Pojedynek internetu satelitarnego 2025: Starlink vs Viasat vs HughesNet vs OneWeb i inni

Internet satelitarny wchodzi w nową erę w połowie 2025 roku. Od konstelacji LEO firmy SpaceX Starlink przyciągającej uwagę mediów, po uznanych dostawców GEO, takich jak Viasat i HughesNet, wprowadzających szybsze oferty – konsumenci i przedsiębiorstwa mają obecnie więcej możliwości niż kiedykolwiek. Ten raport porównuje najpopularniejsze usługi internetu satelitarnego na świecie – obejmując zarówno plany domowe/konsumenckie, jak i rozwiązania dla firm – pod kątem kluczowych czynników takich jak zasięg, prędkości, opóźnienia, ceny, sprzęt, limity danych oraz funkcje specjalne. Niezależnie od tego, czy jesteś właścicielem domu na wsi poszukującym szerokopasmowego internetu, czy przedsiębiorstwem potrzebującym łączności na morzu, poniżej znajdziesz kompleksowe porównanie.

Tabela porównawcza: Najlepsze usługi internetu satelitarnego (połowa 2025)

Uwagi do tabeli: Ceny Starlink różnią się w zależności od regionu (np. $90 w niektórych krajach) oraz istnieją dodatkowe plany np. dla kamperów, podróży, żeglugi itp. OneWeb sprzedawany jest przez dystrybutorów z indywidualną ofertą dla każdego klienta. Inmarsat GX to obecnie część Viasat (po fuzji w 2023 r.), ale wymieniamy go osobno jako odrębną usługę. Wartości opóźnień to przybliżone średnie czasy „round-trip”.

SpaceX Starlink (internet satelitarny LEO)

Starlink to konstelacja satelitów na niskiej orbicie okołoziemskiej (LEO), obsługiwana przez firmę SpaceX, zaprojektowana przede wszystkim dla szerokopasmowego internetu dla użytkowników indywidualnych, ale oferująca także plany dla biznesu i mobilności. Rodzaj usługi: konstelacja LEO (~4 500 satelitów i liczba rośnie), skoncentrowana na szybkim, niskolatencyjnym internecie szerokopasmowym dla domów, ze specjalnymi ofertami dla firm, kamperów, łodzi i samolotów. Zasięg: Starlink jest dostępny w ponad 50 krajach Ameryki Północnej, Europy, Ameryki Południowej, w części Azji/Oceanii i Afryki, bliskim zasięgu globalnym (w tym w wielu regionach odległych), z wyjątkiem niektórych skrajnych szerokości geograficznych i krajów oczekujących na zatwierdzenie regulacyjne europasatellite.com. Zasięg stale się rozszerza wraz z uruchomieniem kolejnych satelitów i stacji naziemnych.

Prędkości: Starlink oferuje prędkości szerokopasmowe porównywalne z usługami naziemnymi. Użytkownicy indywidualni zwykle uzyskują prędkości pobierania na poziomie 100–250 Mbps, a wysyłania 10–20 Mbps benton.org. W rzeczywistości medianowe prędkości pobierania Starlink w 2025 roku wynoszą ok. 105 Mbps pobierania i 15 Mbps wysyłania benton.org, co jest znacznym wzrostem w porównaniu do kilku lat wcześniej. Starlink Business (z użyciem większej anteny “High Performance”) obsługuje wyższe przepływności – do ok. 350 Mbps i więcej (obecny sprzęt obsługuje do ok. 400 Mbps, a SpaceX planuje udostępnić prędkości gigabitowe poprzez aktualizacje oprogramowania w 2026 roku) starlink.com. W przeciwieństwie do usług GEO, wydajność jest spójna na dużych obszarach, choć może się wahać w zależności od obciążenia sieci (Starlink jasno informuje o zakresie “5–220 Mbps” w standardowych planach) highspeedinternet.com.

Opóźnienia: Główną zaletą Starlinka jest niska latencja. Typowe opóźnienia to ~20–50 milisekund, znacznie mniej niż 500 ms+ dla satelitów GEO. Mediana opóźnienia w I kwartale 2025 r. wynosiła ~45 ms benton.org, spełniając potrzeby aplikacji czasu rzeczywistego (połączenia wideo, gry online). Najlepsze lokalizacje uzyskują ~30–40 ms, ale w niektórych miejscach (np. Alaska z powodu mniejszej liczby satelitów nad głową) opóźnienie może sięgać ~100 ms benton.org. Celem Starlink jest uzyskanie mediany ~20 ms w przyszłości benton.org, wraz z rozmieszczeniem większej liczby satelitów i laserowych połączeń między nimi. To opóźnienie jest tylko kilkukrotnie wyższe niż światłowód czy kablówka (~7–20 ms), praktycznie niezauważalne w większości zastosowań.

Cennik: Usługa Starlink dla użytkowników domowych kosztuje 120 USD miesięcznie za plan standardowy w większości regionów benton.org. W niektórych miejscach dostępny jest tańszy wariant “Residential Lite” za 80 USD/miesiąc, z nieco niższym priorytetem (prędkości ~45–130 Mbps vs 100–270+ Mbps w planie standardowym) benton.org. Wszystkie plany obecnie nie mają opłat za przekroczenie pakietu ani twardych limitów danych (więcej o polityce danych poniżej). Zestaw użytkownika (antenę) kupuje się za 599 USD. Jednak od 2025 r. Starlink oferował promocje z bezpłatnym sprzętem (0 USD) przy zobowiązaniu 12-miesięcznym w wybranych regionach benton.org. Zazwyczaj nie ma umowy długoterminowej – jest to usługa z miesiąca na miesiąc, a Starlink oferuje nawet 30-dniowy okres próbny z pełnym zwrotem środków w razie niezadowolenia starlink.com. Plany biznesowe czy mobilne są droższe: Starlink Business kosztował początkowo około 500 USD/miesiąc oraz około 2 500 USD za sprzęt, ale teraz firma wprowadziła plany “Priorytet”. Na przykład Local Priority (użycie w konkretnym miejscu) zaczyna się od około 250 USD/miesiąc, a Global Priority (globalna mobilność) od około 400–650 USD/miesiąc, z dodatkowymi opłatami za większe paczki danych Priority starlink.com starlink.com. Specjalne pakiety morskie i lotnicze wahają się od kilkuset do nawet kilku tysięcy dolarów miesięcznie za dedykowaną usługę na statkach lub samolotach.

Warunki umowy: Standardowy Starlink nie ma rocznej umowy – można zrezygnować w każdej chwili bez dodatkowych opłat viasat.com. (Jedynym wyjątkiem jest promocja z darmowym sprzętem, wtedy należy korzystać z usługi przez 12 miesięcy lub zapłacić równowartość sprzętu.) Opcje mobilności (np. Starlink Roam, dawniej “RV”) także nie mają umów i można je pauzować z miesiąca na miesiąc. Umowy biznesowe i morskie są również elastyczne miesięczne, choć klienci korporacyjni mogą podpisywać umowy gwarantujące określony poziom usług (SLA).

Instalacja i sprzęt: Starlink jest zaprojektowany do łatwego samodzielnego montażu. Zestaw zawiera zmotoryzowaną antenę (“Dishy”), która automatycznie się ustawia, oraz router Wi-Fi. Instalacja trwa kilka minut – potrzebny jest widok na niebo, podłączenie do prądu i użycie aplikacji mobilnej Starlink do znalezienia najlepszego miejsca starlink.com. Nie potrzeba profesjonalnego instalatora dla użytkownika domowego. Standardowa antena jest kompaktowa (ok. 0,5 m) i można ją zamontować na dachu lub słupku. Dla biznesu/mobilności Starlink oferuje większą antenę High Performance o lepszej odporności na warunki pogodowe i większym polu widzenia – jej metalowa obudowa wytrzymuje ekstremalne warunki (od arktycznych mrozów po pustynne upały) oraz pracę w ruchu starlink.com. Firmy mogą zamawiać akcesoria jak uchwyty ścienne/dachowe i adaptery PoE. Starlink nie wymaga specjalistycznego sprzętu sieciowego; korzysta ze standardowego IPv4/IPv6 i dostarczany jest z routerem Wi-Fi (lub można użyć własnego sprzętu). Wsparcie techniczne realizowane jest głównie przez aplikację i stronę internetową, natomiast klienci biznesowi mają całodobowe priorytetowe wsparcie ze SLA starlink.com.

Limity danych: Starlink wyróżnia się hasłem “Nielimitowane dane” – nie ma twardych limitów, które odcinają usługę highspeedinternet.com. Jednak, aby zarządzać obciążeniem sieci, Starlink wprowadził Politykę Uczciwego Użytkowania: na standardowym planie Residential po przekroczeniu 1 TB (1 000 GB) w miesiącu ruch może być deprioratyzowany w godzinach szczytu highspeedinternet.com. W praktyce oznacza to, że bardzo intensywni użytkownicy mogą zauważyć spadki prędkości w czasie przeciążenia, ale nie ma opłat za przekroczenie ani odcięcia usługi highspeedinternet.com. Użytkownicy Residential Lite są zawsze deprioratyzowani względem standardowych (stąd niższa cena) benton.org. W Starlink Business/Priority zamiast limitu kupuje się pakiety danych “Priority Access” (np. 2 TB, 5 TB itd.) i po ich wykorzystaniu można dalej korzystać z Internetu z prędkością 1 Mbps lub dokupić kolejne pakiety starlink.com starlink.com. Dzięki temu kluczowy ruch biznesowy zachowuje szybkość w ramach pakietu. Podsumowując, Starlink nie ma ścisłych limitów, lecz stosuje system priorytetów, by zapobiec przeciążeniom przez nielicznych bardzo intensywnych użytkowników.

Cechy szczególne: Największym atutem Starlinka jest dostarczanie prawdziwego szerokopasmowego internetu do miejsc “praktycznie wszędzie na ziemi”, gdzie nie sięga światłowód ani wieża komórkowa benton.org. Działa na wsiach, na łodziach, a nawet w kamperach w ruchu. Starlink z natury jest mobilny – standardową antenę można przemieszczać, a plan Roam pozwala na korzystanie z usługi za granicą np. dla podróżników czy osób mieszkających w vanach. Dostępne są także rozwiązania morskie i lotnicze: jachty, statki wycieczkowe i samoloty komercyjne instalują Starlinka dla pasażerów dzięki jego wysokim przepływom. Kolejną zaletą jest szybka instalacja w nagłych wypadkach czy na zdalnych placach budowy – nie trzeba czekać na przyłącza kablowe, Starlink gotowy jest w kilka minut. Sieć staje się coraz solidniejsza: SpaceX stale wystrzeliwuje nowe satelity i wdraża laserowe połączenia między nimi dla lepszego zasięgu w rejonach polarnych i nad oceanami (dane mogą być przesyłane bez stacji naziemnych). Dodatkowo, antena Starlinka ma wbudowane ogrzewanie do topienia śniegu i zapobiegania oblodzeniu, co pomaga utrzymać połączenie zimą (choć przy większym poborze mocy). Ogółem Starlink zapewnia prędkości zbliżone do światłowodu i latencję znacznie niższą niż tradycyjny satelita, co jest przełomem dla odległych lokalizacji benton.org benton.org. Minusem jest relatywnie wysoka cena sprzętu i możliwość spadków prędkości w najbardziej zaludnionych komórkach (gdy rośnie liczba użytkowników), lecz kolejne starty satelitów i planowane satelity nowej generacji mają to złagodzić.HughesNet Jupiter (Internet satelitarny GEO)

HughesNet to wieloletni dostawca internetu satelitarnego (spółka zależna EchoStar), obsługujący głównie użytkowników indywidualnych oraz małe firmy w obu Amerykach. Działa na satelitach geostacjonarnych (GEO), w tym na nowym, wydajnym satelicie Jupiter-3, wystrzelonym w 2023 roku (highspeedinternet.com). HughesNet od lat jest wyborem numer jeden dla mieszkańców obszarów wiejskich w USA, a dzięki Jupiter-3 znacznie poprawił prędkości i warunki korzystania z danych w latach 2024–2025.

