaczy).

Uszczelnienie przed warunkami atmosferycznymi i niezawodność: W codziennym użytkowaniu wszystkie trzy aparaty sprawdzają się w trudnych warunkach, jednak premiera Nikona Z8 została nieco przyćmiona przez kilka komunikatów serwisowych. Nikon zidentyfikował, że partia wczesnych egzemplarzy Z8 miała problem z mocowaniem obiektywu – „w rzadkich przypadkach nie można zamontować obiektywu… ponieważ nie można go obrócić do pozycji zablokowanej”, jak podał Nikon. Firma ogłosiła akcję serwisową/naprawczą dla objętych numerów seryjnych i szybko rozwiązała problem (około 6600 sztuk było objętych, a Nikon naprawił je bezpłatnie petapixel.com). Dodatkowo, niektórzy użytkownicy zgłaszali luźne lub skrzypiące mocowania paska w Z8; Nikon również oferował naprawę wadliwych uchwytów. Poza tymi początkowymi problemami produkcyjnymi, Z8 to bardzo solidny aparat. Canon i Sony nie miały żadnych znanych, powszechnych problemów konstrukcyjnych w tych modelach – oba są udoskonaleniami wcześniejszych projektów. Zespół testowy DPReview był bardzo pewny trwałości Z8 po tych poprawkach, stwierdzając, że aparat sprawował się „znacznie powyżej oczekiwań” w terenie po usunięciu początkowych problemów. Wielu profesjonalistów używa A7 IV i R6 II do wymagających zadań (fotografia przyrodnicza w trudnych warunkach itp.) bez problemów, choć przezorni użytkownicy zawsze będą chcieli mieć pod ręką osłony przeciwdeszczowe w ekstremalnej pogodzie.

Jeśli chodzi o zalety/wady ergonomiczne: Canon R6 II prawdopodobnie oferuje najlepszy komfort i logikę sterowania prosto po wyjęciu z pudełka (zwłaszcza jeśli jesteś przyzwyczajony do lustrzanek Canona – przejście jest łatwe). Nikon Z8 zapewnia doświadczenie zbliżone do profesjonalnych korpusów (bez wbudowanego uchwytu pionowego) z wieloma fizycznymi przyciskami, choć jego waga może być wadą w podróży. Sony A7 IV maksymalizuje mobilność i możliwości personalizacji, kosztem nieco bardziej ciasnego interfejsu. Porównanie PetaPixel dobrze to podsumowało: w niektórych aspektach Canon prowadził, np. „doskonała ergonomia i najnowocześniejszy autofocus” czynią go „narzędziem poważnego fotografa”, podczas gdy Sony był „idealnym aparatem uniwersalnym… doskonałym zarówno dla entuzjastów, jak i profesjonalistów”. Zauważyli, że oba modele są równie wytrzymałe, a wszystkie trzy sprawiają wrażenie sprzętu wysokiej klasy. Jeśli absolutnie potrzebujesz wbudowanego uchwytu pionowego do zdjęć portretowych i jeszcze dłuższego czasu pracy na baterii, żaden z tych modeli go nie posiada (choć Nikon oferuje opcjonalny uchwyt MB-N12 do Z8, a do Sony/Canona dostępne są uchwyty firm trzecich).

Podsumowanie: Nikon Z8 jest zbudowany jak czołg w (stosunkowo) kompaktowej formie, Canon R6 II jest wygodny i budzi zaufanie w codziennym użytkowaniu, a Sony A7 IV to solidny, podróżny koń roboczy. Jak powiedział DPReview o stylu Z8/Z9, „osoby narzekające na rozdzielczość wizjera [lub mieszane sloty na karty]… jeśli to największe zmartwienia, to można uznać, że Nikon wykonał imponującą robotę”. I rzeczywiście, każdy z tych aparatów spełnia podstawowe wymagania dotyczące jakości wykonania do zastosowań profesjonalnych.

Wizjery i wyświetlacze

Interfejs z aparatem – przez elektroniczny wizjer (EVF) i tylny ekran LCD – jest kluczowy, a mimo podobnych parametrów na papierze, tutaj pojawiają się istotne różnice.

Elektroniczne wizjery: Co ciekawe, wszystkie trzy aparaty mają około 3,69-milionowy punktowy wizjer OLED EVF. Canon R6 Mark II i Nikon Z8 używają wizjerów 3,69M punktów z odświeżaniem do 120 kl./s, a Sony A7 IV ma 3,68M punktowy OLED (powiększenie 0,78x) również do 120 kl./s. Pod względem czystej rozdzielczości nie są to najwyższe na rynku (np. Sony A7R V i Canon R3 mają ~5,76M punktów), ale są solidne. EVF Nikona Z8 jest godny uwagi, ponieważ niektórzy spodziewali się, że Nikon go ulepszy, ale pozostaje on w tej samej rozdzielczości co w Z9 – jednak dzięki przepustowości sensora warstwowego zapewnia obraz bez zaciemnienia nawet podczas serii 20 kl./s. DPReview zauważyło, że wizjer Z8 jest niezwykle responsywny „pomimo pozornie przeciętnej rozdzielczości panelu EVF”, a brak zaciemnienia podczas fotografowania to duża zaleta. Nikon osiąga to, napędzając EVF z wysokim odświeżaniem i nie przerywając podglądu na żywo między zdjęciami, ponieważ nie ma mechanicznej migawki. Efektem jest bardzo realistyczne wrażenie podczas zdjęć seryjnych (świetne do śledzenia poruszających się obiektów). Niektórzy użytkownicy wrażliwi na rozdzielczość mogą uznać wszystkie te EVF za „dobre, ale nie wybitne” według standardów 2025 roku – jeśli patrzyłeś przez wizjer EOS R3 lub Sony A1, te wyglądają nieco ostrzej. Niemniej jednak, recenzja PetaPixel Z8 zauważyła, że jeśli ktoś narzeka na EVF Z8 na papierze, to po faktycznym użyciu prawdopodobnie będzie zadowolony. EVF Sony A7 IV ma powiększenie 0,78× i był krokiem naprzód względem starszego 2,36M punktowego wizjera A7 III. Jest wystarczająco ostry do kadrowania i ręcznego ustawiania ostrości (zwłaszcza z lupą ostrości). A7 IV oferuje także opcje, takie jak przełącznik częstotliwości odświeżania – można go ustawić na Standard (60 kl./s z wyższą rozdzielczością) lub High (120 kl./s z lekkim spadkiem rozdzielczości), w zależności od tego, czy priorytetem jest klarowność, czy płynność ruchu. EVF Canona R6 II ma powiększenie 0,76× i również można go przełączyć w tryb 120 kl./s. Canon wprowadził tryb symulacji OVF (po raz pierwszy w R3), który w R6 II daje bardziej naturalny kontrast – choć ponieważ panel R6 II nie jest HDR EVF jak w R3, ta funkcja ma mniejsze znaczenie. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie trzy EVF sprawdzają się dobrze – są jasne, szybkie i mają regulację dioptrii – ale żaden nie wyróżnia się jako najlepszy pod względem rozdzielczości. Są tu praktycznie na równi, z drobnymi różnicami w powiększeniu i zachowaniu odświeżania. Jeśli nosisz okulary, zwróć uwagę, że nieco niższe powiększenie 0,76× w Canonie może być odrobinę bardziej komfortowe.
Tylne ekrany LCD: Tutaj widzimy pewne rozbieżności w filozofii projektowania. Zarówno Sony A7 IV, jak i Canon R6 II korzystają z w pełni odchylanego, 3-calowego, obrotowego ekranu dotykowego. Panel Canona ma rozdzielczość 1,62 mln punktów, podczas gdy Sony oferuje nieco niższą rozdzielczość – około 1,04 mln punktów. Te odchylane ekrany mogą być wysuwane na bok i obracane, co czyni je idealnymi dla vlogerów lub do fotografowania pod nietypowymi kątami (np. niskie ujęcia w orientacji portretowej). Filmowcy szczególnie cenią ekrany obrotowe za możliwość nagrywania siebie i elastyczność. Nikon Z8 natomiast pozostaje przy preferowanym przez Nikona ekranie uchylnym – konkretnie 3,2-calowym, 2,1-milionowym ekranie dotykowym (tym samym co w Z9). Ma on podwójny zawias: odchyla się w górę lub w dół do zdjęć poziomych, a także przechyla na bok do regulacji kąta przy pionowych ujęciach. To świetne rozwiązanie do pracy na statywie lub przy niskich/wysokich ujęciach bez konieczności odchylania ekranu na bok. Jednak nie odchyla się całkowicie do przodu do selfie/vlogowania. Niektórzy fotografowie preferują ekran uchylny ze względu na jego stabilność i centralne ustawienie (oraz mniejszą liczbę ruchomych elementów, które mogą się zepsuć), ale do wideo i kreatywnych kątów ekran obrotowy jest bardziej wszechstronny. Recenzent PetaPixel określił tylny ekran Z8 jako „niepotrzebnie skomplikowany: dużo ruchów, by go lekko otworzyć (i zamknąć), a także sporo ograniczeń” – to subiektywna opinia, ale faktem jest, że wielokierunkowy uchylny ekran może wydawać się nieporęczny. Tymczasem podejście Canona i Sony jest proste: odchyl, obróć pod dowolnym kątem (w tym do przodu). Mała uwaga: ekran LCD Nikona jest nieco większy (3,2″), co niektórzy mogą docenić przy przeglądaniu zdjęć i menu, a także ma najwyższą rozdzielczość z tej trójki (około 2,1 mln punktów, co zapewnia dużą ostrość). Ekran Canona o rozdzielczości 1,62 mln punktów również jest bardzo dobry i stanowił ulepszenie względem 1,04 mln punktów w oryginalnym R6. W praktyce wszystkie są wystarczająco ostre do przeglądania zdjęć, sprawdzania ostrości i obsługi menu dotykiem.

Wszystkie trzy aparaty obsługują sterowanie dotykowe na tylnym ekranie LCD – można nawigować po menu (Sony w końcu je ulepszyło; menu A7 IV są przyjazne dla dotyku), ustawiać ostrość dotykiem i przewijać zdjęcia. Menu Nikona również można obsługiwać dotykiem, a intuicyjne i-Menu do szybkich ustawień jest łatwe do obsługi palcem.

Blackout i opóźnienie wizjera/LCD: Jak wspomniano, Nikon Z8 praktycznie nie ma zaciemnienia wizjera podczas serii zdjęć (ponieważ zawsze wyświetla na żywo obraz z matrycy warstwowej, zamiast pokazywać puste klatki lub pokaz slajdów). Sony A7 IV i Canon R6 II, podczas fotografowania z dużą liczbą klatek na sekundę i migawką mechaniczną, pokazują krótkie zaciemnienia między klatkami; przy migawce elektronicznej wyświetlają obraz na żywo, ale z efektem pokazu slajdów przy maksymalnej prędkości. Elektroniczna migawka Canona 40 kl./s jest na tyle szybka, że przerwy są bardzo krótkie, choć można zauważyć niewielki spadek liczby klatek na sekundę w EVF przy 40 kl./s. 10 kl./s w Sony nie przeszkadza zbytnio w podglądzie, a jeden z użytkowników forum DPReview przetestował A7 IV i stwierdził, że „wniosek jest taki, że a7IV jest tak samo wolna od blackoutów jak każdy inny aparat [przy podobnych prędkościach]”, zauważając, że ma ten sam procesor co A1 do wygładzania obrazu w wizjerze (choć oczywiście nie tę samą szybkość matrycy). W praktyce, dla większości zastosowań, wszystkie trzy EVF są w pełni wystarczające; tylko osoby przyzwyczajone do ultra-wysokiej rozdzielczości mogą chcieć więcej pikseli.