Rodzaj usługi: Sieć satelitarna GEO (flota Jupiter), skoncentrowana na internecie domowym na terenach podmiejskich i wiejskich, a także na małych firmach i punktach Wi-Fi dla społeczności. HughesNet korzysta z satelitów na bardzo wysokiej orbicie (~35 700 km), które pozostają nieruchome nad równikiem. Oznacza to wyższe opóźnienia, ale szeroki zasięg. Usługa HughesNet jest skierowana do konsumentów, sprzedawana w prostych pakietach z wbudowanym modemem Wi-Fi, zazwyczaj obejmuje jeden dom lub małe biuro na talerz.

Zasięg: HughesNet obejmuje Amerykę Północną (całe kontynentalne USA, Alaskę, Kanadę, Meksyk) i dużą część Ameryki Południowej, natomiast wybrane regiony Ameryki Łacińskiej obsługuje przez partnerów (highspeedinternet.com). Nowy satelita Jupiter-3 zwiększył zasięg do ok. 80% populacji obu Ameryk (highspeedinternet.com). Poprzednie satelity, Jupiter-1 i 2, obejmowały kontynentalne USA, część Kanady i wiązkę skierowaną na Brazylię. HughesNet nie świadczy usług bezpośrednio w Europie, Afryce czy Azji, ale technologia Hughes jest wykorzystywana w niektórych usługach regionalnych (np. Hotspoty Hughes Express Wi-Fi we współpracy z Facebookiem w krajach rozwijających się). Tutaj koncentrujemy się na ofercie konsumenckiej HughesNet w obu Amerykach.

Prędkości: Do niedawna HughesNet oferował na wszystkich planach 25 Mbps pobierania (minimum wg definicji szerokopasmowego internetu FCC). Dzięki wypuszczeniu Jupiter-3 firma oferuje teraz pakiety z prędkościami pobierania 50 Mbps, a nawet 100 Mbps (highspeedinternet.com) – to pierwszy raz w historii tej marki. Prędkości wysyłania pozostają na poziomie ~3 Mbps. W nowej ofercie (2024) bazowy plan Select oferuje do 50 Mbps, a plany Elite i Fusion do 100 Mbps (highspeedinternet.com). Faktyczne prędkości mogą się różnić, ale właśnie to odzwierciedla zwiększoną pojemność wiązek satelity Jupiter-3. Warto podkreślić, że są to prędkości „do”, czyli nie gwarantowane; w godzinach szczytu lub po przekroczeniu limitów danych priorytetowych (patrz ograniczenia transferu) prędkości mogą czasowo spaść. Niemniej jednak, dostępność usług 50–100 Mbps to ogromny postęp w porównaniu z wcześniejszymi planami HughesNet (5–25 Mbps), co przybliża ofertę do Starlink i Viasat (highspeedinternet.com).

Opóźnienia (latencja): Jako rozwiązanie oparte o GEO, HughesNet cechuje się wysokimi opóźnieniami – typowe pingowanie to 600–700 ms. To wynik samej natury satelity na orbicie 35 700 km (ok. 0,25 sekundy w jedną stronę, ok. 0,5 sekundy w obie). Praktycznie 600+ ms opóźnienia utrudnia granie online w czasie rzeczywistym czy wideokonferencje (użytkownik zauważy zwłokę). Jednak HughesNet wprowadził plany Fusion, które bazują na podejściu hybrydowym: wybrane typy ruchu (jak małe pakiety do gier czy VoIP) mogą być przekierowane na sieci naziemne, o ile są dostępne (highspeedinternet.com). Na obszarach Fusion (ok. 70% zasięgu HughesNet, highspeedinternet.com) znacznie poprawia to efektywną latencję dla aplikacji interaktywnych, dzięki czemu gry online stają się możliwe (co było trudne przy czystym internecie satelitarnym, highspeedinternet.com). Do zwykłego przeglądania i streamingu opóźnienie 600 ms jest akceptowalne – to tylko kilka dodatkowych sekund ładowania czy buforowania. Taką cenę płaci się za szeroki zasięg satelitów GEO.

Cennik: Plany HughesNet są zazwyczaj rozróżnione według prędkości i limitu danych. W połowie 2025 roku nowe plany HughesNet zaczynają się od 49,99 USD/mies. (cena promocyjna przez 12 miesięcy) za Select 50 Mbps (highspeedinternet.com). Plany 100 Mbps są droższe – ok. 64,99–79,99 USD/mies. w promocji przez rok, potem obowiązuje cena regularna (highspeedinternet.com). Przykład: 79,99 USD/mies. za plan 100 Mbps „Elite” po roku ceny promocyjnej (highspeedinternet.com). Plan Fusion 100 Mbps kosztuje ok. 94,99 USD/mies. w promocji (highspeedinternet.com). Ceny często uwzględniają 5 USD zniżki za autoryzowane płatności cykliczne (autopay, highspeedinternet.com). Wszystkie plany wymagają 24-miesięcznej umowy, a po zakończeniu promocji miesięczna opłata rośnie (np. o ok. 20 USD). Realnie więc miesięczny koszt to ok. 75 USD za 50 Mbps, 95+ USD za 100 Mbps. HughesNet często oferuje nowym klientom zniżki w stylu „25 USD mniej przez 6 miesięcy” (broadbandnow.com). Zazwyczaj pobierana jest jednorazowa opłata aktywacyjna 99 USD, którą czasem można anulować w promocji (zwłaszcza przy dzierżawie sprzętu). Ogólnie miesięczne ceny HughesNet są zbliżone do Viasat i podstawowych planów Starlink, ale plany z wyższymi prędkościami kosztują podobnie jak Starlink, oferując niższą wydajność.

Opłaty za sprzęt: Klient może dzierżawić lub kupić sprzęt HughesNet. W zestawie znajduje się antena satelitarna (~0,74 m) montowana na dachu oraz wewnętrzny modem/router (obecnie z Wi-Fi 6, highspeedinternet.com). Dzierżawa kosztuje ok. 14,99 USD/mies. (lub 19,99 USD dla planów Fusion z dodatkowym sprzętem, highspeedinternet.com). Przy dzierżawie pobierana jest jednorazowa opłata aktywacyjna 99 USD (często zwracana). Zakup sprzętu to wydatek 299,99 USD (standard) lub 449,99 USD (Fusion, highspeedinternet.com). W przypadku zakupu urządzenia doliczana jest także opłata instalacyjna 199 USD (instalacja jest darmowa przy dzierżawie, highspeedinternet.com). Większość klientów decyduje się na dzierżawę by uniknąć wysokich kosztów początkowych – HughesNet często reklamuje również bezpłatną instalację przy dzierżawie (highspeedinternet.com). Po rezygnacji ze świadczenia usługi, sprzęt dzierżawiony trzeba zwrócić. Nowy modem HughesNet (HT3000W) ma wbudowane Wi-Fi 6 dla lepszego zasięgu w domu (highspeedinternet.com), a opcjonalnie można dokupić punkt dostępowy Mesh Wi-Fi za 5 USD/mies. lub 99 USD jednorazowo, by wzmocnić sygnał (highspeedinternet.com).Ograniczenia danych i polityka:

Historycznie HughesNet był znany z rygorystycznych limitów danych (np. 10–50 GB miesięcznie, po których przekroczeniu prędkości były ograniczane do ok. 1–3 Mbps). W latach 2023–24 HughesNet całkowicie zmienił swoją politykę dotyczącą danych. Obecnie wszystkie plany oferują „Nieograniczoną” ilość standardowych danych – po zużyciu określonego limitu danych połączenie nie zostaje przerwane, a HughesNet nie ogranicza sztucznie prędkości do poziomu dial-up na resztę miesiąca. Zamiast tego każdy plan ma duży limit tzw. Danych Priorytetowych (ilość zależna od taryfy, np. 100 GB w Select, 200 GB w Elite/Fusion). Dopóki korzystasz z tych danych, otrzymujesz maksymalne prędkości. Po przekroczeniu limitu dalej możesz korzystać z Internetu z tą samą prędkością, jeśli sieć jest nieobciążona, ale w okresach wzmożonego ruchu Twój ruch jest deprioratyzowany (co oznacza, że prędkości mogą się obniżyć). Działa to podobnie do rozwiązania Starlink czy operatorów komórkowych – intensywnie korzystający z sieci mogą zauważyć spowolnienie w godzinach szczytu, jednak nie ma już nakładania sztucznych ograniczeń prędkości. Limity Danych Priorytetowych (100–200 GB) są dużo wyższe niż wcześniejsze (10–50 GB), co czyni usługę bardziej dostosowaną do współczesnych potrzeb. HughesNet nadal oferuje tzw. Bonus Zone (2:00–8:00) – wtedy zużycie danych nie jest naliczane do limitu Danych Priorytetowych. Użytkownicy mogą również dokupić dodatkowe „tokeny” Danych Priorytetowych, ale przy obecnym braku ograniczeń dla danych standardowych jest to rozwiązanie głównie dla tych, którzy po przekroczeniu 200 GB dalej chcą pełnych prędkości nawet w godzinach szczytu.

Warunki umowy:

HughesNet wymaga 24-miesięcznego zobowiązania przy wszystkich planach dla klientów indywidualnych. Za wcześniejsze rozwiązanie umowy naliczane są opłaty (zazwyczaj 400 dolarów minus 15 dolarów za każdy zakończony miesiąc świadczenia usługi). Nie ma opcji na abonament miesiąc do miesiąca dla klientów domowych. Po upływie dwóch lat umowa automatycznie przechodzi na tryb miesiąc do miesiąca. Często dostępna jest „blokada ceny” na 12 pierwszych miesięcy – w drugim roku opłata wzrasta (np. promocja 49,99 USD rośnie do 75 USD). Warto czytać dokładnie warunki. Jeśli skorzystasz z darmowej instalacji lub innych promocji, musisz zobowiązać się do pełnej umowy.

Instalacja:

W przypadku HughesNet wymagana jest profesjonalna instalacja urządzeń przez certyfikowanego instalatora, który zamontuje antenę satelitarną na dachu lub na ścianie zewnętrznej, a następnie precyzyjnie ustawi ją na satelitę. Montaż jest bezpłatny w przypadku dzierżawy sprzętu (oferta czasowa), w innym przypadku kosztuje około 200 USD. Instalator podłącza także modem wewnętrzny i sprawdza jakość sygnału. Ponieważ satelity GEO są wrażliwe na ustawienie, profesjonalny montaż gwarantuje niezawodność usługi. Montaż trwa zwykle kilka godzin. Antena HughesNet wymaga niezasłoniętego widoku na południowe niebo (na półkuli północnej). Po skonfigurowaniu system jest praktycznie bezobsługowy, choć silne opady śniegu na antenie mogą zakłócać sygnał (niektórzy klienci kupują wtedy tanie podgrzewacze lub osłony, ponieważ anteny HughesNet nie mają funkcji samonagrzewania).

Najważniejsze cechy:

HughesNet znany jest z szerokiej dostępności – jeśli masz niezakłócony widok na niebo, prawdopodobnie możesz korzystać z tej usługi, niezależnie od tego, jak daleko od miasta się znajdujesz. Dla wielu gospodarstw rolnych, domków letniskowych czy małych miasteczek, gdzie nie ma kablówki czy światłowodu, to prawdziwe wybawienie. Usługa oferuje obecnie prędkości do 100 Mbps, co umożliwia użytkownikom z terenów wiejskich oglądanie wideo w jakości HD, uczestnictwo w wideokonferencjach (choć z pewnym opóźnieniem) i generalnie równorzędne korzystanie z internetu względem użytkowników z miast – to duża zmiana w stosunku do lat, gdy prędkości rzędu 5–15 Mbps były normą. Nowością jest hybrydowy serwis HughesNet Fusion, łączący łączność satelitarną z naziemnym LTE i tym samym rozwiązujący problem opóźnienia przy zadaniach interaktywnych (np. zdalna edukacja, telemedycyna). Usługa Fusion jest rozwijana, m.in. dzięki przejęciu przez macierzystą firmę EchoStar widma połączonego w wyniku fuzji z DISH Network. Nowy modem HughesNet obsługuje Wi-Fi 6, co ułatwia jednoczesną obsługę wielu urządzeń w domu. Firma koncentruje się na obsłudze terenów wiejskich – nie walczy o miastowych użytkowników gigabitowych, stawiając na niezawodność, zasięg i szeroką dostępność. HughesNet współpracuje też z organizacjami społecznymi, tworząc publiczne hotspoty Wi-Fi w odległych miejscach (np. Meksyk, Indonezja), zapewniając dostęp nie tylko indywidualnym klientom. Dostępna jest opcjonalnie usługa telefonii VoIP przez satelitę (ok. 20–30 USD miesięcznie), przydatna tam, gdzie sygnał komórkowy jest słaby – choć opóźnienia słychać bardziej niż przy tradycyjnych połączeniach. Ogólnie, HughesNet 2025 to znacznie szybsza i faktycznie „nielimitowana” usługa szerokopasmowa, nadal oferująca „rozsądnie szybki Internet niemal wszędzie” – nawet wobec coraz silniejszej konkurencji ze strony konstelacji satelitów LEO. Jest szczególnie atrakcyjna dla osób, które nie chcą wysokich opłat na start (jak wymaga Starlink) i akceptują umowę w zamian za dotowany sprzęt.

Viasat – Internet satelitarny (dawniej Exede)

Viasat to jeden z największych dostawców internetu satelitarnego, oferujący zarówno rozwiązania dla domu, jak i dla firm (w tym Wi-Fi w samolotach). Posiada flotę satelitów GEO, w tym ViaSat-2 oraz nową serię ViaSat-3. W roku 2025 Viasat wprowadził uproszczony plan „Unleashed” bez twardych limitów danych, celując w konkurencję ze Starlink.Typ usługi: Sieć satelitarna GEO (pasmo Ka) dla szerokopasmowego internetu konsumenckiego, a także specjalistyczne usługi dla biznesu, lotnictwa i rządu. Usługa konsumencka Viasat jest następcą marki Exede, dostarczając szybkiego internetu domowego poprzez satelitę. Viasat zapewnia również łączność Wi-Fi na pokładach wielu linii lotniczych (mogłeś korzystać z internetu Viasat podczas lotu) oraz satkom dla wojska. Na potrzeby tego porównania skupiamy się na stronie internetu domowego, która obecnie koncentruje się na nowym planie „Viasat Unleashed” dla gospodarstw domowych.

Zasięg: Zasięg Viasat obejmuje Amerykę Północną, część Ameryki Południowej, Europę, Bliski Wschód i Australię dzięki obecnej flocie satelitów. ViaSat-2 (wystrzelony w 2017 r.) obejmuje Amerykę Północną, region Oceanu Atlantyckiego i część Europy. Viasat nabył także europejskiego operatora Ka-Sat (obsługującego UE) oraz ma partnerstwa rozszerzone na Australię. Nowe satelity ViaSat-3 mają zapewnić globalny zasięg: jeden dla obu Ameryk, jeden dla EMEA, jeden dla Azji i Pacyfiku. Pierwszy ViaSat-3 (Ameryki) został wystrzelony w 2023 r., lecz z powodu awarii rozłożenia paneli słonecznych dostarcza jedynie <10% planowanej pojemności. Viasat częściowo zrekompensował to zapasowymi rozwiązaniami naziemnymi i odszkodowaniem z ubezpieczenia oraz planuje wkrótce uruchomić satelity EMEA i APAC. Od połowy 2025 r. plan Viasat Unleashed jest dostępny na wielu obszarach USA i południowej Kanady i wprowadzany w kolejnych lokalizacjach w miarę wzrostu pojemności. Niektóre regiony mogą być nadal obsługiwane przez starsze plany dopóki pokrycie ViaSat-3 nie będzie aktywne. W skrócie: jeśli jesteś w kontynentalnych USA, Viasat prawdopodobnie zapewnia usługę; w innych regionach świata dostępność jest zróżnicowana, ale rośnie.

Prędkości: Viasat oferuje prędkości pobierania od 25 Mbps do 100–150 Mbps w zależności od lokalizacji i planu. Nowy plan Unleashed upraszcza to, automatycznie zapewniając maksymalnie dostępną prędkość w twojej okolicy (może to być 100 lub 150 Mbps, jeśli pozwala na to pojemność wiązki, lub 25–50 Mbps w regionach ze starszym pokryciem). Viasat reklamuje plan Unleashed jako "25–150 Mbps". W praktyce wielu klientów korzystających z wiązek ViaSat-2 uzyskuje około 50 Mbps, natomiast ci, którzy mają szczęście trafić na mniej obciążoną wiązkę lub nową pojemność ViaSat-3, mogą osiągnąć niemal 100 Mbps. Prędkości wysyłania w Viasat to około 3 Mbps (czasem do 5 Mbps w najwyższych planach). Są to wartości "do", niegwarantowane – na rzeczywiste osiągi wpływać może pogoda, obciążenie sieci i twoje wykorzystanie danych względem polityki uczciwego użytku. Mimo to nawet 25–50 Mbps wystarcza do streamingu i standardowego korzystania, a potencjał do 100+ Mbps w niektórych regionach jest porównywalny z typowymi wynikami Starlinka. Co istotne, satelity Viasat mają dużą łączną pojemność (ViaSat-2 około 260 Gbps, ViaSat-3 zaprojektowany na 1 Tbps), co pozwala oferować te wyższe prędkości wybranym użytkownikom.

Opóźnienia: Jako usługa GEO, opóźnienia Viasat są podobne do HughesNet – średnio około 600 ms dla pingu. To wysokie opóźnienie wynika z odległości GEO i dotyka wszystkich zastosowań: rozmowy VoIP mają zauważalne opóźnienie, szybkie gry online są niepraktyczne, a przeglądanie sieci ma zwiększony czas ładowania. Viasat nie oferuje jeszcze hybrydowego rozwiązania niskiego opóźnienia, jak HughesNet Fusion, choć wspominał o testowaniu rozwiązań LEO i innych (zakup Inmarsat przez Viasat dał im również plany LEO, ale nic jeszcze nie zostało wdrożone). Obecnie każda operacja to ok. 0,5–0,6 sekundy opóźnienia. Przy streamingu czy pobieraniu to niewielki problem (po prostu większy bufor początkowy), ale do pracy interaktywnej jest to największa wada GEO wobec LEO. Podsumowanie: opóźnienie ~600 ms – dobre do Netfliksa, nie do gamingu na Twitchu.

Ceny: W maju 2025 r. Viasat uruchomił jeden główny pakiet, "Viasat Unleashed", od 119 USD/miesiąc. Ten plan zastępuje poprzednie plany z limitami danych Bronze/Silver/Gold. Dokładna cena może się różnić w zależności od regionu (niektóre reklamy podają 99,99 USD/mies., inne 119 USD – prawdopodobnie przez promocje regionalne lub niewielkie różnice w dostępnych prędkościach). Przykładowo, w jednym raporcie wymieniono: "ceny dla Viasat Unleashed zaczynają się od 119 USD/miesiąc, zależnie od miejsca zamieszkania". Wygląda na to, że 119 USD jest ceną standardową, w niektórych obszarach mogą wystąpić oferty wstępne na 99 lub 109 USD. Co ważne, do Unleashed nie jest wymagany długoterminowy kontrakt – to istotna zmiana wobec poprzednich dwuletnich umów. Zniesiono także opłaty instalacyjne za standardowe instalacje i uproszczono opłaty za sprzęt. Ceny Unleashed są stałe (bez oddzielnych poziomów danych), ale w tle Viasat zarządza ruchem przez politykę uczciwego użytku. W niektórych obszarach bez Unleashed, starsze plany Viasat kosztują od 69 do 150 USD/miesiąc, w zależności od prędkości i danych, lecz te są wygaszane. Viasat oferuje często rabaty na pierwsze 3 miesiące; np. ostatnia promocja dawała 20 USD zniżki na każdy z pierwszych 3 miesięcy. Usługi dodatkowe jak Viasat Voice (telefon domowy) czy EasyCare są płatne oddzielnie. Ogólnie ok. 120 USD za nielimitowany internet satelitarny jest obecnie standardem, co jest konkurencyjne wobec Starlinka za 110–120 USD miesięcznie, eliminując opłaty wstępne i kontrakty jako bariery.

Sprzęt i instalacja: Viasat dostarcza antenę satelitarną (75 cm) i modem satelitarny z Wi-Fi. Wynajem sprzętu to około 15 USD/miesiąc (standard rynkowy). Jest także opcja pełnego wykupu sprzętu (ok. 300 USD; wcześniej przy zobowiązaniu na 2 lata – nie wiadomo, czy przy Unleashed nadal dostępne, bo brak umowy sugeruje raczej wynajem). Dla większości najwygodniejszy jest leasing, a Viasat często rezygnuje z opłaty instalacyjnej dla nowych klientów (szczegóły: "darmowa instalacja dla klientów z pozytywną weryfikacją kredytową" przy Unleashed). Instalacja jest wykonywana przez certyfikowanego technika, podobnie jak w HughesNet. Przy planie Unleashed (bez umowy) mogą wystąpić jednorazowe opłaty instalacyjne, ale w reklamach Viasat eksponuje "brak opłat instalacyjnych" jako zaletę. Technik zainstaluje antenę z widokiem na południowe niebo i poprowadzi okablowanie do modemu w domu. Najnowszy modem Viasat obsługuje dual-band Wi-Fi i można go łączyć z extenderami w razie potrzeby. Jest też opcja EasyCare – plan serwisowy (8,99 USD/mies.) obejmujący wszystkie interwencje serwisowe oraz przestawienie anteny, jeśli się przeprowadzasz. EasyCare nie jest obowiązkowy, ale poprawia komfort (bez niego przyjazd serwisanta to koszt ok. 95 USD). W skrócie: profesjonalna instalacja jest wliczona (lub bardzo tania) i obowiązkowa, a sprzęt zwykle się wynajmuje, by uniknąć dużych wydatków na start – co kontrastuje z samodzielnym montażem w Starlink.