Podsumowując: Zarówno Canon R6 II, jak i Sony A7 IV oferują elastyczność w pełni odchylanego tylnego ekranu, co jest nieocenione dla filmowców i kreatywnych ujęć. Nikon Z8 posiada solidny, odchylany ekran, świetny do fotografowania w poziomie/pionie, ale nie jest skierowany do przodu – warto to wziąć pod uwagę, jeśli często prezentujesz się przed kamerą. Jeśli chodzi o EVF, pod względem specyfikacji jest praktycznie remis, a Nikon wykorzystuje szybki sensor, by zapewnić płynność użytkowania. Żaden z tych aparatów nie sprawia wrażenia przestarzałego pod względem wyświetlacza, ale możliwe, że ich następcy podniosą rozdzielczość jeszcze wyżej. Jeśli ultra-dokładny EVF lub konkretny typ odchylania LCD jest dla Ciebie kluczowy, może to wpłynąć na wybór. W przeciwnym razie prawdopodobnie szybko przyzwyczaisz się do wybranego rozwiązania – wielu fotografów zauważa, że w terenie szybko adaptują się do ekranu vari-angle lub tilt. Jak żartował jeden z przedpremierowych testów Imaging Resource o R6 II: „ma duży i jasny EVF oraz solidny, odchylany ekran dotykowy” – cechy, które te aparaty mają w zasadzie wspólne.

Stabilizacja w korpusie i fotografowanie w słabym świetle

Wszystkie trzy aparaty posiadają stabilizację obrazu w korpusie (IBIS), co bardzo pomaga przy fotografowaniu z ręki. Canon R6 Mark II może pochwalić się najlepszym parametrem: do 8 stopni kompensacji drgań (przy współpracy ze stabilizowanymi obiektywami RF) dzięki systemowi skoordynowanej stabilizacji Canona. W pojedynku PetaPixel „Canon R6 II przełamał impas dzięki znacznie lepszej, 8-stopniowej stabilizacji w korpusie… znacznie większa stabilność niż 5-stopniowy IBIS Sony a7 IV”. Rzeczywiście, Canon wyznacza standardy w ocenie IBIS – R6 II (podobnie jak R5 i R3) pozwala często na trzymanie ekspozycji 1/4 sekundy z dobrą techniką. Sony ocenia IBIS w A7 IV na ok. 5,5 stopnia (CIPA), co jest poprawą względem starszych modeli, ale nie jest liderem w klasie. Nikon Z8 oceniany jest na ok. 5 stopni samodzielnie, a do 6 stopni przy użyciu obiektywu obsługującego Synchro VR (np. Z 24-70mm f/2.8 S) dpreview.com. W praktyce wszystkie trzy pomogą uzyskać ostre zdjęcia przy dłuższych czasach naświetlania i płynniejsze wideo z ręki. Canon pozwoli zejść nieco niżej bez statywu. System Nikona jest również bardzo skuteczny – a większa waga Z8 naturalnie dodaje stabilności. IBIS Sony, choć na papierze nieco słabszy, nadal znacząco pomaga przy filmowaniu i zdjęciach w słabym świetle (Sony oferuje też tryb Active stabilized do wideo, który cyfrowo stabilizuje obraz z lekkim kadrowaniem dla jeszcze większej stabilności). Przy fotografowaniu w naprawdę słabym świetle (wysokie ISO) znaczenie mają różnice w sensorze i przetwarzaniu: 24MP sensor R6 II z dużymi pikselami radzi sobie bardzo dobrze na wysokim ISO (czysty obraz do ISO 12 800 w wielu zastosowaniach, użyteczny powyżej z redukcją szumów). 45MP Z8 pokaże więcej szumu na poziomie piksela przy wysokim ISO, ale po zmniejszeniu lub z NR jest na poziomie innych pełnoklatkowych aparatów wysokiej rozdzielczości. A7 IV plasuje się pośrodku; jego wydajność ISO jest znakomita do ok. ISO 12 800, dzięki konstrukcji BSI i dobremu przetwarzaniu. „Poziom szumów jest zgodny z konkurencją,” napisał DPReview o wynikach Z8, zauważając, że nie różni się on znacząco mimo rozdzielczości. Przy naprawdę wysokich ISO (25k+) R6 II może mieć lekką przewagę dzięki mniejszej liczbie pikseli (szum jest nieco drobniejszy w 45MP Z8). Ale różnice są tu niewielkie – wszystkie trzy sensory są pełnoklatkowe i stosunkowo nowoczesne. Z jasnymi obiektywami i IBIS to prawdziwe „zabójcy słabego światła” w porównaniu do aparatów poprzednich generacji.

Jedna unikalna cecha: Nikon Z8 (i Z9) posiada architekturę podwójnego strumienia, która oddzielnie zasila EVF, co pomaga w ciemnych scenach – masz podgląd na żywo bez opóźnień nawet przy słabym oświetleniu, co ułatwia kadrowanie, gdy jest ciemno. A7 IV i R6 II mogą mieć trudności z wzmocnieniem EVF w bardzo ciemnych warunkach (robią to, ale być może z pewnym opóźnieniem lub szumem na wyświetlaczu). Do astrofotografii lub pracy nocą wszystkie trzy mogą korzystać z wysokich czułości ISO; bazowe ISO 64 Nikona jest świetne dla zakresu dynamicznego w świetle dziennym, podczas gdy rozszerzone ISO 50 Sony i Canona pomaga w jasnych warunkach lub przy długich ekspozycjach.

Podsumowując: Canon wygrywa pod względem specyfikacji stabilizacji, Nikon i Sony nie są daleko w tyle i z pewnością konkurują w praktycznym użytkowaniu. Jeśli chodzi o słabe oświetlenie/wysokie ISO, wszystkie są znakomite; matryca R6 II może mieć lekką przewagę w kwestii szumów, ale Z8 i A7 IV nadrabiają to rozdzielczością i dobrą redukcją szumów. Jak ujął to jeden z użytkowników Canona na forum: „radzenie sobie z szumami w [R6 II] jest fenomenalne… 24MP to więcej niż wystarczająco do większości zastosowań”, podkreślając, że rzadko czujesz się ograniczony przez Canona w ciemności. Z kolei użytkownik Sony może zwrócić uwagę, że tylnie podświetlana matryca A7 IV dobrze zachowuje zakres dynamiczny nawet przy wzroście ISO – przydatne do wydobywania szczegółów z cieni przy ISO 3200 i wyżej. A duże piksele Nikona, wywodzące się z linii D850, również są sprawdzonym rozwiązaniem. Żaden z tych aparatów nie ma oczywistej słabości, gdy robi się ciemno.

Czas pracy na baterii

Aparaty bezlusterkowe wciąż nie dorównują maratońskiej żywotności baterii starych lustrzanek, ale te trzy radzą sobie całkiem nieźle. Wszystkie korzystają z wysokopojemnościowych akumulatorów litowo-jonowych i obsługują ładowanie/zasilanie przez USB – wygodne w podróży i podczas całodziennych sesji.

Sony A7 IV: Zasilany akumulatorem Sony NP-FZ100 (2280 mAh), znanym z wytrzymałości. A7 IV według normy CIPA pozwala na około 580 zdjęć na jednym ładowaniu przy użyciu tylnego LCD lub 520 zdjęć z EVF. W praktyce wielu fotografów przekracza te wartości – uzyskanie ponad 800 zdjęć nie jest rzadkością, ponieważ testy CIPA są dość wymagające (a krótkie serie liczą się jako wiele zdjęć, ale prawie nie zużywają baterii). DPReview zauważyło, że „uzyskanie podwójnej liczby zdjęć względem normy nie jest niczym niezwykłym” w codziennym użytkowaniu, a ponad 500 zdjęć według CIPA „oznacza, że nie trzeba się martwić o baterię” w większości sytuacji. W przypadku wideo A7 IV zazwyczaj pozwala na około 100 minut nagrywania 4K na jednym ładowaniu (w zależności od ustawień). NP-FZ100 to przełom dla Sony od momentu wprowadzenia – a A7 IV kontynuuje tę tradycję, oferując niezawodną, całodzienną wytrzymałość przy umiarkowanym użytkowaniu. Dodatkowo można ładować przez USB-C lub nawet obsługiwać aparat podczas zasilania (świetne do długich timelapsów lub użycia jako kamerka internetowa).
Nikon Z8: Z8 używa akumulatora EN-EL15c (tego samego typu, co w serii Nikon Z6/Z7 oraz wielu lustrzankach, takich jak D850). To mniejszy akumulator (około 16 Wh) niż masywny pakiet Z9. W rezultacie żywotność baterii to jedyny obszar, w którym Z8 jest po prostu „w porządku”. Ocena CIPA to około 340 zdjęć na jednym ładowaniu (przy użyciu EVF). Chris Niccolls zgłosił, że „CIPA ocenia to na około 325 zdjęć, ale w rzeczywistości można zrobić znacznie więcej” – robił ponad 1000 zdjęć dziennie i „musiał wymieniać baterię raz dziennie” podczas aktywnego fotografowania w seriach. To wskazuje, że w praktyce Z8 może wytrzymać podczas wydarzenia lub wycieczki, jeśli jesteś uważny, ale intensywnie fotografujący będą potrzebować zapasowych akumulatorów. Jeśli chodzi o wideo, można oczekiwać około 70-90 minut materiału 4K na jednym akumulatorze. Dobrą wiadomością jest to, że akumulatory Nikona są szeroko dostępne i kompatybilne wstecz (Z8 może również używać starszych EN-EL15b i 15a w razie potrzeby, choć z nieco mniejszą pojemnością). Możesz też ładować aparat przez USB-C. Nikon oferuje również grip MB-N12, który mieści dwa akumulatory, co mniej więcej podwaja czas pracy (i zapewnia pionowe sterowanie) – polecany dodatek dla profesjonalistów, którzy nie znoszą wymiany baterii w trakcie sesji. Jak ostrzegał Richard Butler z DPReview w swoim artykule o sprzęcie roku, jedyną realną wadą Z8 jest to, że „pojemność baterii [jest] mniej niż idealna” jak na tak zaawansowany aparat. Jeśli przesiadasz się z lustrzanki takiej jak D850 (która mogła zrobić 1800 zdjęć na jednym ładowaniu), zdecydowanie będziesz chciał mieć dodatkowe akumulatory EN-EL15c do Z8.
Canon R6 Mark II: Działa na akumulatorze Canon LP-E6NH (2130 mAh) – tym samym typie, który stosowany jest w wielu korpusach Canona od 5D Mark II wzwyż (z drobnymi ulepszeniami). R6 II ma ocenę CIPA około 580 zdjęć (LCD) / 320 zdjęć (EVF). W codziennym użytkowaniu wielu użytkowników bez problemu robi 500-700 zdjęć. Zarządzanie energią w Canonie jest bardzo dobre, ale szybkie odświeżanie EVF przy 120 kl./s szybciej zużywa baterię (stąd niższa ocena EVF). Podczas dłuższych sesji zdjęciowych zawsze możesz obniżyć EVF do 60 kl./s lub częściej korzystać z LCD, aby wydłużyć czas pracy. Jeśli chodzi o wideo, R6 II zazwyczaj nagrywa około 90 minut 4K na jednym akumulatorze (z przerwami). Podobnie jak Nikon i Sony, Canon umożliwia ładowanie i zasilanie przez USB-C PD – więc jednym ze sposobów jest użycie powerbanku USB do doładowania lub nawet zasilania aparatu podczas długich ujęć na statywie. Canon oferuje także opcjonalny grip BG-R10 do R6 II (taki sam jak do R6), który mieści dwa akumulatory, podwajając czas pracy i zapewniając pionowe sterowanie – to popularny dodatek dla fotografów ślubnych lub każdego, kto potrzebuje zasilania na cały dzień. Warto zauważyć: R6 II, jako 24MP/CMOS (nie warstwowy), nie zużywa baterii tak szybko jak np. 45MP, 120 kl./s EOS R5 (który ma większe zapotrzebowanie na EVF i przetwarzanie). Dlatego R6 II oferuje całkiem przyzwoitą wydajność baterii – w praktyce niewiele ustępuje Sony. Wniosek DPReview był taki, że te aparaty wreszcie są na takim poziomie, że żywotność baterii nie jest już poważnym problemem: „ponad 500 zdjęć na ładowaniu oznacza, że nie trzeba się martwić… chyba że podczas najbardziej intensywnych sesji sportowych lub ślubnych”. To z pewnością dotyczy A7 IV i R6 II; Z8 można by uznać za korpus „do intensywnych zdjęć sportowych” w mniejszej obudowie i rzeczywiście fotograf sportowy może uznać Z8 za graniczny bez dodatkowych akumulatorów lub gripa.

Podsumowując: Sony A7 IV ma najlepszy czas pracy na baterii z tej trójki według specyfikacji (i potwierdzają to realne testy – akumulator NP-FZ100 to mistrz). Canon R6 II jest tuż za nim, zwłaszcza przy mieszanym użyciu EVF/LCD, i w zupełności wystarcza do większości zastosowań (plus łatwo dostępne baterie, bo styl LP-E6 jest na rynku od dawna). Nikon Z8 ma najkrótszy czas pracy na jednym ładowaniu, co jest koniecznym kompromisem dla jego bardziej kompaktowej formy w porównaniu do Z9. Sprawdzi się podczas krótszych sesji, ale na całodniowe wydarzenie warto mieć zapasowe akumulatory. Równowagę można osiągnąć przez gripy bateryjne lub powerbanki dla wszystkich trzech modeli, ale jeśli kluczowa jest wytrzymałość na jednym akumulatorze, Sony wygrywa. Niemniej jednak wielu użytkowników Z8 akceptuje ten kompromis: „z kilkoma dodatkowymi EN-EL15 w torbie, myślę, że Z8 poradzi sobie z większością zleceń” – pisze PetaPixel, zauważając, że jedna bateria wystarczyła na większość intensywnego dnia zdjęciowego, poza jedną wymianą. W każdym razie żadna z tych kamer nie ma już naprawdę słabego czasu pracy na baterii, jak wczesne modele bezlusterkowców – wszystkie zyskały na wydajności i większych akumulatorach z biegiem czasu.

Ekosystem obiektywów i kompatybilność

Aparat jest tak dobry, jak szkło, które można do niego podpiąć – i tu widać wyraźne różnice wynikające ze strategii każdej marki.

Sony E-mount (A7 IV): Bagnet Sony E (FE dla pełnej klatki) to zdecydowanie najbardziej rozwinięty i rozbudowany system obiektywów bezlusterkowych z tej trójki. Po latach na rynku Sony oferuje wszystko – od budżetowych stałek po egzotyczne teleobiektywy. Co ważniejsze, Sony zachęcało producentów zewnętrznych do tworzenia szkieł. Efekt to ogromny wybór: natywne Sony GM i Zeiss, seria Art od Sigmy, cenione zoomy Tamrona, stałki Samyang/Rokinon, manualne Voigtländery – co tylko chcesz. PetaPixel podkreśla tę przewagę: „Sony wyraźnie wygrało w kolejnej kategorii: wybór obiektywów. Sony wykonało świetną robotę, pozwalając producentom trzecim… zostawiając Canona w tyle”. Na przykład, jeśli potrzebujesz taniego 35mm f/1.8 lub 85mm f/1.4, dla Sony jest wiele opcji z AF. A7 IV może też korzystać z obiektywów DSLR (Canon EF, Nikon F itd.) przez adaptery, ale w praktyce większość użytkowników nie musi tego robić – natywny wybór pokrywa większość potrzeb bez adapterów. Obiektywy Sony E-mount nie mają problemów z kompatybilnością na A7 IV (w przeciwieństwie do starszego A-mount, który wymaga adapterów LA-EA). Szerokość ekosystemu Sony sprawia, że użytkownicy Sony często znajdują dokładnie taki obiektyw, jakiego potrzebują w swoim budżecie – czy to $250 za „nifty fifty”, czy $2000 za 50mm GM. To ogromna zaleta i wygoda. Jak trafnie ujął to jeden z użytkowników forum DPReview: „Jedyną przewagą Sony nad Canonem są obiektywy. Sony ma świetne szkła f/1.4, podczas gdy Canon skupia się na f/1.8 i f/2” (to opinia, ale odzwierciedla większą dostępność jasnych szkieł firm trzecich dla Sony). Krótko mówiąc, Sony prowadzi w ekosystemie obiektywów – to duży plus dla długoterminowej elastyczności systemu A7 IV.

Canon RF-mount (R6 II): Linia obiektywów Canon RF, choć się rozwija, jest bardziej wyselekcjonowana i zamknięta. Canon wypuścił znakomite obiektywy (trio RF 15-35, 24-70, 70-200 f/2.8; świetne stałki jak RF 50mm f/1.2L, 85mm f/1.2L itd., oraz unikalne opcje jak 600mm i 800mm f/11). Obiektywy RF są generalnie wysokiej jakości, ale bardzo drogie w wyższym segmencie, a Canon wyraźnie zablokował rozwój obiektywów AF firm trzecich (na rynku nie ma obiektywów Sigma/Tamron z autofokusem do RF na rok 2025 z powodu egzekwowania patentów przez Canona). Oznacza to, że użytkownicy RF są w dużej mierze ograniczeni do obiektywów Canona lub manualnych obiektywów firm trzecich. W rezultacie użytkownik R6 II może znaleźć mniej przystępnych cenowo natywnych opcji, zwłaszcza wśród szybkich stałek ze średniej półki lub zoomów firm trzecich. Na przykład Canon oferuje RF 85mm f/1.2L za 2700 dolarów i budżetowy RF 85mm f/2 macro za około 600 dolarów, ale nic pomiędzy, podczas gdy Sony ma wiele opcji 85mm (1.4 GM, Sigma 1.4, Samyang 1.4, Sony 1.8 itd.). Canon powoli wypełnia luki (niedawno wypuszczając przystępne cenowo RF 16mm, 50mm, 85mm f/2 oraz kompakty 24/28/35mm itd.), ale sytuacja pozostaje taka, że Canon RF to bardziej zamknięty ekosystem. Ogromnym atutem Canona jest adaptowalność obiektywów EF: obiektywy Canon EF do lustrzanek (produkowane przez ponad 30 lat) działają znakomicie na R6 II z adapterem EF-RF (Canona lub innych firm). Zachowujesz pełny AF i stabilizację, często tak dobrą jak w natywnych obiektywach. Jeśli więc masz starsze szkła EF lub kupisz używane, R6 II może z nich korzystać. Wielu profesjonalistów nadal używa znakomitych obiektywów EF L na korpusach RF (np. EF 70-200mm f/2.8 III lub EF 100-400 II) praktycznie bez strat. Jednak obiektywy z adapterem mogą być większe i nie wykorzystają w pełni niektórych nowych funkcji (jak komunikacja RF dla synchronizacji IBIS + IS obiektywu na 8 stopni, czy cyfrowe korekcje aberracji). Podsumowując dla Canona: obecny wybór natywnych obiektywów RF jest dość ograniczony i drogi, ale masz do dyspozycji cały katalog Canon EF przez adapter, co jest ogromną zaletą kompatybilności (obiektywy do lustrzanek Canona są powszechne na rynku wtórnym). Dla niektórych kupujących R6 II (zwłaszcza przechodzących z lustrzanki Canona) ta wsteczna kompatybilność jest powodem, by pozostać przy Canonie. Jednak jeśli chodzi wyłącznie o natywny bezlusterkowy wybór obiektywów w 2025 roku, Canon nadrabia zaległości, a opcje AF firm trzecich są praktycznie zerowe z powodu polityki Canona.

Bagnet Nikon Z (Z8): System Z firmy Nikon plasuje się pomiędzy Sony a Canonem. Nikon wprowadził bagnet Z w 2018 roku i wypuścił solidną gamę obiektywów Nikkor Z, koncentrując się początkowo na wysokiej jakości stałkach f/1.8 i zoomach f/2.8. Obecnie mają już egzotyczne opcje, takie jak 400mm f/2.8 TC, 600mm f/4 TC itd., oraz tańsze obiektywy, np. 40mm f/2, 28mm f/2.8, kitowe 24-50 i 24-70 f/4 itd. Do 2025 roku wiele luk zostało wypełnionych: chcesz stałkę 85mm? Masz do wyboru f/1.2 lub f/1.8; chcesz 70-200? 70-200 f/2.8S jest znakomity; potrzebujesz ultraszerokiego kąta? 14-24 f/2.8S lub 14-30 f/4S dla mniejszej wagi. Jakość obrazu obiektywów Nikona jest szeroko chwalona, często uznawana za najlepszą w klasie (ich 24-70/2.8S i 70-200/2.8S są prawdopodobnie najlepsze w swojej kategorii). Jednak sytuacja z obiektywami firm trzecich dla Nikona dopiero niedawno zaczęła się poprawiać. Przez pewien czas Sigma i Tamron nie wypuszczały obiektywów z mocowaniem Z (być może z powodu licencjonowania lub ostrożnych umów Nikona). Od 2023-2024 Nikon współpracuje z Tamronem, rebrandując kilka konstrukcji (np. Nikkor Z 17-28mm f/2.8 i 28-75mm f/2.8 to w zasadzie konstrukcje Tamrona). Pojawiły się też obiektywy firm trzecich, takich jak Viltrox i Laowa (głównie manualne lub kilka stałek AF od Viltrox). Co ważne, Sigma ogłosiła, że wprowadzi część swoich obiektywów na bagnet Z, prawdopodobnie zaczynając od serii Art, choć szczegóły pojawiają się powoli. Tak więc ekosystem Nikon Z się rozwija, ale wciąż jest mniejszy niż Sony. Obiektywy DSLR z bagnetem F można podłączyć przez adapter FTZ, a na Z8 działają z pełnym AF dla obiektywów typu AF-S i AF-P. Wiele obiektywów F-mount działa świetnie na korpusach Z, ale starsze obiektywy z napędem śrubowym nie będą ustawiać ostrości automatycznie (FTZ nie ma silnika). Dla użytkowników Nikona z kolekcją obiektywów AF-S G, Z8 oferuje ścieżkę migracji. Te obiektywy, choć świetne, mogą nie ustawiać ostrości tak szybko jak natywne szkła Z na Z8 (ze względu na starszą technologię silników), ale wiele z nich radzi sobie bardzo dobrze. Z czasem Nikon z pewnością rozszerzy współpracę z firmami trzecimi, ale obecnie Sony wciąż ma wyraźną przewagę pod względem różnorodności.

Podsumowanie kompatybilności obiektywów: Jeśli zależy Ci na wyborze – różnych przedziałach cenowych, okazjach od firm trzecich, egzotycznych kreatywnych obiektywach – Sony E-mount jest bezkonkurencyjny. „Sony stworzyło też ogromną linię własnych obiektywów, zostawiając Canona daleko w tyle,” jak ujął to dosadnie PetaPixel. Strategia Canona dla RF, w przeciwieństwie, frustruje użytkowników z ograniczonym budżetem, choć jakość ich szkieł L jest niezaprzeczalna. Nikon Z jest gdzieś pośrodku: nie tak zamknięty jak Canon (Tamron w zasadzie dostarcza konstrukcje na licencji itd.), ale jeszcze nie tak otwarty jak Sony.

Jeszcze jedna kwestia: Użycie adapterów bagnetowych do wideo – co ciekawe, użytkownicy Sony i Nikona mogą łatwiej korzystać z adapterów z redukcją ogniskowej (Speedboosterów) lub specjalistycznych obiektywów filmowych na niektórych bagnetach. Bagnet RF Canona ma bardzo krótką odległość od kołnierza i nie przyjmuje łatwo obiektywów z innych bezlusterkowych systemów, poza drogimi adapterami (np. EF można łatwo zaadaptować, ale nie Sony E czy Nikon Z). Sony E można zaadaptować do Canon EF z AF całkiem dobrze (Sigma MC-11 lub Metabones itd.), więc użytkownik A7 IV może nawet używać niektórych szkieł Canona (choć szybkość AF może się różnić – eye-AF często działa przyzwoicie). Nikon Z także może adaptować EF (z odpowiednim adapterem, np. Megadap ETZ lub TechArt), a nawet Sony E w niektórych przypadkach przez zaawansowane adaptery, ale to rozwiązania niszowe. Generalnie, patrząc w przyszłość, najlepiej inwestować w natywne lub oficjalnie wspierane szkła dla najlepszych efektów.