Limity danych/polityka uczciwego użytku: Plan Unleashed Viasat reklamowany jest jako nielimitowany, bez limitów danych – to potężny atut. Faktycznie, nie ma twardych limitów danych – usług nie odcina się i nie naliczane są opłaty za przekroczenie. Viasat jednak zarządza pojemnością sieci, monitorując "typowe użytkowanie". Zgodnie z polityką danych nielimitowanych, próg "typowego" użytku to obecnie ok. 360 GB miesięcznie (zużycie ok. 70% klientów). Po przekroczeniu (~360 GB w 30 dni) możesz mieć obniżony priorytet i potencjalnie niższe prędkości (nawet o połowę) w okresach szczytu. Jeśli ktoś używa bardzo dużo (górne 5% użytkowników, ok. 850+ GB/mieś.), może doświadczyć znacznego spadku prędkości w godzinach szczytu. Te zasady mają nie dopuścić, żeby jeden bardzo aktywny użytkownik blokował pojemność całej wiązki. To w zasadzie soft cap: zużywaj poniżej 360 GB, nie będziesz czuć ograniczeń; powyżej – wieczorami mogą być spadki prędkości. Poza godzinami szczytu (noc, południe) nawet użytkownicy o dużym transferze mają pełną prędkość. Nawet po obniżeniu priorytetu połączenie nadal działa – podstawowe przeglądanie i streaming SD są wykonalne. Jest to podobne do zarządzania ruchem przez naziemnych dostawców z planami "unlimited". Dla porównania, starsze plany Viasat miały twarde limity (np. po 100 GB prędkość spadała stale do 1–5 Mbps). Unleashed to duża poprawa komfortu – klienci mogą swobodniej korzystać z internetu (np. pobierać gry czy duże aktualizacje bez strachu o limit). Limity Viasat (~360–850 GB) są niższe niż obecny próg fair use Starlinka (~1 TB), ale w praktyce niewielu użytkowników satelitarnych osiąga te wartości ze względu na umiarkowane prędkości. Viasat wyraźnie pozycjonuje "brak limitów danych" jako przewagę wobec HughesNet (który ma limity danych priorytetowych).Warunki umowy: Przejście Viasat na brak umowy jest godne uwagi. Plan Unleashed jest dostępny bez długoterminowego zobowiązania – rozliczenie miesięczne i możliwość anulowania w dowolnym momencie bez kary viasat.com viasat.com. To zmiana w porównaniu z dotychczasowymi standardowymi umowami na 24 miesiące. W przypadku rezygnacji należy zwrócić dzierżawiony sprzęt. Brak umowy ułatwia klientom wypróbowanie Viasat lub zmianę dostawcy w razie potrzeby (może to odpowiedź na elastyczność Starlink i sposób przyciągnięcia osób ostrożnych wobec zobowiązań). W niektórych regionach lub przy określonych promocjach mogą nadal występować opcje z umową (np. przy skorzystaniu ze specjalnej oferty lub braku dostępności Unleashed w danej lokalizacji, stare plany są dwuletnie). Jednak od 2025 roku sztandarowa oferta jest już bez umów. Oznacza to również, że jeśli korzystasz ze starego planu, możesz dokonać aktualizacji do Unleashed i korzystać bez okresu umownego (lub rozpocząć nowy okres – szczegóły w regulaminie). Koniecznie przeczytaj umowę abonencką – nawet konta bez umowy zazwyczaj wymagają 30-dniowego wypowiedzenia do zaprzestania rozliczania, itp. Brak umowy stawia Viasat na równi ze Starlink i dostawcami domowego internetu 5G, którzy chcą niższych barier wejścia dla nowych klientów highspeedinternet.com highspeedinternet.com.

Wyróżniające się cechy: Viasat oferuje kilka unikalnych atutów. Jednym z nich jest doświadczenie i niezawodność – firma działa w sektorze internetu satelitarnego od dekad i zapewnia solidne wsparcie klienta przez rozmowę z agentem na żywo (podczas gdy Starlink głównie prowadzi wsparcie online) viasat.com. Viasat oferuje wbudowane Wi-Fi w swoim modemie oraz pakiety z telefonem (usługa Voice zoptymalizowana pod łącze satelitarne). Firmę wyróżnia także przewaga w obsłudze klienta, co oznacza możliwość kontaktu z żywą osobą – w przeciwieństwie do modelu samoobsługowego Starlink viasat.com viasat.com. Dodatkowym atutem jest profesjonalny montaż – niektórzy klienci wolą, by technik zadbał o poprawną instalację zamiast samodzielnego montażu. Viasat oferuje także internet pokładowy dla wielu linii lotniczych; choć nie dotyczy domowej usługi bezpośrednio, podkreśla to ich możliwości technologiczne (rzeczywiście, niektóre te same satelity obsługują zarówno samoloty, jak i domy). Dla użytkowników wiejskich możliwe jest połączenie usługi Viasat z Viasat Voice (telefon VoIP działający przez łącze satelitarne). Dla osób potrzebujących absolutnie nieprzerwanego działania 24/7 Viasat oferuje EasyCare, a w niektórych przypadkach nawet zapasowe połączenie dial-up lub 4G (stare oferty), by nigdy nie być offline – jednak są to opcje niszowe. Dzięki przejęciu Inmarsat w 2023 roku en.wikipedia.org en.wikipedia.org, Viasat ewoluuje do operatora multi-orbit: w nadchodzących latach planowana jest integracja rozwiązań LEO, MEO i GEO dla jeszcze lepszego zasięgu i być może niższego opóźnienia w niektórych produktach highspeedinternet.com highspeedinternet.com. Choć nie dotyczy to aktualnej oferty konsumenckiej, jest to znak, że Viasat nie stoi w miejscu względem konkurencji LEO. Podsumowując, nowy plan Unleashed Viasat to uproszczony, bardziej przyjazny użytkownikowi internet satelitarny – bez limitów, bez umowy, do 150 Mb/s highspeedinternet.com – co czyni go mocnym konkurentem na rynku zdalnego internetu. Jeśli potrzebujesz internetu, a nie masz dostępu do światłowodu czy kabla, Viasat jest obecnie sensowną alternatywą obok Starlink i HughesNet, każdy z własnymi zaletami i wadami.

OneWeb (Eutelsat OneWeb LEO Broadband dla firm)

OneWeb to konstelacja satelitów LEO, która od 2025 roku jest przede wszystkim skierowana do segmentów biznesowych, rządowych i mobilnych, a nie bezpośrednio do klientów indywidualnych. OneWeb zakończył budowę pierwszej generacji konstelacji – 618 satelitów na niskiej orbicie okołoziemskiej – na początku 2023 roku, obecnie jako wspólna własność Eutelsatu i rządu Wielkiej Brytanii. Zapewnia globalną, szybką i niskolatencyjną łączność za pośrednictwem partnerów dystrybucyjnych.

Typ usługi: Konstelacja satelitów LEO (orbita polarna) oferująca internet szerokopasmowy klasy korporacyjnej. OneWeb koncentruje się na usługach hurtowych (“wholesale” lub B2B) – zapewnia łączność operatorom telekomunikacyjnym, ISP, firmom obsługującym transport morski i lotniczy, rządom itp., którzy następnie oferują je klientom końcowym (np. hotspoty Wi-Fi, backhaul komórkowy, w samolotach itd.). W przeciwieństwie do Starlink, OneWeb nie oferuje obecnie pakietów „internet domowy” dla osób prywatnych; to raczej rozwiązanie biznesowe (chociaż OneWeb realizował pilotażowe projekty dla szkół i społeczności wiejskich przez partnerów).

Zasięg: OneWeb zapewnia niemal globalny zasięg, również na bardzo wysokich szerokościach geograficznych. Dzięki satelitom na trajektoriach polarnych sygnał dociera od Bieguna Północnego aż do ok. 50° szerokości geograficznej południowej, a wraz z rozbudową konstelacji i stacji naziemnych – także szerzej offshoreconnectivitypartners.nl. OneWeb szczególnie wyróżnia się usługą na obszarach Arktyki (powyżej 60° N), gdzie brak innych opcji szerokopasmowych – podłączono już m.in. społeczności na Alasce, w dalekiej północnej Kanadzie czy platformy offshore offshoreconnectivitypartners.nl offshoreconnectivitypartners.nl. Od połowy 2025 roku OneWeb (po fuzji z Eutelsat) ma już globalny zasięg – ostatnie testy wykazały płynne przełączanie sygnału na całym świecie, w tym na obszarach polarnych worldteleport.org offshoreconnectivitypartners.nl. Pokrycie dotyczy także oceanów, co sprawia, że jest atrakcyjną opcją dla żeglugi i lotnictwa. Ponieważ jednak OneWeb działa przez partnerów, dostępność dla użytkownika końcowego zależy od lokalnych operatorów, którzy zaoferują usługi zasilane przez OneWeb. Na przykład firmy takie jak BT, Orange i Telstra korzystają z OneWeb, by zapewniać łączność w trudno dostępnych miejscach. W skrócie: OneWeb dociera wszędzie na Ziemi (z wyjątkiem skrajnych szerokości południowych), o ile użytkownik dysponuje odpowiednim terminalem i planem usługowym.

Prędkości: OneWeb zapewnia prędkości szerokopasmowe porównywalne ze Starlink, choć o nieco odmiennych parametrach. Typowo reklamowane prędkości to do ok. 150 Mbps pobierania i 15–20 Mbps wysyłania na terminal worldteleport.org offshoreconnectivitypartners.nl. OneWeb często podaje, że „setki Mbps” są możliwe. Przykładowo, na statkach morskich przy podwójnej antenie realne są do 195 Mbps pobierania / 32 Mbps wysyłania offshoreconnectivitypartners.nl. U innych partnerów typowe plany to 50 Mbps pobierania / 10 Mbps wysyłania i 100 Mbps pobierania / 20 Mbps wysyłania, często z gwarantowaną przepustowością (QoS) części z tych wartości satellitephonestore.com satellitephonestore.com. Rzeczywista prędkość zależy od wykupionego planu (czasem ograniczone do 50 Mbps, w innych przypadkach umożliwiają „burst” do 100+ Mbps). Ogólnie pojemność na wiązkę w OneWeb jest duża i przydzielana elastycznie, więc firma może otrzymać nawet powyżej 150 Mbps jeśli zawrze odpowiednią umowę. Sprzęt pozwala również łączyć wiele terminali dla zwiększenia przepustowości. W praktycznych testach sieć OneWeb zapewnia stabilny internet szerokopasmowy: w fazie beta testów użytkownicy osiągali łatwo 100+ Mbps; sieć obsługuje streaming, VPN i inne wymagające aplikacje offshoreconnectivitypartners.nl highspeedinternet.com. To znaczący postęp względem rozwiązań GEO, chociaż w maximach prędkości Starlink bywa nieco szybszy (ma więcej satelitów i większą wielokrotność wykorzystania częstotliwości – czasem przekracza 200 Mbps). Dla firm jednak priorytetem bywa gwarantowana pasmo i jakość SLA – OneWeb pozycjonuje się więc jako „operator klasy biznesowej” z gwarancją świadczonych parametrów.