W prostszych słowach: właściciele Sony A7 IV mają najbogatszy wybór obiektywów. Właściciele Canon R6 II muszą korzystać głównie z oferty Canona (z możliwością użycia starszych obiektywów EF). Właściciele Nikon Z8 mają coraz większy wybór, łącząc obiektywy Nikona z ofertą firm trzecich, a także mogą korzystać z klasyków z mocowaniem F. Jeśli ekosystem obiektywów jest dla Ciebie kluczowy, Sony obecnie jest liderem, Nikon szybko nadrabia zaległości, a Canon – mimo że jego obiektywy RF są optycznie znakomite – wciąż spotyka się z krytyką za zamkniętą politykę.

Cena i stosunek jakości do ceny

Cena to kluczowy czynnik przy wyborze aparatu i tutaj nasi trzej kandydaci rozciągają się na dość szerokim zakresie:

Sony A7 IV: Wprowadzony na rynek w cenie 2 499 USD (sam korpus), A7 IV plasuje się w górnej części średniego segmentu cenowego pełnej klatki. W 2025 roku często można go znaleźć nieco taniej (ostatnie ceny rynkowe ok. 2 300 USD, a czasem promocje nawet za ok. 2 000 USD). Biorąc pod uwagę, co oferuje – matryca 33 MP, zaawansowany AF, 10-bitowe 4K itd. – większość zgadza się, że A7 IV to bardzo dobra wartość. Sony zażądało nieco więcej niż za poprzednią generację A7 III, ale też znacząco ulepszyło funkcje. DPReview przyznało mu Złotą Nagrodę i zauważyło, że to „najdroższy model w tej serii do tej pory, ale też najbardziej zaawansowany”, skierowany do bardziej wymagających entuzjastów niż oryginalny A7. Co ważne, ekosystem Sony zwiększa wartość: dostępność tańszych obiektywów firm trzecich sprawia, że system A7 IV można czasem zbudować taniej niż odpowiednik Canona/Nikona. Dodatkowo, wysoka wartość odsprzedaży i powszechność aparatu czynią z niego „bezpieczną” inwestycję (duże wsparcie społeczności, akcesoria itd.). Może nie jest tani, ale często określa się go jako „jeden z najlepszych aparatów pod względem stosunku jakości do ceny na rynku”, bo trafia w idealny punkt wysokiej wydajności bez wchodzenia w ceny flagowców.
Canon EOS R6 Mark II: Korpus wprowadzony w cenie 2 499 USD, bezpośrednio konkurując z A7 IV. Canon od tego czasu oferował okazjonalne rabaty (np. 2 199 lub 2 299 USD w promocji). R6 II oferuje bardzo dużo za te pieniądze: błyskawiczną szybkość, świetną jakość matrycy i solidne możliwości wideo. Pod względem wartości można powiedzieć, że płacisz za flagową szybkość (40 kl./s elektronicznej migawki) w cenie średniej półki. Jednak niektórzy krytycy zauważają, że R6 II to wciąż 24 MP w świecie, gdzie konkurenci oferują nieco wyższą rozdzielczość za podobną cenę. „Możliwe, że w R6 Mark III dostaniemy wzrost rozdzielczości do 30 MP, bo 24 MP, choć wystarczające, to marketingowy problem, gdy Sony oferuje 33 MP,” zauważa Canon Rumors canonrumors.com canonrumors.com. Mimo to wielu użytkowników ceni sobie mocne strony R6 II (AF, 4K60 bez cropa itd.) i uważa, że jest wart swojej ceny. Wartość jest nieco obniżona przez drogie obiektywy RF, jak już wspomniano – jeśli potrzebujesz profesjonalnego szkła, opcje Canona mogą podnieść całkowity koszt systemu. Jednak jeśli korzystasz z istniejących obiektywów EF, sam korpus R6 II staje się fantastycznym ulepszeniem bez konieczności kupowania nowego szkła, co stanowi ogromną wartość dla lojalnych użytkowników Canona. Ogólnie rzecz biorąc, R6 II jest pozycjonowany jako aparat dla entuzjastów/profesjonalistów, który „wyróżnia się nawet na tle bardzo mocnej konkurencji w segmencie 2000-2500 USD”, oferując wiele zalet. Otrzymał także Złotą Nagrodę DPReview oraz 91% ocenę, co wskazuje, że przekonująco spełnił oczekiwania w swojej cenie.
Nikon Z8: Zdecydowanie najdroższy z tej trójki, Z8 zadebiutował w cenie $3,999 USD (za sam korpus). To w zasadzie mały Z9, co uzasadnia koszt w porównaniu np. do Z9 za $5,500. Rzeczywiście, Chris Niccolls z PetaPixel rozpoczął swoją recenzję żartując, że mógłby osiągnąć cenę Z8 „sprzedając mniej narządów wewnętrznych” niż w przypadku Z9. Ostatnio Nikon oferuje niewielkie rabaty (często ~$3,600-3,700 w promocji). Bez owijania w bawełnę, $4k to dużo – dosłownie można by kupić A7 IV i dobry obiektyw za tę kwotę. Jednak Z8 celuje w inną grupę użytkowników: profesjonalistów lub zaawansowanych entuzjastów, którzy w innym wypadku kupiliby flagowy aparat sportowy. Dla tej grupy Z8 to ogromna wartość. Otrzymujesz flagową wydajność (45MP stacked sensor, 20fps RAW, 8K video) za ułamek typowej ceny flagowca. „Z8 oferuje bardzo imponującą specyfikację i to potwierdza… jest agresywnie wyceniony jak na to, co potrafi,” pisze DPReview, zauważając, że jest o $700 droższy niż D850 w momencie premiery, ale dostajesz znacznie więcej szybkości i technologii. PetaPixel ujął to odważnie: „$4,000 za Nikon Z8 to będzie najlepszy wybór dla zdecydowanej większości fotografów. Nawet ci, którzy wykonują poważną pracę zawodową, powinni rozważyć, ile mocy daje Z8 w bardziej rozsądnej cenie”. Podsumowują: „Jeśli jesteś użytkownikiem lustrzanki Nikona gotowym na przesiadkę lub profesjonalistą szukającym kompaktowego zestawu, zamów go teraz”. To podsumowuje propozycję wartości – jest drogi, tak, ale w porównaniu do konkurentów jak Sony A1 ($6,500) czy Canon EOS R3 ($5,999), Z8 jest niemal okazją za podobne możliwości. Wartość może być niższa, jeśli jesteś bardziej okazjonalnym fotografem; płacisz wtedy za zapas możliwości, których możesz nie wykorzystać. Nikon nie oferuje (jeszcze) tańszego korpusu wysokiej rozdzielczości (Z7 II jest starszy i wolniejszy), więc Z8 pełni niejako podwójną rolę aparatu wysokiej rozdzielczości i sportowego, co częściowo uzasadnia jego cenę.

Przy ocenie cena/wydajność: Sony A7 IV i Canon R6 II oferują najwięcej za swoją cenę w ogólnym ujęciu – około $2,3k daje ci nowoczesny hybrydowy aparat, który spełni prawie wszystkie potrzeby. Który z nich jest „lepszą wartością” zależy od tego, co fotografujesz (Canon ma bezkonkurencyjną szybkość zdjęć seryjnych w tej cenie, podczas gdy Sony oferuje więcej pikseli i większy wybór obiektywów, co może być cenniejsze dla innego użytkownika). Nikon Z8 to wyższa inwestycja początkowa, ale można argumentować, że przewyższa pozostałe dwa pod względem możliwości, co czyni go świetną wartością dla kogoś, kto tego potrzebuje. Jak napisało DPReview w podsumowaniu Z8: „każdy aspekt jego możliwości wydaje się dorównywać [konkurentom]. To być może najbardziej kompletny aparat, jaki testowaliśmy.”. Gdy aparat za $4k może być porównywany z flagowcami za $6k, to jest wartość w kontekście profesjonalnym.

Koszty systemu: Biorąc pod uwagę koszt budowy zestawu, Sony może być budżetowe lub bardzo drogie w zależności od wyboru obiektywów; Canon zwykle jest drogi, jeśli wybierasz tylko RF; Nikon jest gdzieś pośrodku (obiektywy Z są głównie z wyższej lub średniej półki; kilka przystępnych stałek istnieje). Jeśli już masz obiektywy danej marki, pozostanie w tym systemie to zwykle najlepsza wartość (np. posiadacz Nikona D750 z obiektywami F-mount uzna Z8 + FTZ za opłacalną ścieżkę; posiadacz Canona 5D IV z obiektywami L zyska dużo przechodząc na R6 II z adapterem). Jeśli zaczynasz od zera i masz ograniczony budżet, można skłaniać się ku Sony, bo można kupić tańsze obiektywy firm trzecich i jest więcej używanych szkieł Sony na rynku.

Jeszcze jedna uwaga dotycząca wartości oprogramowania układowego: Czasami nowe funkcje wprowadzone przez firmware mogą zwiększyć wartość po zakupie. Duże aktualizacje oprogramowania Nikona (więcej o tym wkrótce) dodały funkcje do Z9/Z8, które w praktyce sprawiły, że aparat jest bardziej zaawansowany (bez dodatkowych kosztów), co stanowi miły dodatek wartościowy. Wiele aktualizacji oprogramowania Sony dla A7 IV również poprawiło funkcjonalność (np. dodanie bracketingu ostrości w wersji 4.0), dając obecnym użytkownikom nowe narzędzia za darmo.

Podsumowując, każdy z tych aparatów jest wart swojej ceny, ale są skierowane do różnych budżetów. R6 II i A7 IV oferują wydajność z najwyższej półki w segmencie za 2,5 tys. dolarów – to niezwykle konkurencyjna kategoria. Z8 kosztuje około 4 tys. dolarów, ale oferuje wydajność, która pod wieloma względami przewyższa pozostałe dwa (i konkuruje z aparatami powyżej swojej ceny). Jak głosił jeden z nagłówków PetaPixel: „Nikon Z8 Recenzja: Najlepszy aparat dla większości poważnych fotografów”, rozwijając, że choć „Z8 nie jest najlepszym aparatem dla każdego, prawdopodobnie jest najlepszym aparatem dla większości poważnych fotografów”. To mówi o wartości: dla pewnego typu użytkownika, zwiększenie budżetu na Z8 przynosi ogromne korzyści. Tymczasem dla wielu entuzjastów Sony lub Canon za ponad 1500 dolarów mniej może spełnić wszystkie potrzeby – i to też świetna wartość. Zwycięzcą pod względem czystej przystępności cenowej jest A7 IV lub R6 II, ale pod względem stosunku ceny do wydajności Z8 może być na szczycie (ponieważ oferuje flagowe możliwości za 4 tys. dolarów). To klasyczny przykład dostajesz to, za co płacisz, a tutaj mamy trzy poziomy cenowe – wyższa średnia, wyższa średnia (Canon/Sony) i wysoka (Nikon) – każdy oferujący odpowiednią wartość.

Grupa docelowa i idealne zastosowania

Każdy z tych aparatów wyróżnia się w określonych obszarach, a zrozumienie docelowego użytkownika dla każdego z nich może pomóc zdecydować, który najlepiej odpowiada Twoim potrzebom.

Sony A7 IV – Wszechstronny hybrydowy aparat dla entuzjastów i profesjonalistów: Sony przedstawiło A7 IV jako „nowy podstawowy” model w swojej pełnoklatkowej linii, ale „podstawowy” w rozumieniu Sony oznacza teraz bardzo wszechstronny. To idealny wybór dla entuzjastów fotografii, hybrydowych twórców oraz wielu profesjonalistów, którzy potrzebują aparatu do wszystkiego. Fotografowie ślubni i eventowi uwielbiają A7 IV za niezawodny autofokus, dobrą wydajność przy słabym oświetleniu i rozdzielczość 33 MP (co daje większą swobodę kadrowania w porównaniu do korpusów 24 MP). Świetnie sprawdza się także w portrecie (piękna jakość obrazu i ogromny wybór obiektywów portretowych z mocowaniem E) oraz w krajobrazach (znakomity zakres dynamiczny i szczegółowość). Dzięki 10-bitowemu wideo i prawdziwemu 4K60, jest skierowany także do filmowców i twórców treści – każdy, kto realizuje filmy korporacyjne, YouTube czy dokumenty, uzna A7 IV za wystarczający. Może nie oferuje 120 kl./s czy 8K jak bardziej wyspecjalizowane kamery wideo, ale w większości projektów sprawdza się doskonale. Fotografowie sportowi i przyrodniczy mogą korzystać z A7 IV, choć nie jest to flagowiec Sony pod względem szybkości. 10 kl./s z dużym buforem wystarcza do okazjonalnych ujęć akcji, a autofokus jest mocny – ale ci, którzy często fotografują szybkie akcje, mogą woleć np. Sony A9 II lub A1 (albo Nikona Z8). Podróżnicy i vlogerzy docenią stosunkowo kompaktowy rozmiar A7 IV i odchylany ekran. To aparat, z którym można się rozwijać; hobbysta może jednego dnia robić nim rodzinne zdjęcia, a następnego przyjąć zlecenie i uzyskać profesjonalne rezultaty. Jak zauważył Imaging Resource, A7 IV „oferuje bardzo kuszące połączenie możliwości obrazowania, wydajnego autofokusa i solidnych funkcji wideo w rozsądnej cenie”, co czyni go być może najbardziej wszechstronnym aparatem Sony w momencie premiery. To sprzęt dla osób, które mówią: „Chcę jeden aparat, który zrobi wszystko, czego potrzebuję, bez większych kompromisów.” Trzeba jednak dodać, że jedyną zauważalną „słabością” A7 IV jest brak specjalizacji – jeśli Twoim głównym celem jest np. sport i potrzebujesz 30 kl./s lub ultra-niskiego szumu przy 12 MP, lepiej sprawdzi się inny model (A9/A1 lub A7S). Jednak w 99% przypadków A7 IV daje radę, co właśnie czyni go tak popularnym.

Canon EOS R6 Mark II – Szybki hybrydowy aparat do akcji, eventów i multimediów: Canon zaprojektował R6 II, aby przemówić do entuzjastów i zaawansowanych amatorów, którzy chcą wysokiej prędkości i doskonałego autofokusa w stosunkowo przystępnej cenie. Jest często polecany fotografom przyrody i sportu z ograniczonym budżetem – elektroniczna migawka 40 kl./s (nawet jeśli z pewnym rolling shutter) i 12 kl./s mechaniczna są liderami w tej klasie cenowej. Fotografowie ptaków doceniają zdolność R6 II do wykonywania ogromnych serii zdjęć oraz ulepszone rozpoznawanie obiektów (aparat potrafi teraz wykrywać oczy zwierząt nawet w trudnych warunkach, a mniejsze pliki 24 MP oznaczają szybszy workflow przy dużych seriach). Dla fotoreporterów i fotografów ślubnych, możliwości R6 II w słabym świetle (czyste wysokie ISO, 8-stopniowy IBIS, dostępność jasnych obiektywów) oraz cicha elektroniczna migawka czynią z niego fantastyczne narzędzie. Można z pewnością fotografować słabo oświetlone przyjęcie lub sport w hali. Fotografowie eventowi doceniają także podwójne sloty na karty dla backupu oraz solidną konstrukcję bez konieczności przechodzenia na droższy R5. Filmowcy i niezależni twórcy wideo, którzy cenią kolory Canona i nie potrzebują 8K, mają tu wiele zalet: nadpróbkowane 4K60 bez cropa i limitu nagrywania to ogromny atut przy wywiadach, ceremoniach itp. R6 II to także topowy wybór dla vlogerów, którzy chcą Canon Dual Pixel AF (bardzo płynny w wideo) i w pełni odchylany ekran – wystarczy zamontować dobry mikrofon i mamy profesjonalny zestaw do vlogowania. W istocie, R6 II celuje w tych, którzy w czasach lustrzanek kupiliby 7D Mark II lub 5D Mark IV ze względu na wszechstronność, ale teraz chcą zalet bezlusterkowców. Jest szczególnie atrakcyjny dla obecnych użytkowników Canona (z obiektywami EF) jako korpus do przesiadki: na przykład fotograf sportowy, który nie może pozwolić sobie na R3, może użyć R6 II i zyskać wiele zalet AF z R3. Określenie „szwajcarski scyzoryk” bardzo pasuje do R6 II (sam Canon używał tego określenia w marketingu). DPReview podsumowało, że jest „nadzwyczajnie użyteczny do wielu różnych rzeczy” i „dobry do ogromnej liczby zadań foto i wideo” – od krajobrazów (gdzie 24 MP wciąż wystarcza, a IBIS pomaga przy zdjęciach z ręki), przez fotografię uliczną (dyskretny i szybki), po pracę dokumentalną (niezawodny AF i serie zdjęć). Jeśli jesteś osobą, która fotografuje trochę wszystkiego, ale szczególnie skłania się ku akcji lub wideo, R6 II jest skierowany właśnie do Ciebie. Tylko ci, którzy potrzebują bardzo wysokiej rozdzielczości lub ultra-specjalistycznych funkcji pro, mogą z niego wyrosnąć – Canon prawdopodobnie zakłada, że tacy użytkownicy i tak przejdą na R5 lub R3. Dla wielu jednak R6 II trafia w „złoty środek” w ofercie Canona.

Nikon Z8 – Mini-flagowiec dla profesjonalistów i zaawansowanych entuzjastów: Nikon Z8 jest skierowany do poważnych fotografów, którzy nie godzą się na kompromisy. To w zasadzie aparat klasy flagowej w mniejszym korpusie, więc grupa docelowa jest dość szeroka na najwyższym poziomie: profesjonaliści od sportu i dzikiej przyrody, fotografowie komercyjni, fotografowie krajobrazów o wysokiej rozdzielczości, a nawet operatorzy filmowi. Fotografowie dzikiej przyrody i ptaków to oczywista grupa – 45 MP Z8 daje zasięg i możliwości kadrowania, których potrzebują, a seria zdjęć 20 kl./s w RAW (lub 30 kl./s w JPEG) oznacza, że nie przegapią kluczowych momentów (bufor pozwala na ~1000+ JPEG lub ~200 RAW z kartą CFexpress). Dodatkowo, autofokus z wykrywaniem zwierząt i śledzenie 3D uwalniają ich od martwienia się o ostrość i pozwalają na swobodne kadrowanie. Fotografowie sportowi (od igrzysk olimpijskich po lokalne szkoły) mogą używać Z8 dokładnie tak, jak kiedyś zestawu D5/D850: szybkie rejestrowanie akcji z wysoką rozdzielczością. To doskonały wybór do sportów motorowych, lotnictwa i wszelkich szybko poruszających się obiektów – czyli zadań, które kiedyś dominowały flagowce serii D Nikona, ale teraz z zaletami bezlusterkowców. Następnie mamy fotografów krajobrazowych i studyjnych: tradycyjnie kochali serię D8XX za dużą liczbę megapikseli. Z8 kontynuuje tę tradycję (45,7 MP ze znakomitym zakresem dynamicznym) i dodaje zalety bezlusterkowców, takie jak podgląd ekspozycji na żywo i filtry na matrycy. Fotograf krajobrazowy może nie potrzebować 20 kl./s, ale doceni solidność i jakość obrazu Z8. Co ciekawe, Z8 przyciąga także filmowców i operatorów – dzięki wewnętrznemu 8K RAW i 4K120 może być używany w profesjonalnych produkcjach wideo (dokumenty, krótkie filmy itp.). To prawdopodobnie zbyt wiele dla zwykłego YouTubera, ale dla kogoś, kto realizuje hybrydowe projekty foto+wideo na wysokim poziomie, Z8 pozwala zrobić wszystko w jednym korpusie. Świetnym przykładem jest fotograf/filmowiec ślubny, który chce robić zdjęcia 45 MP do wydruków, ale także nagrywać w 4K60 lub nawet 8K do materiałów wideo – Z8 poradzi sobie z obiema rolami (z uwzględnieniem żywotności baterii w razie potrzeby). Grupa docelowa obejmuje także wielu zwolenników lustrzanek Nikona: tych, którzy używają D850, D500, D4/D5 i czekali na bezlusterkowca, który nie będzie krokiem wstecz. Z8 to właśnie ten aparat – DPReview stwierdziło wprost: „Z8 będzie fotografować znacznie szybciej, częściej trafiać w kadr… a jeśli jesteś fotografem dzikiej przyrody lub ślubnym przechodzącym z D850, to, co zyskujesz na szybkości i AF, jest ogromne”*. Obsługuje praktycznie każdy gatunek fotografii: fotografowie portretowi pokochają eye-AF i szczegółowość (a z jasnymi obiektywami Z, jak 85/1.2, osiągną oszałamiające efekty). Fotografowie produktowi i studyjni skorzystają z wysokiej rozdzielczości i nadchodzących ulepszeń systemu lamp błyskowych Nikona. Nawet astro- i nocni fotografowie mogą skłaniać się ku Z8 ze względu na bazowe ISO64 i jakość matrycy (choć niektórzy mogą woleć niższą liczbę MP do śledzenia gwiazd itp.).

Krótko mówiąc, Z8 jest skierowany do użytkowników, którzy w innym przypadku rozważaliby flagowca – ale chcą czegoś mniejszego lub tańszego – a także do tych, którzy potrzebują jednego aparatu zdolnego do pracy zarówno w wysokiej rozdzielczości, jak i z dużą prędkością. Sam Nikon nazywa go „następcą D850 na sterydach”, skutecznie łącząc możliwości linii D850 i D5. To sprzęt dla fotografa, który mówi: „Nie chcę ograniczeń – chcę fotografować wszystko, od ptaków po wideo 8K i krajobrazy 45 MP, i zapłacę więcej, ale nie tyle co za flagowca.” Jak napisał redaktor PetaPixel: „Nikon Z8 jest ekscytujący nie tylko dlatego, że jest wydajny, ale dlatego, że reprezentuje zmianę paradygmatu… bardziej przystępny cenowo aparat, który czerpie z flagowca praktycznie bez kompromisów”. To mocno przemawia do profesjonalistów i zaawansowanych entuzjastów. Jedynymi, którzy mogą nie uznać Z8 za idealny wybór, są osoby z bardzo ograniczonym budżetem lub ci, którzy ponad wszystko cenią lekkość i mobilność (dla nich lepszy może być Z7 II, Z6 II lub nawet korpus APS-C).

Podsumowując idealnych użytkowników: Sony A7 IV jest idealny dla wszechstronnych twórców treści lub fotografów, którzy chcą uzyskać profesjonalną jakość w stosunkowo kompaktowej formie – fotografowie ślubni, hybrydowi freelancerzy foto/wideo, twórcy podróżniczy/dokumentalni i zaawansowani hobbyści będą nim zachwyceni. Canon R6 Mark II świetnie sprawdzi się u fotografów nastawionych na akcję, fotografów eventowych i ślubnych oraz opowiadaczy historii multimedialnych, którzy potrzebują szybkości i niezawodności – szczególnie jeśli już korzystają z systemu Canona. Nikon Z8 to wybór dla profesjonalistów i poważnych entuzjastów, którzy oczekują flagowej wydajności (czy to do fotografii przyrodniczej, sportowej, wysokiej rozdzielczości czy wideo z najwyższej półki) bez masy aparatu z wbudowanym gripem – zasadniczo to „łamacz kategorii” dla tych, którzy robią wszystko i przesuwają granice.

Ostatecznie każdy z tych aparatów można wykorzystać niemal do wszystkiego – są niezwykle wszechstronne. Jednak, jak pokazuje ta sekcja, każdy ma swoją szczególną mocną stronę i docelową niszę: A7 IV to wszechstronny hybrydowy model, R6 II to hybryda nastawiona na szybkość, a Z8 to miniaturowy flagowiec o ogromnej mocy. Warto zastanowić się, jakie tematy i scenariusze będą najczęstsze w naszej pracy i wybrać aparat, którego mocne strony najlepiej odpowiadają tym potrzebom.