Chunk 7 z 11:

Opóźnienie (latencja): Niska orbita LEO, na której znajduje się OneWeb (~1200 km), zapewnia niskie opóźnienia rzędu około 70 ms (jednokierunkowo ok. 30–40 ms). OneWeb podaje opóźnienie „na poziomie nawet ~70 milisekund” dla połączeń end-to-end (źródło: oneweb.net, offshoreconnectivitypartners.nl). Jest to nieco więcej niż w przypadku Starlinka (~30–50 ms), ponieważ satelity OneWeb znajdują się na wyższej orbicie i brak im połączeń laserowych między satelitami (co oznacza, że część danych przesyłana jest przez naziemne bramy, co może wydłużyć trasę pakietu). Niemniej jednak, opóźnienie ~70–80 ms to przepaść w porównaniu do ~600 ms na GEO – jest ono zbliżone do typowych opóźnień szerokopasmowego internetu naziemnego. OneWeb spełnia wymagania większości interaktywnych aplikacji; nadaje się do rozmów wideo, pracy w chmurze, a nawet do gier online (zdecydowanie lepiej niż GEO w kontekście gier). OneWeb reklamuje się wręcz do zastosowań wymagających niskiego opóźnienia, takich jak sieci tradingowe czy łączność wojskowa – co sugeruje pewność utrzymania opóźnienia poniżej 100 ms na całym świecie (oneweb.net). Warto zauważyć: ponieważ OneWeb opiera się na naziemnych bramach do obsługi ruchu, opóźnienie może zależeć od rozmieszczenia tych bram względem abonenta. Przykładowo, użytkownik w odległym miejscu może mieć ruch skierowany na satelitę, następnie na bramę np. w Londynie, a dopiero potem do internetu – dodając ok. 20–30 ms, jeśli taka brama jest daleko. Wraz z rozbudową sieci bram (często zlokalizowanych przy centrach danych) sytuacja ta będzie się poprawiać.

Plany i ceny dla firm: OneWeb jest sprzedawany przez autoryzowanych partnerów, a ceny są zdecydowanie wysokie, odpowiadające usługom klasy enterprise. Nie ma publicznych taryf miesięcznych jak 100 USD dla konsumenta. Zamiast tego partnerzy oferują pakiety często z nielimitowanym transferem oraz gwarantowaną przepływnością. Przykładowo, amerykański reseller reklamuje OneWeb Mobility Unlimited 50 Mbps za 9 599 USD miesięcznie (umowa na 12 miesięcy), a plan Unlimited 100 Mbps Global za 18 799 USD miesięcznie (satellitephonestore.com). Pakiety te umożliwiają nielimitowane korzystanie oraz mobilność na całym świecie. Są to jednak rozwiązania celowane w duże firmy, statki, platformy wiertnicze, linie lotnicze itp. – wszędzie tam, gdzie liczy się zasięg i gwarantowana jakość. Dla społeczności lokalnych lub wiejskich ISP, OneWeb jest bardziej opłacalny na jednostkę transferu (np. hurtowy link 200 Mbps dla ISP obsługującego setki użytkowników). OneWeb deklaruje chęć obniżenia kosztów i w przyszłości zaoferowania usług dla MŚP i konsumentów poprzez partnerów. Jednak w połowie 2025 roku, osoba prywatna chcąca mieć OneWeb w domu musiałaby liczyć się z biznesową ceną (rzędu kilku-kilkunastu tysięcy USD miesięcznie) – aktualnie więc nie jest to oferta konsumencka. Możliwy jest dostęp pośredni, poprzez operatora, który wykorzystuje OneWeb do łączenia wież komórkowych lub hotspotów Wi-Fi. Warto zauważyć, że plany enterprise obejmują zazwyczaj minimum 12-miesięczne kontrakty, a czasami wymagają opłaty za cały rok z góry lub zawarcia specjalnych umów handlowych. Sprzęt zwykle sprzedaje się lub leasinguje oddzielnie (za dziesiątki tysięcy USD). Wysoka cena podkreśla, że aktualni odbiorcy OneWeb to zupełnie inny segment rynku niż Starlink.

Sprzęt i instalacja: Terminale abonenckie OneWeb to profesjonalny sprzęt wymagający fachowego montażu. Istnieje kilka rodzajów: OneWeb współpracuje z producentami jak Intellian czy Kymeta, oferując różne typy anten. Dla lokalizacji stacjonarnych najczęściej stosuje się OneWeb Compact Terminal – płaskie, elektronicznie sterowane panele lub podwójne anteny paraboliczne – ich koszt to od 10 000 do 50 000 USD i więcej (europasatellite.com). Przykładowo, morska antena Intellian dual parabolic na OneWeb kosztuje ok. 20 000 euro. Systemy te śledzą ruch satelitów LEO (mechanicznie lub elektronicznie) oraz zapewniają płynne przełączanie. Często instaluje się je parami, dla redundancji (szczególnie na statkach). Instalacja odbywa się przez certyfikowanych partnerów – na statkach przez firmę od radiokomunikacji morskiej, a na lądzie przez inżyniera terenowego. Wymagania energetyczne są niemałe – nie są to urządzenia niskoprądowe. Terminale OneWeb są przystosowane do pracy w trudnych warunkach atmosferycznych – istnieją wersje wytrzymałe na mróz Arktyki i upały pustyni. Montaż OneWeba nie jest możliwy samodzielnie; bardziej zbliżony jest do instalacji profesjonalnej sieci VSAT. Jest to kolejny powód, dla którego OneWeb skupia się póki co na rynku biznesowym. Firma rozwija jednak mniejsze, tańsze terminale klienckie (w tym do samodzielnej instalacji), co pozwoli wejść na szersze rynki. Wraz ze skalą produkcji ceny będą spadać.

Limity transferu: OneWeb w ramach abonamentów biznesowych oferuje nielimitowany transfer danych – są one reklamowane jako „Unlimited” (satellitephonestore.com). Nie ma określonych limitów danych – klient opłaca konkretny poziom gwarantowanej przepływności (50 czy 100 Mbps) i może z niego w pełni korzystać. Jako że są to drogie usługi dedykowane, OneWeb nie potrzebuje ograniczać transmisji – liczba użytkowników na sektor/wiązce wynika z liczby sprzedanych usług, a każdy klient otrzymuje SLA zapewniający zamówioną przepływność. Mogą pojawić się zasady uczciwego użytkowania lub kontencja, jeśli reseller/IP nadmiernie obciąży daną wiązkę, lecz w przekazie marketingowym OneWeb podkreśla „brak limitów” i wysoką niezawodność (offshoreconnectivitypartners.nl). W przypadku ofert dla społeczności może pojawić się lokalny limit ustalony przez ISP, ale to kwestia lokalnej polityki. Podsumowując, klienci OneWeb korzystają z nielimitowanego transferu – płacą za tę swobodę niemało.

Cechy szczególne: Przewagi OneWeb to mobilność i łatwa integracja z innymi sieciami. Zapewnia płynność połączenia na obiektach ruchomych – np. jacht na Arktyce może być stale połączony z internetem z niskim opóźnieniem, czego wcześniej nie dało się zrobić. Linie lotnicze już testowały OneWeb pod kątem Wi-Fi na pokładzie, gdzie możliwe jest uzyskanie setek Mbps dla samolotu (assets.staging.oneweb.build). OneWeb reklamowany jest również jako „carrier-grade” – czyli zdolny do integracji z infrastrukturą operatorską, obsługi QoS, VLAN, gwarancji Service Level Agreements (SLA), zapewnienia określonego czasu nieprzerwanej pracy i jakości (offshoreconnectivitypartners.nl). Sieć zaprojektowano dla wysokiej niezawodności – duże zróżnicowanie satelitarne (zawsze jest kilka widocznych satelitów) i płynne przekazywanie sygnału ograniczają zakłócenia. Strategiczne partnerstwo z Eutelsat (właściciel GEO) pozwala oferować rozwiązania hybrydowe: np. duże, mniej czułe na opóźnienia transfery kierować przez GEO, niskolatencyjne zadania obsługiwać w LEO, zapewniać backup. Fuzja z Eutelsatem w 2023 r. stworzyła wspólną ofertę GEO+LEO, którą doceniają klienci oczekujący redundancji (oneweb.net). OneWeb skupia się również na rozwiązaniach dla społeczności, udostępniając kompaktowe, zasilane solarami terminale do szkół, ośrodków zdrowia czy wsi (często w partnerstwie z operatorami lokalnymi) – jest to szansa na pełną transformację tych miejsc. To również idealne rozwiązanie dla zastosowań wojskowych czy ratunkowych, gdzie stabilna łączność musi powstać błyskawicznie. Dzięki latencji poniżej 100 ms i globalnemu zasięgowi OneWeb łączy świat w niespotykany dotąd sposób (europasatellite.com, offshoreconnectivitypartners.nl). Platforma cyfrowa do zarządzania i integracji przez API ułatwia partnerom wdrożenia (bardziej model hurtowy). Podsumowując, OneWeb w 2025 to biznesowy kuzyn Starlinka – podobna technologia internetu satelitarnego LEO, ale opakowana dla firm i instytucji oczekujących gwarantowanej wydajności, szerokiego zasięgu (także polarnego) i gotowych zapłacić za to niemało. W miarę rozwoju ekosystemu zobaczymy zapewne więcej ofert konsumenckich opartych pośrednio o OneWeb (np. wiejski ISP sprzedający dostęp do internetu, który pod spodem korzysta z backhaulu OneWeb). Od dziś OneWeb to jednak przede wszystkim oferta do zastosowań krytycznych – od stacji badawczych na Arktyce, przez luksusowe jachty, po miejsca, gdzie światłowód nigdy nie dotarł.

Inmarsat Global Xpress (GEO – Biznes/Mobilność)

Global Xpress (GX) firmy Inmarsat to satelitarny system szerokopasmowego internetu na orbicie geostacjonarnej, zapewniający globalną łączność internetową ze szczególnym uwzględnieniem użytkowników morskich, lotniczych i rządowych. Obecnie, po fuzji w 2023 roku, jest częścią Viasat (en.wikipedia.org), a Inmarsat GX nadal funkcjonuje jako kluczowa usługa dla firm, często sprzedawana jako „Fleet Xpress” dla statków lub używana do Wi-Fi na pokładach samolotów czy w odległych siedzibach korporacji. System ten uzupełnia starsze usługi Inmarsat w paśmie L (takie jak BGAN oraz FleetBroadband), oferując znacznie wyższe prędkości w paśmie Ka.

Typ usługi: System satelitarny GEO (satelity Inmarsat-5 i I-6), dostarczający szerokopasmowy, szybki internet dla firm. System ten nie jest skierowany bezpośrednio do konsumentów, lecz wykorzystywany przez dostawców usług do takich zastosowań jak internet na jachtach, łączność w sektorze energetycznym, uplinki telewizyjne oraz Wi-Fi dla pasażerów samolotów. Inmarsat GX to zasadniczo oferta „VSAT” od Inmarsat, o globalnym zasięgu i nacisku na niezawodność oraz jakość usług (także z gwarancjami SLA).