Najnowsze wiadomości i aktualizacje oprogramowania

Każdy z tych aparatów otrzymał od premiery istotne aktualizacje oprogramowania i nowości, które poprawiają funkcjonalność lub rozwiązują problemy:

Firmware Sony A7 IV: Sony była wyjątkowo hojna, jeśli chodzi o aktualizacje firmware dla A7 IV. Pod koniec 2022 i w 2023 roku aktualizacje dodały nowe funkcje. Na przykład Firmware v1.10 wprowadził drobne ulepszenia i poprawki błędów, ale prawdziwy przełom nastąpił wraz z Firmware v2.00+. Sony wprowadziło obsługę “Creators’ App” oraz kilka aktualizacji sieciowych i związanych z bezpieczeństwem w wersji v2.00. Następnie Firmware 3.00 przyniósł możliwość streamingu przez USB (Network Streaming), pozwalając A7 IV na bezpośrednie przesyłanie wideo przez USB – świetne dla twórców treści na żywo. Zwiększono także limit zdjęć w folderze do 9 999 oraz dodano drobne funkcje, takie jak własne linie siatki do kompozycji. Najważniejszą zmianą było Firmware 4.00 (około I kwartału 2024), które dodało Focus Bracketing do A7 IV – funkcję dla fotografów makro i krajobrazowych, umożliwiającą automatyczne wykonywanie serii zdjęć z przesunięciem ostrości, której wcześniej brakowało. Ulepszono także zdjęcia interwałowe i niektóre opcje bracketingu. W maju 2025 pojawił się Firmware 5.00/5.01, skupiający się na bezpieczeństwie (dodano obsługę szyfrowania Sony „Camera Authenticity” dla zdjęć) oraz stabilności działania. Podsumowując, A7 IV jest teraz bardziej zaawansowany niż w momencie premiery: możesz wykonywać focus stacking, łatwo transmitować na żywo przez sieć i ogólnie korzystać z płynniejszej obsługi dzięki tym aktualizacjom. Sony wyraźnie słucha użytkowników, rozwiązując problem, który w początkowych egzemplarzach czasem powodował niespodziewane zatrzymanie nagrywania wideo (naprawione w v3.02). To ciągłe doskonalenie wydłuża wartość i żywotność aparatu.
Oprogramowanie układowe Nikon Z8: Nikon wydał kilka ważnych aktualizacji. Krótko po premierze pojawiło się Oprogramowanie układowe 1.10, głównie drobne poprawki (ulepszony AF z wykrywaniem oka w niektórych warunkach). Dużym krokiem naprzód było Oprogramowanie układowe 3.00, ogłoszone w połowie 2025 roku, dostosowujące Z8 do głównych aktualizacji Z9. To oprogramowanie (wdrażane „wkrótce”, stan na czerwiec 2025) wprowadza potężne nowe funkcje. Jedną z najważniejszych jest rozwój funkcji Pixel-Shift: Nikon wcześniej dodał 20-klatkowy tryb wysokiej rozdzielczości pixel shift; teraz wersja 3.00 pozwala łączyć pixel shift ze stackowaniem ostrości i bracketingiem ekspozycji, umożliwiając (na przykład) zdjęcia 180 MP z rozszerzoną głębią ostrości – to ogromna zaleta dla fotografów makro, produktowych czy architektury. Dodano także bracketing punktów ostrości w aparacie oraz bardziej elastyczne przechowywanie sekwencji pixel shift. Kolejną ważną funkcją jest Ogranicznik obszaru AF konfigurowalny w aparacie: teraz można ustawić minimalny i maksymalny limit odległości ostrzenia w aparacie. To niezwykle przydatne w fotografii przyrodniczej (zapobiega ostrzeniu na pobliskie gałęzie) lub sportowej (ignoruje przeszkody na pierwszym planie) – funkcja rzadko spotykana bezpośrednio w aparacie do tej pory. Oprogramowanie 3.00 dodatkowo ulepszyło autofokus: umożliwia wykrywanie obiektów nawet w trybie ręcznego ustawiania ostrości (do wspomagania ostrzenia), zwiększa powiększenie wizjera do 400% dla precyzyjnej kontroli ostrości, dodaje nowe wzory szerokiego obszaru AF (być może strefy definiowane przez użytkownika), a nawet opcję wolniejszego trybu zdjęć seryjnych dla precyzyjnej kontroli momentu rejestracji. Ulepszono także asystę wideo: N-Log view assist teraz pokazuje bardziej kontrastowy podgląd na zewnętrznych monitorach, ułatwiając ocenę ekspozycji. Dodatkowo Nikon rozwiązał niektóre wczesne zalecenia serwisowe dotyczące sprzętu (problemy z mocowaniem obiektywu i zaczepami paska, jak omówiono, ale to nie dotyczy oprogramowania). W istocie Nikon aktywnie dopracowuje Z8; po zainstalowaniu oprogramowania 3.00 Z8 będzie jeszcze bardziej wszechstronny (pixel-shift ze stackowaniem ostrości to bez wątpienia przełom dla makrofotografii na korpusie o wysokiej rozdzielczości). Imaging Resource zauważył, że „ta aktualizacja zwiększa wszechstronność i wydajność Z8, szczególnie w zakresie obrazowania wysokiej rozdzielczości, autofokusu i wideo” – dokładnie trafiając w trzy najważniejsze obszary ulepszeń.
Firmware Canon R6 Mark II: Canon od premiery regularnie wydaje drobne aktualizacje firmware dla R6 II, głównie w celu naprawy błędów i poprawy kompatybilności. Warto odnotować, że Firmware v1.2 dodał obsługę nowych obiektywów i naprawił drobne problemy, takie jak nietypowe zachowanie IBIS z niektórymi obiektywami firm trzecich. Później pojawiły się Firmware v1.4.0 oraz 1.5.0 (około końca 2024 roku). Według notatek Canona, v1.5.0 (wrzesień 2024) poprawiła stabilizację obrazu w określonych warunkach i wyeliminowała błędy. Najnowsza na połowę 2025 to Firmware v1.6.0 (wydana w lipcu 2025). Ta aktualizacja jest ciekawa: poprawia bezpieczeństwo (pierwsza konfiguracja wymaga teraz hasła do funkcji sieciowych) i co ważne umożliwia aktualizacje firmware przez aplikację Canon/internet – to nowoczesna wygoda. Jednak fotografów bardziej zainteresuje, że v1.6.0 „poprawia wydajność śledzenia AF podczas zoomowania w trybie zdjęć z kompatybilnymi obiektywami.” Konkretnie, z niektórymi zoomami (RF 24-105 f/2.8 L, RF 70-200 f/2.8, RF 100-300 f/2.8), AF lepiej utrzymuje ostrość podczas zmiany ogniskowej. Rozwiązuje to realny problem fotografów sportowych, którzy zoomują podczas serii zdjęć – aparat będzie płynniej ustawiać ostrość podczas zoomowania. Aktualizacja dodała też opcję utrzymania Symulacji Ekspozycji włączonej przy podłączonej lampie błyskowej (przydatne dla fotografów studyjnych, którzy chcą podglądu WYSIWYG przy użyciu lamp błyskowych – wcześniej podgląd na żywo automatycznie rozjaśniał się z lampą). Dodano też kilka poprawek błędów (naprawy Err70, stabilność wyjścia HDMI). To pokazuje zaangażowanie Canona w dopracowanie doświadczenia użytkownika. Krążą też plotki o przyszłych funkcjach – niektórzy mają nadzieję, że Canon doda opcję Adobe C-RAW przez firmware (mniejsze pliki RAW), jak w niektórych modelach. Na razie jednak brak potwierdzenia. Jeśli chodzi o nowości/plotki, warto zauważyć, że sam R6 II nie miał żadnych poważnych negatywnych informacji (np. akcji serwisowych) – wręcz przeciwnie, został bardzo dobrze przyjęty i pozostaje jednym z najlepiej sprzedających się modeli entuzjastycznych Canona w latach 2023-24.

Podsumowując, wszystkie trzy aparaty dojrzały od premiery: A7 IV stał się lepszy i stabilniejszy, Z8 otrzymuje duże nowe funkcje, które zwiększają jego przewagę, a R6 II zyskał stopniowe, ale przydatne usprawnienia i poprawki błędów. Kluczowe jest, by potencjalni nabywcy aktualizowali firmware do najnowszej wersji, by korzystać z tych udogodnień. Na przykład nowy nabywca Z8 powinien koniecznie zainstalować firmware 3.00, by uzyskać pixel-shift+focus stacking i limiter AF – te funkcje realnie rozszerzają możliwości aparatu. Podobnie, posiadacze A7 IV powinni mieć wersję 5.01 dla maksymalnej stabilności i obsługi focus bracketingu, a właściciele R6 II – 1.6.0 dla najlepszego działania AF i wszelkich poprawek bezpieczeństwa.

Te aktualizacje pokazują też filozofię każdej firmy: Sony dodaje funkcje (focus stacking), które tradycyjnie rezerwowali dla wyższych modeli – to ukłon w stronę konsumentów. Nikon wykorzystuje swoją flagową platformę, by przekazywać funkcje w dół (Z9 dostał firmware 4.0 z wieloma usprawnieniami, a Z8 idzie w jego ślady z 3.0), zasadniczo dając użytkownikom darmowe ulepszenia, które zwiększają możliwości (nie tylko naprawiają błędy). Canon skupia się raczej na utrzymaniu niezawodności i dodawaniu wsparcia dla obiektywów, ale również wprowadza ulepszenia wydajności (jak poprawiony AF podczas zoomowania). Tak więc wszyscy trzej producenci aktywnie wspierają te korpusy, co oznacza, że ich żywotność powinna być długa – możesz w nie inwestować, mając pewność, że będą dalej ulepszane i że problemy zostały rozwiązane.

Perspektywy na przyszłość: zapowiadani następcy i nadchodzący rywale

Przemysł fotograficzny nigdy nie stoi w miejscu. Chociaż A7 IV, Z8 i R6 Mark II to aktualne modele w 2025 roku, pojawiają się plotki o tym, co będzie dalej. Oto przegląd wiarygodnych plotek i oczekiwań wobec ich następców lub odpowiedników:

Sony A7 V (plotki): Sony zazwyczaj aktualizuje serię A7 co około 3-4 lata. A7 IV pojawił się pod koniec 2021 roku, więc A7 V jest spodziewany pod koniec 2024 lub w 2025 roku. Plotki sugerują, że Sony znacznie ulepszy wersję Mark V. Według Sony Alpha Rumors, A7 V może otrzymać nową matrycę 44 MP (zamiast 33 MP), być może z jakąś konstrukcją warstwową lub przynajmniej szybszym odczytem, i celować w około 20 kl./s w serii (zamiast 10). Oczekuje się także, że odziedziczy technologie z flagowego modelu Sony A1 II, który zadebiutował w 2024 roku – na przykład A7 V może otrzymać ulepszoną obudowę i jednostkę autofokusa AI z A1 II. W rzeczywistości jeden z przecieków twierdzi, że będzie używać tej samej obudowy co A1 II (co oznacza lepszą ergonomię i chłodzenie). Możliwości wideo mogą wzrosnąć do 6K, a nawet 8K (ponieważ matryca ~44 MP może generować 8K). Sony może także zaimplementować dedykowany układ AI do rozpoznawania obiektów, jak w A7R V. Krótko mówiąc, A7 V ma podnieść rozdzielczość, szybkość i autofokus na nowy poziom w kategorii „uniwersalnych” – zasadniczo zbliżając się do flagowego modelu 50 MP A1, choć prawdopodobnie bez szybkości matrycy warstwowej 30 kl./s czy 8K60. Jeśli chodzi o cenę, pojawiają się głosy, że może kosztować około 3000 dolarów (nieco więcej niż A7 IV). Agresywne wprowadzanie nowych technologii przez Sony (wypuścili A9 III z matrycą global shutter w 2023 roku i A1 II w 2024) sugeruje, że A7 V może być bardzo zaawansowanym modelem. Dla użytkowników A7 IV to ekscytujące i warte obserwowania – pod koniec 2025 roku A7 V może stać się rzeczywistością, oferując np. ulepszoną stabilizację IBIS 5+ EV, być może 8 EV z cyfrową, 4K120 bez cropa itd. Niemniej jednak, w połowie 2025 roku A7 IV pozostaje doskonałym wyborem, a każdy A7 V jest nadal w fazie rozwoju. (Ciekawostka z plotek: Sony może także przygotowywać A7S IV lub całkowicie przemyśleć linię „S” – niejasne, ale podobno powiedzieli, że nie będzie A7S IV wkrótce, skupiając się zamiast tego na innych modelach).
Canon EOS R6 Mark III (Plotki): Cykl odświeżania linii R6 przez Canona wynosi około 2-3 lata. R6 II pojawił się pod koniec 2022 roku, więc pojawiają się pogłoski o R6 Mark III prawdopodobnie w 2025 roku. Canon Rumors (renomowane źródło) sugeruje kilka spodziewanych zmian: wzrost rozdzielczości do 30-32MP (jedna z plotek mówiła, że R6 III może otrzymać „całkowicie nową” matrycę około 30MP) canonrumors.com. To odpowiedź na presję konkurencyjną ze strony Sony z ich 33MP. Mówi się także o nowym EVF – być może Canon zastosuje wizjer o wyższej rozdzielczości (może 5,76 mln punktów OLED) w R6 III, by dorównać R5 II (który sam zadebiutował w 2024 roku z ulepszeniami). Rzeczywiście, Canon podobno powiedział testerowi, że R6 III „będzie miał nowy typ EVF, a także nowy mechanizm odchylania LCD” canonrumors.com. Może to oznaczać wyższą częstotliwość odświeżania lub EVF z obsługą HDR, a także hybrydowy ekran uchylno-obrotowy jak w Panasonic S1H – ciekawe, jeśli się potwierdzi. Możemy się też spodziewać dalszych ulepszeń w AF (do 2025 roku Canon Dual Pixel AF może zintegrować więcej AI, jak rozpoznawanie obiektów znane z R3). Szybkość zdjęć seryjnych prawdopodobnie pozostanie na poziomie 12 kl./s mechanicznie, ale elektronicznie może osiągnąć 30 kl./s dzięki szybszemu odczytowi matrycy (zwłaszcza jeśli użyją czegoś pochodzącego z R5 II lub nawet okrojonej wersji przyszłego sensora R1). Przewidywany termin premiery Canon R6 III był różny – niektóre przecieki mówiły o końcówce 2024, ale nowsze informacje wskazują, że bardziej prawdopodobny jest 2025 rok (być może ogłoszenie w tym samym czasie co Canon EOS R5 Mark II, który pojawił się na początku 2024 roku z matrycą 45MP). Canon Rumors odnotował, że „pojawi się w 2025 roku” według źródła z Canona. Cena prawdopodobnie nieco wzrośnie – być może startując od 2799 dolarów (tuż poniżej 3 tys. USD) z powodu inflacji i ulepszeń. Dodatkowo, do tego czasu Canon może nieco poluzować embargo na obiektywy RF – pojawiają się sygnały o licencjonowanych obiektywach RF firm trzecich (Sigma wyraziła zainteresowanie, jeśli dostanie zgodę). Nie dotyczy to bezpośrednio R6 III, ale w 2025 roku użytkownik może zobaczyć tańsze opcje obiektywów RF, co zwiększy atrakcyjność R6 III. Podsumowując, R6 Mark III zapowiada się na model z wyższą rozdzielczością, jeszcze lepszym wizjerem i stopniowymi ulepszeniami w autofokusie i wideo (być może 4K120 lub 6K, skoro R5 II oferuje 8K i 4K120).
Nikon Z7 Mark III (Plotki): Strategia Nikona jest teraz interesująca, odkąd istnieje Z8. Linia Z7 była wysokorozdzielczym rodzeństwem Nikona (Z7 i Z7 II to korpusy 45,7 MP, 9-10 kl./s, podobne do bezlusterkowego D850). Ponieważ Z8 oferuje 45 MP przy dużej prędkości, można się zastanawiać: czy jest miejsce na Z7 III? Wielu uważa, że tak – Nikon mógłby wykorzystać Z7 III do celowania w ultra-wysoką rozdzielczość lub tańszą opcję z dużą liczbą MP. Pojawiły się szalone plotki o Z7 III z 60+ MP. Mniej wiarygodne źródła sugerowały nawet 88MP lub 100MP (co Nikon Rumors obalił jako prawdopodobną błędną interpretację). Bardziej prawdopodobnym oczekiwaniem jest Z7 III z około 61MP (być może z sensorem podobnym do Sony A7R V 61MP BSI, może lekko zmodyfikowanym). To postawiłoby Nikona nieco powyżej Canona R5 II (45MP) i zaoferowałoby prawdziwego następcę D850 pod względem rozdzielczości. Nikon Rumors wskazuje na „bardzo realną możliwość nowego aparatu z sensorem Sony 60MP lub 100MP” i że „to postawiłoby Nikona przed wszystkimi…”, ale również zauważa, że nie ma wiarygodnych informacji potwierdzających nieprawdopodobną liczbę 88MP, która krążyła. Wielu w społeczności Nikona podejrzewa sensor 60-67MP dla Z7 III. Wiarygodny artykuł z DigitalCameraWorld mówił, że plotki wskazują na „67MP, by zdetronizować Sony A7R V”, ale autor osobiście spodziewał się, że Nikon pozostanie przy 45,7MP, ale być może z sensorem warstwowym lub szybszym odczytem. Spekulowano, że Nikon może nie szaleć z rozdzielczością, by nie kanibalizować przyszłego Z8/Z9, zamiast tego dając Z7 III te same 45MP, ale może taniej i bez szybkości – zasadniczo dla osób fotografujących krajobrazy/studio. Jednak, ponieważ Z8 już oferuje 45MP, logiczne byłoby, aby Z7 III wyróżniał się większą liczbą megapikseli (Nikon mógłby nawet wykorzystać sensor 61MP z trybu crop 8K Z9 – choć pełny sensor Z9 to 45MP, więc nie ten). Inny punkt widzenia: jeśli Nikon użyje sensora klasy 60MP w Z7 III, prawdopodobnie nie będzie on warstwowy (by utrzymać niską cenę i nie przewyższyć Z8 pod względem szybkości). Tak więc Z7 III może być wolniejszym, wysokorozdzielczym korpusem – powiedzmy 8-10 kl./s, bardzo wysoka rozdzielczość, świetna rozpiętość tonalna, ale nie do dynamicznych akcji (jak opisywano plotkowanego Canona R5S 90MP, choć ten się nie pojawił). To przemówiłoby do fotografów krajobrazu, architektury, studia komercyjnego – tych, którzy nie potrzebują szybkości Z8, ale chcą więcej pikseli niż 45. Cena mogłaby być nieco poniżej Z8, może około 3000 USD – wypełniając lukę poniżej 4 tys. USD Z8 dla potrzeb wysokiej rozdzielczości. Harmonogram: Nikon Rumors informował, że Nikon prawdopodobnie wprowadzi Z6 III, a potem Z8 w 2023 (co się stało dla Z8; Z6 III faktycznie pojawił się pod koniec 2023 z sensorem 24MP typu stacked-ish). Sugerowali, że nie będzie Z7III przynajmniej do czasu po tych premierach, być może 2024 lub 2025. Do połowy 2025 niektórzy spodziewają się, że Nikon ogłosi Z7 III, jeśli ma się pojawić, zwłaszcza że Sony A7R V (61MP) i seria Canon R5 dominują w tej niszy. Wiarygodne źródło Nikona na forum powiedziało, że „Z7III wypełniłby lukę, której Z6III i Z8 nie pokrywają: przede wszystkim kompaktowy, wyższy MP aparat do krajobrazów/podróży” – co sugeruje, że Nikon widzi segment dla korpusu o wysokiej liczbie MP, mniejszego/tańszego niż Z8. Tak więc Nikon Z7 III jest prawdopodobny, a jeśli pojawi się z ~60MP, bezpośrednio rzuci wyzwanie takim modelom jak Sony A7R V i wszelkim wysokorozdzielczym Canonem. Również plotkowane w przyszłości Nikona: Z9 Mark II około 2025/26 (ewolucyjny, na igrzyska olimpijskie 2026), i być może Z8 „s” lub spin-off, jeśli zajdzie taka potrzeba. Jednak natychmiastowe zainteresowanie dotyczy Z7 III dla fanów wysokiej liczby megapikseli.

W istocie, w ciągu najbliższego roku lub dwóch:

Odpowiedzią Sony na konkurencję będzie A7 V (prawdopodobnie z nowym sensorem i jeszcze większą liczbą funkcji AI), zawężając wszelkie różnice w wydajności zdjęć lub wideo. Mogą też zaskoczyć kolejną technologią global shutter w przyszłości.
Canon R6 Mark III udoskonali formułę R6 – wyższa rozdzielczość, lepszy EVF/LCD, być może nowe algorytmy AF – utrzymując bardzo konkurencyjną pozycję Canona w segmencie za 2500 dolarów. Dodatkowo, prawdziwy flagowiec Canona EOS R1 spodziewany jest na początku 2025 roku, co, choć nie jest bezpośrednio związane z R6 III, wskazuje na przenikanie technologii Canona (R1 może wprowadzić nowe technologie AF/stosowanych matryc, które później trafią do R6 III).
Kolejne ruchy Nikona mogą obejmować wprowadzenie opcji ultra-wysokiej rozdzielczości (Z7 III), a także pełnoklatkowego modelu dla początkujących (plotkowany Z5 II lub właśnie wprowadzony Z6 Mark III z 24MP matrycą stacked-lite i serią zdjęć JPEG 30 kl./s). Z8 prawdopodobnie pozostanie najwyższym modelem w kategorii nie-flagowców Nikona; ewentualny Z7 III byłby uzupełnieniem, a nie zastąpieniem (celując w inne zastosowania).

Dla osób decydujących się teraz, warto mieć świadomość: jeśli potrzebujesz najwyższej i najnowszej rozdzielczości, możesz poczekać, co Nikon pokaże w Z7 III lub czy Sony wypuści A7R VI (krążą nawet plotki, że Sony może zrobić niemal 100MP A7R VI pod koniec 2025). Jeśli zależy Ci na szybkości i wydajności stacked w niższej cenie, zauważ, że Sony wypuściło A9 III pod koniec 2023 (24MP stacked, 120 kl./s, ok. 4500 USD), a Nikon wypuścił Z6 III pod koniec 2023 (24MP matryca „dual gain” z 30 kl./s JPEG za 2000 USD). Można je traktować jako uzupełnienie recenzowanych modeli: np. Z6 III to przystępna cenowo alternatywa sportowo-przyrodnicza dla R6 II/A7 IV, choć z niższą rozdzielczością; A9 III to droższa, ale ultra-szybka opcja. Tymczasem Canon R5 Mark II (wydany na początku 2024 z 45MP, ulepszony pod każdym względem za 3899 USD) staje się pośrednim konkurentem dla Z8 i A7R V.

Wniosek: technologia idzie naprzód, ale Sony A7 IV, Nikon Z8 i Canon R6 II pozostają mocno osadzone na rynku w 2025 roku. Ich następcy (A7 V, Z7 III lub nowy Nikon high-res, R6 III) z pewnością przyniosą fajne ulepszenia, ale raczej stopniowe niż rewolucyjne. Na przykład przejście z 33MP na 44MP w Sony czy z 24MP na 30MP w Canonie nie zmieni radykalnie fotografii większości osób. Jednak funkcje takie jak matryca stacked w przyszłym R6 III czy globalna migawka w A7 V (mniej prawdopodobne w tym segmencie) mogą być większymi skokami, jeśli się pojawią. Na ten moment zakup któregokolwiek z tych modeli to wciąż dobra inwestycja na co najmniej kilka lat topowego użytkowania – żaden nie jest „na skraju” przestarzałości.