Zasięg: Global Xpress obejmuje niemal całą kulę ziemską (z wyjątkiem obszarów skrajnie polarnych powyżej ~85° szerokości geograficznej) dzięki sieci co najmniej 5 satelitów GX na orbicie geostacjonarnej (en.wikipedia.org). Każdy satelita Inmarsat-5 (I-5) posiada wiele wiązek stałych i ruchomych, umożliwiających ukierunkowanie na obszary o wysokim zapotrzebowaniu (en.wikipedia.org). Łącznie zapewniają nieprzerwany zasięg od około 82°N do 82°S (en.wikipedia.org), czyli praktycznie wszystkie zamieszkane regiony i główne szlaki morskie. To jedna z największych zalet GX: statek czy samolot może mieć stałą łączność w tej samej sieci na całym świecie (przy drobnych wykluczeniach w bardzo odległych rejonach polarnych). Inmarsat posiada stacje naziemne na całym świecie, umożliwiające skuteczne przekazywanie ruchu poza sieć satelitarną. Usługa Fleet Xpress wykorzystuje to, łącząc GX jako podstawowy internet szerokopasmowy oraz globalny prawie zasięg pasma L jako zapas, zapewniając nawet w trudnych warunkach pogodowych czy na krańcu wiązki niskoprzepustowe łącze dla kluczowej komunikacji (inmarsat.com). Najnowsze satelity GX (seria GX-5 i GX-6, wystrzelone w latach 2019–2021) zwiększyły pojemność nad Europą i Bliskim Wschodem, a kolejne (GX-7,8,9) są planowane dla zwiększenia pojemności nad Amerykami, itp. Podsumowując: zasięg jest praktycznie światowy, co czyni tę ofertę idealną dla międzynarodowych flot i zastosowań w odległych lokalizacjach, od pustyń po oceany.

Prędkości: Inmarsat GX oferuje do 50 Mbps pobierania i ok. 5 Mbps wysyłania na jeden terminal w standardowych pakietach usług (en.wikipedia.org). Są to wartości podawane w dokumentacji Inmarsat – przeciętnie są one osiągalne w jednym kanale GX Ka-band przy użyciu anteny 60 cm. Przykładowo statek wycieczkowy może reklamować dla pasażerów internet „do 50 Mbps” na GX. Jednakże usługa się rozwija: na nowszych satelitach i z większymi antenami (lub łączonymi kanałami) dostępne są wyższe prędkości. Są doniesienia o uzyskiwaniu na GX Aviation (samoloty) ~100 Mbps do jednego samolotu przy użyciu kilku wiązek, a planowane rozwiązania (GX+ Northstar, we współpracy z OneWeb, oraz nowe satelity I-6) mają osiągnąć jeszcze większe przepustowości. Jednak dla pojedynczego standardowego terminala 50 Mbps stanowi dobrą wartość referencyjną (en.wikipedia.org). Prędkości mogą być gwarantowane lub współdzielone: Inmarsat sprzedaje często usługi w pakietach (np. plan gwarantuje 4 Mbps i możliwość „zbiorów” do 20 Mbps itd.). W przypadku BGAN (pasmo L) – to także usługa Inmarsata dla przenośnych terminali – prędkości są znacznie niższe (ok. 0,5 Mbps) (en.wikipedia.org) – ale to osobna usługa względem GX. Często na statku używa się konfiguracji Inmarsat GX z modułem FleetBroadband pasma L jako łącze zapasowe (wolniejsze, ale stale dostępne). Przyjmując 50 Mbps pobierania i 5 Mbps wysyłania, to już poziom szerokopasmowy – internet pozwala na streaming w HD, wideorozmowy itd., dlatego wiele firm żeglugowych oferuje go jako internet dla załogi (crew welfare). Warto pamiętać, że realne prędkości mogą się zmniejszać przy zatłoczeniu wiązki (duża liczba użytkowników w jednym obszarze) czy przy złych warunkach pogodowych (deszcz zakłóca sygnały Ka-band). Inmarsat stara się ograniczać przeciążenia, nie przeciążając wiązek oraz stosując inteligentne przełączanie wiązek i nawet wynajmując dodatkową pojemność od partnerów, gdy zachodzi potrzeba. Deklarują dostępność sieci na poziomie 99,9% na Fleet Xpress (inmarsat.com).

Opóźnienia: Jako system GEO, Inmarsat GX charakteryzuje się opóźnieniami rzędu 600-800 ms dla transmisji dwukierunkowej (en.wikipedia.org). Oficjalna specyfikacja podaje około 700 ms (en.wikipedia.org). Użytkownicy odczuwają około pół sekundy opóźnienia w komunikacji interaktywnej, identycznie jak w innych usługach GEO. W tej kategorii GX nie może konkurować z rozwiązaniami LEO – np. na statkach coraz częściej klienci dodają Starlink do zadań wymagających niskich opóźnień, pozostawiając GX ze względu na niezawodność i zasięg. Dla większości zastosowań – przeglądania sieci, e-maili czy streamingu z buforowaniem – opóźnienie 0,6 s jest akceptowalne. Rezerwowe pasmo L Inmarsat ma nawet jeszcze wyższe opóźnienia (~1000 ms) (en.wikipedia.org), ale zazwyczaj służy tylko do awaryjnego przekazu lub minimalnej łączności danych. Rozmowa na Zoomie przy opóźnieniu 700 ms jest możliwa, lecz wymaga uwagi na przerwy i opóźnienie w wypowiedziach. W zastosowaniach krytycznych (wojsko, zdalne sterowanie dronami itp.) to opóźnienie jest istotne – i z tego względu Inmarsat oferuje także partnerskie rozwiązania MEO/LEO (np. koncepcja sieci Orchestra). Jednak w połowie 2025 GX ma opóźnienia porównywalne z Viasat czy Hughes – dość wysokie, ale możliwe do pracy przy większości niekrytycznych zadań.

Ceny: Inmarsat GX jest sprzedawany poprzez licznych dostawców usług (Marlink, Speedcast, Satcom Global i inni), a ceny to rzędu kilku tysięcy dolarów miesięcznie dla firm (satmodo.com). Plany morskie wahają się np. od ok. 2 430 do 28 505 dolarów miesięcznie – na niższym poziomie to plany z limitowaną ilością GB danych, na górze pełna dedykacja i bez limitów dla statków wycieczkowych. Przykładowo standardowy plan Fleet Xpress dla statku handlowego to ok. 3 000 USD/mc za gwarantowane 4 Mbps pobierania i 1 Mbps uploadu z możliwością „boostu” oraz limitem np. 100 GB pełnej prędkości. Są też plany „bez limitu”, w których po przekroczeniu progu prędkości spadają – podobnie jak FUP u innych dostawców. GX jest drogi względem usług konsumeckich – to cennik klasy korporacyjnej. W cenie często zawarte są: całodobowy monitoring sieci, SLA dla dostępności (99,5% lub 99,9% gwarancji czasu pracy), zabezpieczenia antywirusowe/cyberbezpieczeństwo, a także zapasowe pasmo L (do pewniej ilości). W koszt wliczony bywa również leasing sprzętu. W lotnictwie linie lotnicze negocjują kilkuletnie umowy warte dziesiątki milionów dolarów dla całej floty (to daje ok. 10 tys. dol./samolot/mc). GX to oferta dla organizacji z krytycznymi potrzebami lub usług generujących przychód – dla osoby prywatnej (poza właścicielem bardzo drogiego jachtu) to koszt nieosiągalny. Po przejęciu przez Viasat ceny lub pakiety mogą się zmienić, ale póki co traktuj GX jako premiumowy szerokopasmowy internet dla firm.

Sprzęt i instalacja: Inmarsat GX wymaga stabilizowanych systemów antenowych VSAT, zwykle naczynia 60 cm do 1 m dla pasma Ka. Sprzęt dostarczają tacy producenci jak Cobham (Sailor 100 GX), Intellian i inni – często w ramach pakietu usługowego. Typowa instalacja morska to 1-metrowa kopuła na maszcie (lepsza odporność na deszcz) i szafa rackowa z modemami i sterownikami wewnątrz statku. W lotnictwie stosuje się specjalne płaskie anteny na kadłubach (Terminal GX Aviation). Instalację zawsze wykonuje wykwalifikowany technik – na statku montuje kopułę, podłącza okablowanie, ustawia i testuje wyrównanie. Na lądzie GX może być instalowane na dachu budynku lub platformie przenośnej, również wymaga precyzyjnego ukierunkowania na satelitę. Ponieważ satelity GEO nie poruszają się względem Ziemi, po ustawieniu antena pozostaje w tej samej pozycji (na ruchomych obiektach, np. statku, antena automatycznie „śledzi” satelitę). Koszt sprzętu jest znaczny: morska antena GX to wydatek rzędu 30-50 tys. dolarów, ale operatorzy często uwzględniają ją jako leasing lub opłatę na start. Bywają subsydia rządowe lub finansowanie dla odległych społeczności. Terminale Inmarsat są znane z wysokiej jakości i mają globalne wsparcie – w razie awarii partnerzy, jak Marlink czy Inmarsat, mają inżynierów serwisowych na całym świecie (co jest wliczone w cenę usługi). Ciekawostka: Fleet Xpress wykorzystuje podwójne anteny – GX dla wysokiej prędkości i FleetBroadband w paśmie L jako zapas. Antena L jest mniejsza (ok. 0,3 m) i działa nawet podczas deszczu czy awarii GX, choć na poziomie tylko ok. 0,5 Mbps. To połączenie daje niespotykaną niezawodność – ważny atut pod kątem bezpieczeństwa żeglugi i operacji (inmarsat.com). Jeszcze do niedawna żadna inna firma nie oferowała takiego połączenia (obecnie Starlink czasami łączy się z LTE jako zapas, ale to inna klasa rozwiązań). Podsumowując: Sprzęt jest specjalistyczny i instalowany profesjonalnie, z globalnym wsparciem serwisowym i zwykle wliczony w kontrakt serwisowy.

Data Caps & Polityka: Inmarsat historycznie oferował zarówno plany z limitem danych, jak i nielimitowane na GX. Na przykład plan mógł obejmować 20 GB danych z pełną prędkością, po czym następuje ograniczenie prędkości lub doliczenie opłat za dodatkowe zużycie. Wielu klientów wybiera jednak plany „nielimitowane” (szczególnie w branży morskiej, gdzie zużycie jest nieprzewidywalne). Takie plany mają zazwyczaj próg uczciwego użycia – np. 100 GB lub 200 GB miesięcznie – po przekroczeniu którego prędkość może zostać ograniczona (np. do 4 Mbps) w celu zachowania stabilności sieci. Szczegóły zależą od dostawcy. W ramach Fleet Xpress, ponieważ to usługa zarządzana, mogą priorytetować rodzaje ruchu: dane operacyjne mogą być oddzielone od internetu załogi itp., każdy z własnym limitem. Gwarancja SLA 99,9% czasu działania oznacza, że dane będą dostępne praktycznie cały czas – gdy pasmo Ka jest niedostępne (zła pogoda), następuje automatyczne przełączenie na pasmo L jako backup. Backup w paśmie L jest zwykle nielimitowany dla kluczowego użycia, ale nie jest przeznaczony do dużych ilości danych (niektóre plany dają kilka MB za darmo na L-band miesięcznie). Jeśli chodzi o użytkowanie, kontrakty biznesowe mogą być dopasowane do potrzeb: jedni płacą za GB (np. X USD za GB dla sektora rządowego), inni mają stałą opłatę za nielimitowane użytkowanie, ale z ograniczoną prędkością po przekroczeniu określonego progu. Ponieważ to nie jest usługa konsumencka, warunki te są przedmiotem negocjacji w umowach. Podsumowanie: brak prostego limitu danych – zamiast tego różne „miękkie limity” lub pule danych. Dla porównania, konkurencja jak Iridium Certus czy VSAT może jasno określić limit danych; Inmarsat GX stara się zapewnić ciągłość usługi nawet, jeśli po dużym zużyciu prędkość będzie niższa.

Cechy szczególne: Inmarsat GX (szczególnie w pakiecie Fleet Xpress) ceniony jest za niezawodność i globalne wsparcie. Dzięki SLA na poziomie 99,9% czasu działania (inmarsat.com) oznacza to, że przerwy w dostępie do internetu nie powinny przekraczać ~45 minut miesięcznie, co jest kluczowe dla statków potrzebujących internetu do nawigacji, aktualizacji pogody, monitoringu silników itd. Ogromnym atutem jest zawsze dostępny kanał L-band do usług backupowych i bezpieczeństwa – Inmarsat jest dostawcą Globalnego Morskiego Systemu Łączności Alarmowej i Bezpieczeństwa (GMDSS), więc każdy statek spełniający wymagania SOLAS już posiada terminale Inmarsat do połączeń alarmowych (en.wikipedia.org). Fleet Xpress integruje te usługi z szerokopasmowym internetem, więc kapitan wie, że nawet jeśli szybka łączność zostanie przerwana, nie straci łączności alarmowej. Kolejna ważna cecha: globalna sieć wsparcia klienta – Inmarsat (i jego partnerzy) posiadają biura i części zamienne w głównych portach i miastach na świecie, czego nowi gracze często nie oferują. To oznacza, że jeśli antena zepsuje się na środku oceanu, Inmarsat może zorganizować serwis w najbliższym porcie. Bezpieczeństwo i QoS: GX oferuje prywatne opcje sieciowe, w tym wiązki dostępne tylko dla rządu oraz szyfrowane połączenia dla wojska. Oferują nawet subskrypcje usług filtrowania cyberbezpieczeństwa do ochrony systemów IT na statkach. W lotnictwie WLAN od Inmarsat GX dostępny jest na pokładzie Qatar Airways, Lufthansy i Air New Zealand – najczęściej jako „GX Aviation”. Pasażerowie mogą uzyskać 10–20 Mbps podczas lotu – wystarczająco do streamingu – i to dzięki tej technologii. Dla mediów i NGO, Inmarsat GX oferuje przenośne zestawy (np. terminal Cobham Explorer), by zapewnić szerokopasmowy internet w strefach klęsk żywiołowych lub do transmisji na żywo z dowolnego miejsca. Te terminale mają mniejsze anteny i są wolniejsze (4–10 Mbps), ale korzystają z tej samej sieci satelitarnej. Podsumowując, Inmarsat GX to przede wszystkim sprawdzona, regulowana i zawsze dostępna łączność. Może nie ma takiej „surowej” prędkości jak Starlink czy OneWeb, ale nadrabia to spójnością (SLA), zasięgiem i integracją z usługami bezpieczeństwa. Obecnie jako część Viasat może uzupełniać ofertę tego operatora (np. Viasat może sprzedawać pakiety wieloorbitalne, gdzie GX pokryje luki niedostępne dla Starlinka/LEO i odwrotnie). Stan na 2025: GX jest złotym standardem dla wielu kluczowych połączeń morskich i lotniczych, utrzymując statki online na oceanach i umożliwiając internet w samolotach powyżej 10 000 m.

SES O3b mPOWER (MEO – sieć satelitarna dla biznesu)

O3b mPOWER SES to nowej generacji system satelitarny średniej orbity (MEO), oferujący łączność o wysokiej przepustowości i niskich opóźnieniach dla dużych klientów biznesowych, telekomunikacyjnych i rządowych. To ewolucja pierwotnej sieci O3b (nazwa O3b – „Other 3 Billion” – nawiązuje do podłączenia tych, którzy nie mają dostępu do internetu). Choć sieć ta nie jest powszechnie znana, od lat dostarczała połączenia „jak światłowód” dla statków wycieczkowych, krajów wyspiarskich czy przemysłu w odległych regionach. O3b mPOWER, wdrażany w latach 2023–2025, znacząco zwiększa pojemność i elastyczność systemu.

Typ usługi: Konstelacja satelitów MEO (zarządzana przez SES) oferuje usługi transmisji danych klasy operatorskiej. To sieć dla biznesu/łącza szkieletowe, a nie bezpośrednia usługa konsumencka. Satelity krążą na wysokości ~8000 km (orbita średnia) – wyżej niż LEO, ale znacznie niżej niż GEO, co daje kompromis pomiędzy zasięgiem a opóźnieniem. Satelity mPOWER są całkowicie cyfrowe i wysokoprzepustowe, zdolne do tworzenia setek kierowanych wiązek. SES sprzedaje zarządzaną przepustowość przez tę sieć (np. operatorom komórkowym do rozszerzania 4G/5G na tereny wiejskie, liniom rejsowym dla pasażerów, dostawcom chmurowym dla łączności w trudno dostępnych lokalizacjach). Często działa jak magistrala – łącząc odległe miejsce z globalnym rdzeniem internetu.

Zasięg: Konstelacja O3b mPOWER mająca docelowo 11 satelitów na orbicie równikowej MEO (plus zapasowe). Ponieważ satelity poruszają się wokół równika, zasięg koncentruje się od około 50°N do 50°S szerokości geograficznej (sessd.com). Dzięki temu pokrywany jest ogromny obszar zamieszkany przez ludzkość (oprócz obszarów dalekiej północy/południa). Obejmowane są tereny o dużym zapotrzebowaniu (tropiki, strefy umiarkowane), ale obszarów polarnych nie obsługują z racji nachylenia orbity. Dla krajów w Afryce, Ameryce Łacińskiej, Azji Południowo-Wschodniej, na wyspach Pacyfiku, czyli głównych rynków O3b, pokrycie jest znakomite. Ponieważ satelity przemieszczają się względem Ziemi, terminale użytkownika śledzą je i przekazują sygnał, mając w dowolnym momencie widocznych kilka satelitów (przy równiku); bliżej 50° szerokości dostępność satelitów w zasięgu jest mniejsza, ale SES zapewnia płynność połączenia dzięki stacjom naziemnym i odpowiednim mechanizmom. Pełne (poza polarne) pokrycie osiągane jest dzięki nakładającym się zasięgom wiązek oraz dynamicznemu sterowaniu – SES może zagęszczać pojemność w razie potrzeby (np. nad danym obszarem oceanu, kiedy przepływa tam statek wycieczkowy – klient). Jedno ograniczenie: bardzo wysokie szerokości geograficzne (powyżej ~60°–65°) są poza zasięgiem (w przeciwieństwie do Starlinka czy OneWeba), ale strategia SES zakłada współpracę z innymi systemami w razie potrzeby dla tych obszarów. Sieć łączy się z licznymi bramkami naziemnymi, z których niektóre są w tych samych lokalizacjach, co centra danych w chmurze (SES ma partnerstwa z Microsoft Azure itp., więc ruch O3b trafia bezpośrednio do sieci chmurowych z minimalną liczbą przeskoków) (ses.com). SES utrzymuje również „szkielet światłowodowy” łączący te bramki. Podsumowując: choć O3b nie obejmuje regionów polarnych, pokrywa zdecydowaną większość tropików i stref umiarkowanych, a szczególnie korzystają z niej wyspy, platformy offshore i ruchome platformy w tych regionach.

Prędkości: O3b mPOWER zaprojektowano do bardzo wysokich przepustowości – w zakresie gigabitów na sekundę. SES może obecnie dostarczyć nawet do 1,5 Gb/s dla pojedynczego klienta (punktem docelowym), i ten system można jeszcze rozbudować poprzez łączenie wiązek lub użycie większych anten. Przykładowo, jeden terminal na statku wycieczkowym osiągnął bez problemu 500 Mbps dla pasażerów, a SES reklamuje, że nowy system pozwala nawet na multi-Gbps na jednym statku. Materiały SES potwierdzają „niepodzieloną, wysokoprzepustową łączność do 1,5 Gb/s dla pojedynczego statku, lądu lub bazy”. W praktyce SES oferuje różne poziomy usług; operator komórkowy może kupić łącze 100 Mbps, firma naftowa 500 Mbps z redundancją. Kluczowe: SES oferuje gwarantowaną przepustowość z SLA – jeśli zamówisz 500 Mbps, otrzymujesz całą tę prędkość bez współdzielenia z innymi. To duża różnica w porównaniu do większości usług satelitarnych dla konsumentów. O3b mPOWER zapewnia też bardzo wysoką przepustowość uplinku – umożliwia symetryczne albo nawet asymetryczne łącza z bardzo dużym uploadem (SES podaje, że mogą dorównać lub przekroczyć przepustowość uploadu względem downloadu, co jest unikalne). To idealne dla aplikacji wymagających synchronizacji danych z chmurą lub przesyłania dużych zbiorów z odległych czujników. Elastyczność sieci pozwala SES dynamicznie zwiększać przepustowość na żądanie (np. dostawca chmury może „wybuchowo” podbić łącze do multi-Gbps na czas dużego transferu, a potem obniżyć). Dla porównania: starsza generacja O3b (~2014) oferowała zwykle 50–150 Mbps dla klientów; mPOWER zwielokrotnia tę wartość. W jednym faktycznym przykładzie Samoa używało O3b jako szkieletu i otrzymywało ~120 Mbps; teraz dzięki mPOWER może mieć nawet 10-krotnie więcej, dając prawdziwe szerokopasmowe połączenie dla krajowego ISP. Podsumowując: prędkości są ekstremalnie wysokie – w świecie satelitarnym tylko planowana następna generacja Starlinka lub niektóre systemy wojskowe mogą się zbliżyć do tych wartości (i to jako łącza współdzielone). SES może przesłać pełny gigabit do jednego klienta, ponieważ każdy satelita mPOWER ma przepustowość klasy terabitowej i może tworzyć dedykowane wiązki.Chunk 10 z 11:

Opóźnienie (Latency): Orbity O3b MEO skutkują opóźnieniem na poziomie około 150 ms w obie strony (ses.com). SES reklamuje w szczególności opóźnienia rzędu ~130 ms do ~180 ms RTT (czyli 2–3 razy mniejsze niż w przypadku GEO) (ses.com). Wynika to z faktu, że na wysokości około 8 000 km czas przelotu sygnału to ok. 27 ms w jedną stronę, w porównaniu do ok. 120 ms w jedną stronę dla GEO. Po uwzględnieniu routingu i przetwarzania, ~150 ms to uczciwa średnia. W praktyce to opóźnienie jest zbliżone do transmisji światłowodowej na długie dystanse (na przykład transatlantycki światłowód to ok. 60–90 ms w jedną stronę). Tak więc opóźnienie O3b może być porównywalne do połączenia naziemnego łączącego kontynenty. Te niskie opóźnienia stanowią ogromną zaletę dla aplikacji takich jak handel w czasie rzeczywistym, gry online w odległych lokalizacjach czy po prostu szybsze ładowanie stron WWW dla mieszkańców wysp. W przeciwieństwie do konstelacji LEO, gdzie występuje zmienne opóźnienie (na skutek dużej liczby przekazywań oraz pakietów przechodzących przez wiele satelitów, co może powodować jitter), SES podkreśla „przewidywalnie niskie opóźnienie”, ponieważ każde połączenie zwykle jest jednohopowe: sygnał wysyłany jest do jednego satelity i wraca na Ziemię, a ta trasa nie zmienia się znacząco (ses.com) (ses.com). SES argumentuje nawet, że sieci LEO cierpią bardziej z powodu jittera oraz przeorganizowywania pakietów z powodu wielohopowej struktury mesh, podczas gdy MEO to jeden „pewny skok” do stacji bramkowej (ses.com). Tak czy inaczej, ~150 ms mieści się w progu 200 ms wymaganym przez wiele aplikacji wrażliwych na opóźnienia i jest dużo lepsze niż 600 ms w GEO. To nie tak nisko jak 30 ms w Starlinku, ale dla wielu zastosowań biznesowych (np. połączenie infrastruktury korporacyjnej z odległą kopalnią) 150 ms jest w zupełności wystarczające. Ponadto, przewidywalność oraz mniejsza liczba przejść przez stacje naziemne (często jeden satelita bezpośrednio do centrum danych) oznacza wysokie QoS. Przykładowo, SES jest partnerem AWS Direct Connect oraz Azure ExpressRoute, więc może oferować połączenia z chmurą o gwarantowanym opóźnieniu – co jest idealne dla użytkowników korporacyjnych (ses.com) (ses.com).