Jeśli należysz do osób, które zawsze chcą najnowszego modelu, warto śledzić zapowiedzi z końca 2024 roku. Ale na dziś, jak PetaPixel podsumował w jednej ze swoich porównań, „Ostatecznie mamy dwa aparaty (R6 II vs A7 IV), które są wyrównane i podobnie wycenione… wybór należy do Ciebie” – a dodając do tego Z8, wybór naprawdę sprowadza się do Twoich bieżących potrzeb. Plotkowane przyszłe modele będą próbowały przechylić szalę: Sony prawdopodobnie w stronę większej rozdzielczości + szybkości, Canon w stronę większej rozdzielczości + dopracowanego doświadczenia użytkownika, Nikon w stronę uzupełnienia o wysoką rozdzielczość. Ale dopóki to tylko plotki, obecna trójka reprezentuje najwyższy poziom w swoich klasach.

Podsumowanie

Wybór pomiędzy Sony A7 IV, Nikon Z8 a Canon EOS R6 Mark II to trochę jak wybór mistrza wagi ciężkiej – każdy z nich ma mocne strony, ale w nieco inny sposób. Wszystkie trzy to fenomenalnie wszechstronne pełnoklatkowe aparaty, które zdobyły wysokie oceny i wiernych użytkowników. Najlepszy wybór zależy ostatecznie od Twoich priorytetów i stylu fotografowania:

Sony A7 IV to wszechstronny uniwersalny aparat. Oferuje idealne połączenie rozdzielczości (33 MP), nowoczesnego autofokusa i 10-bitowego wideo w kompaktowym korpusie. To król elastyczności obiektywów – „ogromna linia obiektywów” i wsparcie firm trzecich oznaczają, że nigdy nie zabraknie Ci opcji. Dla hybrydowych twórców lub osób ceniących stosunek jakości do ceny i swobodę systemu, A7 IV to znakomity wybór. Jak podsumował DPReview: „A7 IV to wszechstronny, zdolny aparat… niezwykle elastyczne narzędzie do obrazowania”. Nie jest najszybszy ani o najwyższej rozdzielczości, ale jest prawdopodobnie najbardziej zrównoważony. Jeśli jesteś twórcą od wszystkiego lub entuzjastą, który próbuje wszystkiego – od krajobrazów z podróży, przez portrety rodzinne, po filmy 4K – A7 IV będzie naturalnym przedłużeniem Twojej kreatywności.
to szybki koń roboczy i multimedialny specjalista. Oferuje pewność słynnego Dual Pixel AF Canona i wiodącej w branży stabilizacji IBIS w aparacie, który równie dobrze radzi sobie z szybką akcją, jak i filmowym wideo. Wyróżnia się wśród fotografów sportowych, przyrodniczych i eventowych, którzy potrzebują 40 kl./s i niezawodności w każdych warunkach oświetleniowych. „Jak szwajcarski scyzoryk, jest niezwykle przydatny do wielu różnych rzeczy” – pisze DPReview, idealnie oddając jego wszechstronność. Jedynym realnym kompromisem R6 II jest rozdzielczość (24 MP), ale to celowy wybór dla niższego szumu i szybkości. Dla wielu profesjonalistów i entuzjastów 24 MP to wystarczająco dużo, zwłaszcza gdy trafność zdjęć jest tak wysoka dzięki świetnemu autofokusowi i ergonomii. Jeśli już inwestowałeś w szkła Canona (EF lub RF) lub cenisz łatwość obsługi i najwyższej klasy odwzorowanie kolorów w wideo, R6 Mark II jest niezwykle atrakcyjny. To aparat, któremu możesz zaufać, by uchwycić moment – czy to ulotny wyraz twarzy panny młodej, czy nurkującego jastrzębia – a potem przełączyć się w tryb wideo i nagrać piękne, nadpróbkowane 4K.
mini-flagowiec o ogromnej mocy, który oferuje profesjonalną wydajność tym, którzy wymagają od sprzętu absolutnie wszystkiego. Praktycznie robi wszystko: zdjęcia o wysokiej rozdzielczości, zawrotna szybkość i zaawansowane wideo. Z8 to aparat dla tych, którzy mówią „czemu nie oba?” – zarówno ultraszybki, jak i ultradokładny. Specjaliści od sportu i przyrody docenią 20 kl./s w RAW i głęboki bufor, a artyści krajobrazu i studia pokochają pliki 45,7 MP i zakres dynamiczny. Dla hybrydowych twórców i filmowców wewnętrzne 12-bitowe RAW i opcje 8K otwierają filmowe możliwości, których nie oferuje żaden inny aparat tej klasy. Jak stwierdził DPReview, „To być może najbardziej kompletny aparat, jaki testowaliśmy”. To mówi wszystko. Jedynymi realnymi wadami Z8 – wyższa cena, krótszy czas pracy na baterii – są drobnymi szczegółami wobec jego możliwości. Jeśli jesteś użytkownikiem Nikona gotowym na bezlusterkowca, Z8 to wymarzony awans (PetaPixel radzi wprost: „zamów go teraz”, jeśli przechodzisz z lustrzanki). Nawet jeśli nie masz przywiązania do marki, flagowa wydajność za 4 tys. dolarów jest trudna do przeoczenia. To naprawdę, jak ujął to jeden z redaktorów, „zmiana paradygmatu w branży fotograficznej”, bo profesjonalne funkcje trafiają do niższych modeli bez poważnych kompromisów.

Ostatecznie żaden z tych aparatów nie jest „złym” wyborem – wszystkie są znakomite. Chodzi o dopasowanie mocnych stron aparatu do własnych potrzeb:

Czy priorytetem jest dla Ciebie wybór obiektywów, mobilność i zrównoważony zestaw funkcji zarówno do zdjęć, jak i filmów? Sony A7 IV to Twój wybór. Jest uwielbiany przez fotografów ślubnych, vlogerów podróżniczych i codziennych twórców za niezawodność i elastyczność.

Czy potrzebujesz najwyższej prędkości, stabilizacji i aparatu, który równie dobrze radzi sobie z akcją, jak i filmowaniem? Spójrz na Canon R6 Mark II. To prawdopodobnie najlepszy wszechstronny bezlusterkowiec w przedziale $2k-$2.5k dla tych, którzy fotografują wszystko po trochu, zwłaszcza szybko poruszające się obiekty.

Nie chcesz iść na kompromisy i oczekujesz prawie flagowej wydajności w nie-flagowej obudowie? Nikon Z8 Cię zachwyci. To aparat, który potrafi uchwycić 20-klatkową serię lecącego ptaka, krajobraz w wysokiej rozdzielczości i 8K time-lapse tego samego popołudnia, bez wysiłku.

Na rok 2025 zarówno eksperci, jak i użytkownicy chwalą wszystkie trzy modele. DPReview przyznało im złote nagrody; Imaging Resource doceniło ich jakość obrazu i łatwość obsługi; redaktorzy PetaPixel byli pod wrażeniem efektów w rzeczywistych warunkach, a nawet społeczność YouTube (Gerald Undone, Tony & Chelsea Northrup i inni) podkreśla, jak każdy z nich wyróżnia się na swój sposób. W skrócie: Sony A7 IV, Nikon Z8 i Canon R6 II to wszyscy zwycięzcy. Najlepszy dla Ciebie zależy od tego, czy wolisz bogactwo systemu Sony, ergonomię i szybkość Canona, czy bezkompromisową wydajność Nikona.

W tym starciu tytanów A7 IV vs Z8 vs R6 II nie ma wyraźnego „nokautu” – każdy aparat zdobywa tytuł w innej kategorii: A7 IV w ekosystemie i stosunku jakości do ceny, R6 II w zwinności i stabilności, Z8 w czystej wydajności i wszechstronności.

Którykolwiek wybierzesz, będziesz mieć do czynienia z naprawdę nowoczesnym aparatem, który będzie Ci służył przez lata. A dzięki ciągłym aktualizacjom oprogramowania i zapowiadanym następcą na horyzoncie, to ekscytujący czas dla fotografów i twórców. Jak zawsze, rozważ swoje konkretne scenariusze fotografowania i jeśli możesz, przetestuj je osobiście. Naprawdę nie możesz się pomylić – jak napisał jeden zadowolony użytkownik na forum po zmianie systemu: „Wahałem się między Sony A7 IV a R6 Mark II… mimo różnych menu, nie było wątpliwości – wszystkie te nowoczesne aparaty są tak dobre, że mogłem skupić się na komponowaniu zdjęcia. Tego właśnie oczekuję od aparatu.”.

Na koniec: Korpusy aparatów przychodzą i odchodzą, ale wszystkie trzy zapewnią zachwycające efekty dziś i przez wiele lat. Wybierz na podstawie swoich potrzeb i tego, który Cię inspiruje – a potem ruszaj w plener i fotografuj. Każdy z nich to cud techniki, który w odpowiednich rękach potrafi zdziałać cuda.

Źródła:

DPReview – Recenzja Sony a7 IV: „A7 IV to wszechstronnie zdolny aparat… niezwykle elastyczne narzędzie obrazowania… jego zaawansowany autofocus sprawia, że może być bardzo prosty w obsłudze.”
DPReview – Recenzja Nikon Z8: „Z8 przenosi szybkość i możliwości autofocusa z Z9 do mniejszego, bardziej przystępnego korpusu… To być może najbardziej kompletny aparat, jaki dotąd testowaliśmy.”
DPReview – Recenzja Canon R6 Mark II: „Canon EOS R6 II wyróżnia się nawet na tle bardzo zdolnej konkurencji… oferuje porównywalną jakość obrazu do rywali, konkurencyjny autofocus, bardzo dobry tryb wideo oraz najszybsze zdjęcia seryjne w swojej klasie. Jak szwajcarski scyzoryk, jest niezwykle użyteczny w wielu różnych zastosowaniach.”
PetaPixel – Canon R6 II vs Sony A7 IV w praktyce: Zauważono, że R6 II „przeważa” nad Sony pod względem ergonomii i IBIS, natomiast Sony „odpowiada” jakością obrazu i śledzeniem autofocusa, a w wielu aspektach oba aparaty są na równi.
PetaPixel – Recenzja Nikon Z8 autorstwa Chrisa Niccollsa: „Nikon Z8 za 4000 dolarów to najlepszy wybór dla zdecydowanej większości fotografów. Nawet profesjonaliści powinni rozważyć, ile mocy oferuje Z8 w bardziej rozsądnej cenie… Nikon Z8 jest tak dobry, jak się tego początkowo spodziewaliśmy.”
PetaPixel – Opinia Jaron Schneider: „Nikon Z8 jest ekscytujący, nie tylko dlatego, że to bardzo zdolny aparat, ale także dlatego, że reprezentuje dużą zmianę paradygmatu… wypuszczenie bardziej przystępnego cenowo aparatu, który czerpie z flagowego modelu, ale praktycznie bez kompromisów. Poza mniejszą baterią i lekkim obniżeniem poziomu uszczelnień, Z8 to Z9.”
Imaging Resource – Wrażenia z A7 IV: „Możesz osiągnąć wiele dzięki plikom 33MP. A7 IV generuje ostre, szczegółowe zdjęcia z doskonałym zakresem dynamicznym, kolorami i elastycznością… system autofocusa jest konsekwentnie niezawodny i pełen przyjaznych użytkownikowi funkcji.” imaging-resource.com imaging-resource.com
Imaging Resource – R6 II w praktyce: Canon pozycjonuje R6 II jako „szwajcarski scyzoryk wśród aparatów” zaprojektowany z myślą o wszechstronności, ulepszając już doskonałego R6 o większą szybkość i funkcje wideo.
Firmware & Aktualizacje: Liczne aktualizacje firmware Sony A7 IV do wersji v5.01 (dodanie bracketingu ostrości, streamingu itd.); firmware 3.00 Nikona Z8 dodający ulepszenia pixel-shift, limiter AF itd.; firmware 1.6.0 Canona R6 II poprawiający śledzenie AF podczas zoomu i dodający nowe funkcje.

Tags: lustrzanka, porównanie, zdjęcia