Usługi korporacyjne i ceny: SES O3b mPOWER sprzedawany jest jako zarządzana usługa (managed service), często dostosowywana na zamówienie. Ceny nie są publiczne, ale zwykle są bardzo wysokie i odpowiadają ogromnym pojemnościom, które mogą być dostarczone. Przykładowo, kontrakt z linią rejsową na łączność dla całej floty może opiewać na kilkaset tysięcy dolarów miesięcznie za gigabitowy Internet dla kilku statków. Mniejsze pakiety, jak łącze 100 Mbps dla lokalnego operatora na wyspie, mogą kosztować kilkadziesiąt tysięcy dolarów miesięcznie. Ponieważ umowy SES często obejmują gwarancje SLA, dedykowaną przepustowość i globalne wsparcie, cena uwzględnia te premiumowe elementy. SES może pobierać opłaty za Mbps miesięcznie za gwarantowaną przepustowość (CIR). Dla orientacji, starsze łącza O3b (50 Mbps CIR) kosztowały rzędu ~$[redacted] (niektóre źródła podają 1,000–2,000 USD za Mbps miesięcznie dla O3b, chociaż umowy hurtowe znacznie te kwoty obniżają). Przy większej pojemności koszty na Mbps pewnie spadły, ale to nadal nie jest tania opcja. Jednak dla niektórych klientów, np. operatorów komórkowych, może być opłacalna: zamiast kłaść światłowód podmorski na wyspę za miliony dolarów, mogą wynająć 200 Mbps w O3b, aby natychmiast poprawić łączność szerokopasmową na wyspie i skalować ją w miarę potrzeb. Dużą wartością jest elastyczność: SES umożliwia zwiększanie lub zmniejszanie przepustowości i płatność według potrzeb, co doskonale sprawdza się przy sezonowych szczytach (np. zwiększony ruch turystyczny). SES może zawierać umowy wieloletnie, gwarantujące dostępność zasobów. Usługa mPOWER sprzedawana jest też przez integratorów (np. morskie firmy usługowe oferujące łączność O3b z zapasowym L-bandem, podobnie jak w modelu Inmarsat). Ostatecznie, O3b mPOWER to szyta na miarę, premiumowa usługa – niedostępna typowemu konsumentowi, ale przełomowa dla ISP, dużych statków, obozów wydobywczych czy wojsk wymagających wysokiej przepustowości w oddalonych miejscach.

Sprzęt i instalacja: Terminale użytkownika O3b mPOWER to duże, zaawansowane anteny, zazwyczaj produkcji SES lub partnerskich firm, typu VSAT. Dla stacjonarnych instalacji najczęściej stosuje się anteny 2,4 m lub 1,8 m, aby uzyskać najwyższą przepustowość i stabilność połączenia. W zastosowaniach mobilnych (na statkach) SES współpracował z partnerami, by stworzyć stabilizowane terminale morskie – historycznie były to podwójne kopuły 2,2 m dla O3b (ze względu na kwestie śledzenia i przesłonięcia sygnału). Nowe satelity mPOWER umożliwiają użycie nieco mniejszych anten dzięki większej mocy nadajników, ale wciąż prawdopodobnie są to anteny >1,2 m dla pełnej wydajności. Instalacja jest znacznym przedsięwzięciem: dla operatora telekomunikacyjnego oznacza to budowę podstawy pod antenę, instalację toru RF i podłączenie do infrastruktury lokalnej. SES podkreśla jednak łatwiejsze wdrożenie – twierdząc, że terminale „zaprojektowano tak, by lokalne, akredytowane zespoły SES mogły zainstalować je nawet w jeden dzień” (ses.com) (ses.com). To sugeruje, że współczesne terminale mogą być modułowe. Być może w niektórych przypadkach wykorzystywany będzie średniej wielkości panel płaski, co uprości instalację. Większość klientów nadal wybierze klasyczne anteny paraboliczne z systemem śledzenia ze względu na przepustowość. Terminale łączą się ze stacjami bramkowymi SES lub mogą lądować bezpośrednio w teleportach klientów (SES może zaoferować opcję „prywatnej bramki” dla dużych klientów suwerennych, co oznacza lądowanie ruchu bezpośrednio w kraju). Sprzęt jest kosztowny (łatwo przekracza sześciocyfrowe kwoty), ale częstokroć SES dostarcza go w ramach zarządzanej umowy serwisowej. Przykładowo, firma rejsowa płaci wyłącznie za usługę, a SES odpowiada za instalację i serwis anten na statku. Instalacja profesjonalna jest obowiązkowa – wycelowanie anteny śledzącej MEO i integracja z siecią nie są trywialne. Zaletą jest to, że po wdrożeniu terminale O3b automatycznie przełączają się między satelitami, zapewniając użytkownikowi zawsze aktywne połączenie.

Limity transferu i poziomy usług: SES nie stosuje „limitów danych” w sensie konsumenckim. Klienci kupują dedykowaną przepustowość i mogą z niej korzystać 24/7 przy 100% obciążeniu – jest nielimitowana w ramach dostępnej przepustowości. W praktyce Twój limit danych to przepustowość * czas. Nie ma throttlingu; jeśli potrzebujesz więcej, dokupujesz wyższą przepustowość. SES oferuje silne warunki SLA (Service Level Agreement): zwykle gwarantuje minimalną przepustowość, maksymalne opóźnienie i dostępność (np. >99,5% uptime, z rabatami jeśli nie zostanie osiągnięty itd.). To zupełnie inny poziom niż usługa „najlepszych starań” dla gospodarstw domowych. Zapewniane są również opcje QoS – czyli możliwość priorytetyzacji ruchu (np. operator może priorytetowo traktować transmisję głosu na łączu O3b). Niektórzy klienci biznesowi uruchamiają własne VPN-y warstwy 2 lub 3 poprzez O3b i zarządzają ruchem po swojej stronie. Podsumowując: brak limitów danych – to usługa kontraktowana na określoną przepustowość. Potencjalnym problemem jest pogoda (zakłócenia deszczowe w paśmie Ka); aby utrzymać SLA, SES może przydzielić dodatkową moc lub przełączyć klienta na inną wiązkę lub bramkę, gdy ciężki deszcz zakłóca jeden tor, utrzymując tym samym połączenie (stosowane są adaptacyjne modulacje i inne techniki). System zaprojektowano jako odporny i elastyczny, co SES przedstawia jako przewagę nad sztywnymi rozwiązaniami (ses.com) (ses.com).

Cechy wyróżniające: Najważniejszą cechą SES O3b mPOWER jest „światłowodowa wydajność” bezprzewodowo z kosmosu. Zapewnia setki Mbps i nawet 1 Gbps w miejscach, gdzie dojście światłowodem jest niemożliwe. Przykładowo, wiele statków wycieczkowych korzysta już z O3b, oferując pasażerom szybki internet z możliwością streamingu – czego wcześniej nie dało się uzyskać. Nowe satelity mPOWER umożliwią obsługę jeszcze większej liczby statków lub innych dużych użytkowników jednocześnie – SES dynamicznie kieruje pojemność tam, gdzie zbierają się statki (np. Karaiby zimą, Morze Śródziemne latem). SES celuje też w backhaul sieci mobilnych: łączy odległe maszty komórkowe lub całe sieci 4G/5G w krajach rozwijających się. Dzięki niskim opóźnieniom i wysokiej przepustowości użytkownik nie zauważy, że jego dane lecą przez satelitę – odczuwa połączenie jak przy zwykłym szerokopasmowym internecie. To już zostało wdrożone w Afryce i na wyspach Pacyfiku, umożliwiając setkom tysięcy ludzi dostęp do mobilnej transmisji danych bez światłowodu. Kolejną cechą jest integracja z chmurą – SES współpracuje z głównymi dostawcami chmury, by przedsiębiorstwa mogły mieć bezpośrednie, szybkie połączenie ze swoich oddalonych lokalizacji do chmury VPC przy minimalnych opóźnieniach i wysokim poziomie bezpieczeństwa (ses.com) (ses.com). Zasadniczo rozszerza to sieci korporacyjne na obrzeża. Dla rządu i wojska SES oferuje szyfrowanie, elastyczność wiązek (antyzakłóceniowe) oraz nawet opcję własnych dedykowanych wiązek lub bramek dla suwerenności (sessd.com) (sessd.com). Podkreślają także, iż w przeciwieństwie do LEO, MEO ma przewidywalne orbity, co pozwala planować sieć deterministycznie (i uniknąć problemów ze śledzeniem, bo do pokrycia świata potrzeba mniej satelitów). O3b mPOWER umożliwia elastyczną alokację pasma – SES może zaprogramować satelitę, by przydzielić więcej przepustowości na wybrany terminal w trybie natychmiastowym (np. w sytuacji kryzysowej dla szpitala polowego). System zaprojektowany jest także pod kątem minimalizacji strat pakietów i jittera, co ma kluczowe znaczenie dla usług czasu rzeczywistego, jak głos czy interaktywne wideo (ses.com) (ses.com). Wszystko to sprawia, iż O3b mPOWER to wysoce konfigurowalna, operatorska platforma. Nie konkuruje bezpośrednio o pojedynczych klientów domowych (od tego jest Starlink), lecz zapewnia sieć, z którą łączy się wiele osób poprzez lokalnego ISP lub hotspot korzystający z O3b jako backhaulu. Z 8 satelitami wyniesionymi (z 11) do 2025 (news.satnews.com), SES uruchamia już usługi i rozwija skalę. Ich klienci, tacy jak Carnival Cruises, Orange Telecom, Vodafone, już planują z niej korzystać (ses.com) (ses.com). W skrócie: O3b mPOWER zapewnia wielogigabitową łączność w najtrudniej dostępnych miejscach na świecie, uzupełniając rewolucję direct-to-consumer Starlinka/OneWeb bardziej zakulisową, lecz równie ważną rewolucją łączności dla biznesu i społeczności na całym globie.Źródła: Powyższe porównanie opiera się na oficjalnych specyfikacjach dostawców, najnowszej dokumentacji technicznej oraz raportach branżowych dla każdej usługi, w tym na aktualizacjach SpaceX/Starlink benton.org benton.org, szczegóły dotyczące planu HughesNet Jupiter-3 highspeedinternet.com highspeedinternet.com, oficjalne informacje o planach Viasat Unleashed viasat.com viasat.com, dokumentacja partnerów OneWeb offshoreconnectivitypartners.nl satellitephonestore.com, odniesienia do Inmarsat GX en.wikipedia.org inmarsat.com, oraz techniczne opisy SES O3b mPOWER sessd.com ses.com. Źródła te dostarczają danych na połowę 2025 roku dotyczących prędkości, cen, opóźnień i funkcjonalności, cytowanych w całym raporcie. Każda z usług ma swoją niszę – od konsumenckiego profilu Starlink po rolę kręgosłupa operatorskiego O3b – co podkreśla różnorodne podejścia do satelitarnego internetu szerokopasmowego obecnie.